Με αφορµή τα όσα επαναστατικά υποστήριξε προ ηµερών στην εκδήλωση της «Madame Figaro», που πραγµατοποιήθηκε στην Κύπρο, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαµαράς, άρχισε να αναπτύσσεται µια κουβέντα σε σχέση µε τη δήθεν υποχωρητικότητα που επιδεικνύει (λέει) η διπλωµατία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

«Μακριά από νέους εµπαιγµούς σε βάρος της Κύπρου ή “λύσεις” άδικες και καταστροφικές, όπως αυτές που ακούγεται ότι “µαγειρεύονται” – εκ παραλλήλου και µε το Αιγαίο πλέον. Και λύσεις συγκαλυµµένης διχοτόµησης. Που θα είναι το επόµενο βήµα της πλήρους τουρκοποίησης. Τα “ήρεµα νερά”, όταν οδηγούν σε σιωπηλή αποδοχή τετελεσµένων, φέρνουν πάντα τεράστιες φουρτούνες»… Αυτό ήταν το επίµαχο σηµείο της οµιλίας του κ. Σαµαρά, ο οποίος είναι προφανές ότι εσχάτως αναζητά ρόλο και κυρίως χώρο για να δράσει στα 73 του χρόνια.

Σχεδόν ταυτόχρονα µε τη ρητορική Σαµαρά παρακολουθούµε συγκεκριµένες δηµοσιογραφικές πένες να κινούνται µε σχεδόν πανοµοιότυπο τρόπο, αµφισβητώντας κάθε κίνηση του υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη.

Πρόκειται για τους διαχρονικούς «εµπόρους» του εθνικοπατριωτισµού, οι οποίοι συµπεριφέρονται κάτι σαν ιδιοκτήτες της εθνικής συνείδησης, λες και όλοι εµείς (οι υπόλοιποι) είµαστε ασυνείδητοι, έχοντας θέσει ως αυτοσκοπό να προδώσουµε τα ιερά και τα όσια της πατρίδας. Είναι οι ίδιοι δίαυλοι που σε κάθε ευκαιρία αναπολούν τους αψεγάδιαστους χειρισµούς σε επίπεδο διπλωµατίας της κυβέρνησης του νεότερου Καραµανλή και που στο βάθος του (πολιτικού) ορίζοντα θα επιθυµούσαν µε κάποιον τρόπο την έµµεση ή άµεση επιστροφή του στα πολιτικά δρώµενα της χώρας. Μιλάµε για ανθρώπους που εκπαιδεύουν µια µερίδα του κόσµου στη λουµπεναρία και στον απόλυτο παραλογισµό.

Όµως, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, παρά το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι επιζήµιοι για τα εθνικά συµφέροντα. Παρ’ όλα αυτά, από τη στιγµή που έχουν επιλέξει αυτόν τον δρόµο και πληρώνουν από την τσέπη τους τα βίτσια τους, δεν µας πέφτει λόγος. Εκεί που αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγµατα είναι όταν δίπλα σε αυτούς τους θεωρητικούς του παραλογισµού αθροίζονται σοβαροί πολιτικοί, όπως είναι ο Κώστας Καραµανλής και ο Αντώνης Σαµαράς. Τότε κάπως αρχίζει να αλλάζει ο λογαριασµός. Σε αυτή την οµολογουµένως αλλοπρόσαλλη πραγµατικότητα, όπου κάποιοι επιµένουν να χτίζουν πολιτικές καριέρες πουλώντας εθνικοπατριωτισµό, αντιπαρατίθεται η κανονικότητα. Είναι όσα ισχύουν πραγµατικά.

Γιατί, για να είµαστε ρεαλιστές, όλα αυτά τα πεντέµισι χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη δεν υπάρχει ούτε µία στιγµή που η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός να έδειξαν διάθεση συµβιβασµού και κυρίως υποχωρητικότητας απέναντι στον οποιονδήποτε «εχθρό». Απεναντίας, οι χειρισµοί που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια έρχονται να καταδείξουν το ακριβώς αντίθετο. Οτι δεν υπάρχει καµία (απολύτως) διάθεση να υποχωρήσουµε ως χώρα από τις διαχρονικές µας θέσεις. Και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη, όχι στα λόγια και σε µακροσκελή άρθρα, που κανείς δεν καταλαβαίνει σε τι αποσκοπούν.

Όσοι προσπαθούν, δε, να «ανακαλύψουν» µια άλλη πραγµατικότητα, βάζοντας λόγια τη µία στο στόµα του Γεραπετρίτη και ανακαλύπτοντας την άλλη τη δήθεν συµφωνία του Μητσοτάκη µε τον Ερντογάν, απλώς θέλουν να διαιωνίσουν τον ρόλο τους στην πολιτική ζωή. Όµως, δυσκολεύονται να το πετύχουν, γιατί εν προκειµένω υπάρχει µια σοβαρή διπλωµατία, ενώ παράλληλα η χώρα θωρακίζεται αµυντικά απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Σήµερα η Ελλάδα έχει ρόλο υπερδύναµης στην ευρύτερη περιοχή, όµως αυτό δεν βολεύει τους εµποράκους και γι’ αυτό αποφεύγουν να το πουν. Όπως δεν τους βολεύει να παραδεχτούν ότι µεταπολεµικά όλοι οι πρωθυπουργοί τούτης της χώρας συνοµιλούσαν διµερώς και τριµερώς µε τους Τούρκους. Και, τέλος, δεν τους βολεύει να πουν ότι από το ’74 µέχρι και σήµερα Ελλάδα και Κύπρος ακολουθούν µια ενιαία γραµµή, που σίγουρα δεν έχει στόχο το «ξεπούληµα» της Μεγαλονήσου.

Σε κάθε περίπτωση, όλοι αυτοί που έχουν επιφυλάξει για τους εαυτούς τους το προνόµιο να οµιλούν για τις µεγάλες ιδέες, τη σηµαία και τα εθνικά ιδεώδη προφανώς και δεν πρόκειται να παραδεχτούν ότι η διπλωµατία Μητσοτάκη αποδεικνύεται ως η πιο εθνικά επωφελής. Αν όµως οδηγηθούν σε αυτή την παραδοχή, πολύ απλά θα έχουν βγει σε εθελουσία σύνταξη, εξέλιξη που θα τους ζηµίωνε σε κάθε επίπεδο…

Ο Πολάκης φαντάζει όαση στον ΣΥΡΙΖΑ

Με αφορµή την αναφορά της Ντόρας Μπακογιάννη σε σχέση µε την υποψηφιότητα Πολάκη και όλα τα άλλα που εκτυλίσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ, µπήκα στον πειρασµό (γιατί περί πειρασµού πρόκειται) να ασχοληθώ λίγο παραπάνω µε τη γενικότερη στάση και συµπεριφορά των υποψηφίων για την ηγεσία του κόµµατος.

Από µια απλή και µόνο ανάγνωση των αναρτήσεων, αλλά και από µια γρήγορη ακρόαση των όσων υποστηρίζει σε εκδηλώσεις και media ο αψύς Σφακιανός, αβίαστα προκύπτει το συµπέρασµα ότι σε αυτή τη φάση είναι ό,τι πιο σοβαρό διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Καταθέτει θέσεις και δείχνει να έχει συγκροτηµένο σχέδιο για την επόµενη ηµέρα του κόµµατος. Το βασικότερο όλων, που αυτό ελάχιστοι το έχουν επισηµάνει, είναι ότι ο Παυλής έχει πάψει εδώ και καιρό να κάνει ακτιβισµό και να ασχολείται µε τους δικαιωµατιστές και όλες τις άλλες τρέλες.

Και επειδή σε ανύποπτο χρόνο σάς έχω γράψει ότι όσο µικραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, µεγαλώνει ο Πολάκης, δεν αποκλείω το ενδεχόµενο να είναι ο επόµενος ηγέτης της Αριστεράς.

Στη Χόβολη

  • Και επειδή το τελευταίο χρονικό διάστηµα έχει γίνει µπόλικη συζήτηση για το Κυπριακό και την πρόταση περί οµοσπονδίας, ανέτρεξα σε κάτι δηµοσιεύµατα προ δύο ετών (όχι και µακριά), στα οποία γινόταν λόγος περί κανονικής διχοτόµησης. Αν λοιπόν η κυβέρνηση και ο Γεραπετρίτης πέτυχαν από κει που συζητούσαµε για διχοτόµηση να συζητάµε για την οµοσπονδοποίηση, ε δεν το λες και προδοσία.
  • Επίσης, στην Κύπρο αναγνωρίζουν ότι καθοριστικό ρόλο για την επανεκκίνηση των διαπραγµατεύσεων που σχετίζονται µε το Κυπριακό έχει παίξει το καλό κλίµα που επικρατεί εδώ και καιρό στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ενα κλίµα που δεν οικοδοµήθηκε ούτε από την αρθρογραφία των ηµίτρελων της Ακροδεξιάς ούτε από τις δηµόσιες δηλώσεις των Καραµανλή και Σαµαρά.
  • Σταθερά και διαχρονικά (όχι τώρα) ο υπουργός Σκέρτσος ανήκε στην πολιτική σχολή που ήθελε κάθε κυβερνητικό αξιωµατούχο (πλην του πρωθυπουργού φυσικά) να εξαντλεί τις ιδέες και προφανώς και την προσφορά του στην τριετή θητεία του. Με απλά λόγια, πίστευε -και δεν έχει άδικο- πως ό,τι είναι να προσφέρει ένας άνθρωπος το προσφέρει σε διάρκεια τριών ετών. Αυτό άλλωστε αποτελεί κανόνα και στην πολιτικοεπιχειρηµατική ζωή των ΗΠΑ.
  • Μαθαίνω ότι µε εντολή Μητσοτάκη ο Στέλιος Κουτνατζής κάνει έναν πιο ενδελεχή έλεγχο στις µεταµεσονύχτιες τροπολογίες και στα άλλα που προωθούν προς ψήφιση οι υπουργοί.
  • Με αφορµή κάτι επιθέσεις που δέχθηκε προσφάτως ο πρώην υπουργός Νότης Μηταράκης, κυκλοφόρησε µια φήµη (αλλά φήµη) που ήθελε τον Μητσοτάκη να έχει αποφασίσει την αξιοποίηση του Χιώτη πολιτικού στο υπουργείο Μεταφορών. Επειδή λοιπόν µου έκανε µια κάποια εντύπωση η βεβαιότητα όσων διακινούσαν τη σχετική πληροφορία, έψαξα και έµαθα ότι ο πρωθυπουργός προτιµά τον Νότη σε ρόλο απλού βουλευτή από µέλος της κυβέρνησης. Και για να το προτιµά, κάτι παραπάνω θα έχει αξιολογήσει σε σχέση µε το κοινοβουλευτικό του ταµπεραµέντο.
  • Επαφές µε τους φιλικά προσκείµενους καναλάρχες και εκδότες προτίθεται να ξεκινήσει ο φρέσκος (από τα παλιά) πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, που έστω και µε καθυστέρηση συνειδητοποίησε ότι αυτοί οι τρισκατάρατοι «βαρόνοι» ξέρουν να κάνουν, εκτός από δουλειά, ενίοτε και ζηµιά. Οπότε αυτά που τους έσουρε για τα µάτια του κόσµου προεκλογικά έχει αποφασίσει να τα ξεχάσει µετεκλογικά.
  • Τρεις ογκωδέστατες υποθέσεις, που σχετίζονται µε τον επιχειρηµατία Γιάννη Λαβράνο και αφορούν εικονικά και πλαστά τιµολόγια, έχουν αρχίσει να ερευνώνται, εκτός των άλλων, και από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Πρόκειται για ιστορίες που ήταν κολληµένες στα γρανάζια της γραφειοκρατίας εδώ και χρόνια και που, αφού ξεκόλλησαν, βρήκαν τον δρόµο τους και για την… Ευρώπη.
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Secret των Παραπολιτικών στις 19 Οκτωβρίου