Η ενοχλητική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη


Η πρόσφατη συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στη Βουλή υπήρξε µια πρώτης τάξης ευκαιρία για να επιβεβαιωθεί η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Πολιτικός λόγος µε διά ταύτα και, κυρίως, ο κόσµος βλέπει έναν ηγέτη που, ανεξάρτητα αν συµφωνεί ή διαφωνεί µαζί του, απέχει παρασάγγας από το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που άρχισε εδώ και καιρό να ενοχλεί την αµήχανη αντιπολίτευση, την εγχώρια διαπλοκή και εσχάτως τους Καραµανλή και Σαµαρά.

Εως έναν βαθµό, είναι απολύτως λογική η αντίδραση, αφού κανείς (και όταν λέµε κανείς, το εννοούµε) δεν επιθυµεί ένα µονοκοµµατικό σύστηµα και έναν πανίσχυρο πρωθυπουργό που φαίνεται να παίζει χωρίς αντίπαλο στην πολιτική σκακιέρα. ∆υστυχώς, όµως, όλες οι αναλύσεις, ακόµα κι εκείνες που γίνονται σε επίπεδο καφενείου, οδηγούν σε αυτό ακριβώς το συµπέρασµα. Οτι, δηλαδή, ο Μητσοτάκης στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών αποτελεί τη βασική σταθερά, χωρίς να απειλείται σοβαρά από κανέναν και, κυρίως, χωρίς σε αυτή τη φάση να υπάρχει απέναντί του ένα πρόσωπο ικανό να αµφισβητήσει την πολιτική του κυριαρχία. Προφανώς, αυτή η πραγµατικότητα δεν οικοδοµήθηκε επειδή ο ιστορικός «χρωστούσε» στην οικογένεια Μητσοτάκη από το παρελθόν και βρήκε την ευκαιρία να αποδώσει τα χρωστούµενα στον Κυριάκο. Απεναντίας, ο πρωθυπουργός κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια µε µεθοδική δουλειά (που αρχικώς αµφισβητήθηκε) να συγκροτήσει ένα εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης, σε µια περίοδο που η χώρα και η οικονοµία εξέρχονταν της δεκαετούς κρίσης. Ταυτόχρονα, δηµιούργησε ένα σύγχρονο κόµµα χωρίς τις αγκυλώσεις και τα προαπαιτούµενα του παρελθόντος.

Στο πλαίσιο αυτό, «ψώνισε» από το πάνω ράφι της Κεντροαριστεράς στελέχη που συνέβαλαν στη στρατηγική της εγκαθίδρυσης της Ν.∆. ως της κυρίαρχης δύναµης στο πολιτικό Κέντρο. Παράλληλα, έδωσε χώρο και ρόλους σε στελέχη που κινούνταν δεξιά της Παράταξης, δείχνοντας εµπράκτως τη διάθεσή του να φτιάξει µια ευρύχωρη, αλλά κυρίως πολυσυλλεκτική Παράταξη. Ολα αυτά, σε συνδυασµό µε την αποτελεσµατικότητα που έχει επιδείξει τα χρόνια που είναι πρωθυπουργός, κατέστησαν τον Μητσοτάκη κάτι σαν «µονοπώλιο» στην επιλογή της πλειοψηφίας των πολιτών. Το γεγονός ότι, ακόµα και στη χειρότερη φάση της κυβέρνησης, η κυριαρχία του δεν αµφισβητείται από καµία πολιτική δύναµη και από κανέναν αντίπαλο ηγέτη απλά καταδεικνύει πως κάτι καλό κάνει. Είναι αυτό που θέλουν να παραβλέψουν όσοι απλώς αναζητούν (και δεν βρίσκουν) το αντίπαλο δέος. Η σοβαρότητα, το σχέδιο, η µεθοδικότητα και, κυρίως, η προσήλωση στον στόχο. Είναι η πίστα όπου ανέβασε την Ελλάδα η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, που την έκανε πρωταγωνίστρια δύναµη στην Ευρώπη και στα διεθνή φόρα.

Οσοι και όσο εξακολουθούν να τον αντιµετωπίζουν µε όρους παρελθόντος, τόσο θα αυξάνεται η επιρροή του στην κοινωνία και, παράλληλα, θα µεγαλώνει το κενό στην απέναντι πλευρά. Γιατί, κακά τα ψέµατα, ο Μητσοτάκης σε δύο εκλογικές αναµετρήσεις και κάτω από δύσκολες συνθήκες και µε έναν εκλογικό νόµο που απαιτούσε υψηλά εκλογικά ποσοστά, πέτυχε να συγκροτήσει αυτοδύναµη κυβέρνηση και να διατηρήσει την πολιτική κυριαρχία της Ν.∆. Οσοι και όσο επιµένουν να κάνουν πολιτική µε τα γινάτια τους ή τα «θέλω» που δεν ικανοποιούνται απλώς θα αποµακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την πλάτη του Μητσοτάκη. Για να υπάρξει εναλλακτική πρόταση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να επανέλθει η σοβαρότητα στην αντιπολίτευση και να εξαλειφθεί το θυµικό από τους κατέχοντες τα συστηµικά κλειδιά. Οσο για τους Καραµανλή και Σαµαρά, πλέον έχουν καταστήσει σαφές ότι εκείνο που υπαγορεύει την κοινή στρατηγική τους είναι η ζήλια για τα όσα έχει καταφέρει ο αρχηγός της Ν.∆., τα οποία προφανώς και επισκιάζουν τη δική τους διαδροµή.

Οσοι, όµως, στο πέρασµα του χρόνου, προσπάθησαν µε γινάτια, καπρίτσια και «εµπορευόµενοι» τη σηµαία να αντιµετωπίσουν τον αντίπαλο απλώς διασύρθηκαν. Οσο, λοιπόν, κυριαρχεί το θυµικό στο µυαλό των αµφισβητιών του πρωθυπουργού, τόσο θα αυξάνονται εκείνοι που λένε: «Μα δεν υπάρχει κάποιος άλλος…». Και στο τέλος, όταν έρχεται η ώρα της κάλπης, ο κόσµος δεν ψηφίζει ούτε για τα γινάτια του Σαµαρά ούτε για τις δουλειές που δεν έκανε ο οποιοσδήποτε επιχειρηµατίας. Ψηφίζει αποκλειστικά και µόνο για το δικό του συµφέρον και το µέλλον του.


Αξίζει... Από µια σχετικά καλή πηγή πληροφορήθηκα ότι προσφάτως πέρασε την πόρτα του Μαξίµου στενός συνεργάτης του Βαρδινογιάννη, που επί χρόνια αποτελεί τον δίαυλο του Τζίγγερ µε την κυβέρνηση Μητσοτάκη

Το κόµµα Τσίπρα και οι καραµανλικές παρέες


Από την εποχή που κυβερνούσαν οι Τσιπροκαµµένοι (τι εποχή κι αυτή!) είχε γίνει αντιληπτό ότι πολλά από τα στελέχη που διαχρονικά ζούσαν µε το όνειρο της επιστροφής του Καραµανλή του Β’ στην ηγεσία της Ν.∆. είχαν ενθουσιαστεί µε το οραµατικό σχέδιο του Τσίπρα και τα όσα έκανε για να βάλει στη φυλακή καµιά δεκαριά αντιπάλους του.

Με την ευκαιρία, να σηµειωθεί ότι κανένας από τους δέκα που είχαν κατηγορηθεί για την υπόθεση της Novartis δεν είχε σχέση µε τους Καραµανλή δες. Τα χρόνια πέρασαν και, όπως λένε και στο χωριό µου, «περασµένα-ξεχασµένα». Οµως, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, στην πολιτική, όπως και στη ζωή, σχέσεις που χτίζονται στα δύσκολα είναι πιο ανθεκτικές στον χρόνο. Κάτι τέτοιο συµβαίνει και µε διάφορους φίλους του Τσίπρα που επί χρόνια είχαν κάνει καριέρα δίπλα στον Καραµανλή. Να φανταστείτε ότι ο προκάτοχος του έκπτωτου Κασσελάκη εσχάτως ενθουσιάζεται µέχρι και από τις αναλύσεις του δηµοσιογράφου Κοττάκη.

Ενδιαφέρει... Ο µπαρµπαΑλέκος Φλαµπουράρης έχει ξεκινήσει κάτι επαφές µε βουλευτές και στελέχη της Νέας Αριστεράς, σε µια προσπάθεια να τους πείσει να συµµετάσχουν στο νέο πολιτικό εγχείρηµα Τσίπρα.

Στη χόβολη

  • Και µιας και το έφερε η κουβέντα για τον Τσίπρα, να σας πω ότι τα έχει «σπάσει» πλέον µε δύο παλιούς µυστικοσυµβούλους του. Τον δηµοσκόπο ∆ηµήτρη Μαύρο, που του έλεγε ότι σχεδόν θα κέρδιζε το ’23, και τον επικοινωνιολόγο Γιάννη Λούλη. Και τους αντικατέστησε µε τον Φαναρά της Metron Analysis και τον Κοττάκη της «Εστίας». Σε γενικές γραµµές, δείχνει µια συνέπεια στην ασυνέπεια ο αρχηγός Αλέξης.
  • Εχει µεγάλη πλάκα η προσπάθεια που καταβάλλουν τα συστηµικά media µήπως µας πείσουν ότι ο Τσίπρας άλλαξε και πλέον είναι έτοιµος να επιστρέψει ως κανονικός πολιτικός. ∆υστυχώς, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στα 50, αφήστε που ο συγκεκριµένος, βουτηγµένος στην εµπάθειά του, αν επέστρεφε, θα έβαζε φυλακή µέχρι και τον κακό εαυτό του. Επειδή, όµως, δεν πρόκειται ποτέ να συµβεί αυτό, ας τον παρακολουθούµε για να περνάµε ευχάριστα την ώρα µας. Αλλωστε, διαχρονικά είχε χάζι ο άνθρωπος.
  • Για να ξέρετε, υπάρχει σοβαρό ενδεχόµενο πριν από τον θρυλούµενο, εκτεταµένο ανασχηµατισµό να δούµε να φεύγουν κάνα δυο υφυπουργοί.
  • Αδικα φοβάται (που δεν φοβάται ποτέ) ο πρόεδρος Πάνος Καµµένος για τη δικογραφία που πήγε προσφάτως στη Βουλή γι' αυτά τα σαπάκια που δεν λειτούργησαν ποτέ και τα πληρώσαµε χρυσά. Οπως έµαθα, η δικογραφία είναι παραγραµµένη, αφού η περίπτωση του πρώην συγκυβερνήτη του Τσίπρα εµπίπτει στον νόµο περί ευθύνης υπουργών.
  • Σε αντίθεση µε τον Καµµένο και εφόσον η κυβέρνηση θέλει (που δεν το βλέπω) να ρίξει φως στο σκάνδαλο των 500 εκατ. δολαρίων για την αναβάθµιση πέντε αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας P-3Β Orion του Πολεµικού Ναυτικού, θα µπλέξει για τα καλά ο τότε αρχηγός Ναυτικού και νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ευάγγελος Αποστολάκης. Και µπλέκει γιατί δεν «προστατεύεται» από τον νόµο περί ευθύνης υπουργών, ούτε φυσικά και από τη βουλευτική ασυλία, αφού την περίοδο που υπέγραψε ήταν απλώς και µόνο στρατιωτικός.
  • Φεύγει µέχρι τα Χριστούγεννα για τη Νέα Υόρκη ο σύζυγος του έκπτωτου Κασσελάκη, Τάιλερ. Αυτό πληροφορούµαι από κοινό φίλο της οικογένειας. Με δεδοµένο ότι µέχρι τον Γενάρη θα έχει κριθεί αν θα είναι ή όχι υποψήφιος ο Stefanos, εκτιµώ ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόµενο, αντί να επιστρέψει ο Τάιλερ, να φύγει και ο Κασσελάκης για µόνιµη (πλέον) εγκατάσταση στις ΗΠΑ.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών