Ένα μικρό αντισυστημικό κόμμα εκμεταλλευόμενο την κοινωνική αγανάκτηση καταφέρνει από την κάτω πλατεία να αναρριχηθεί στην πάνω και να γίνει κυβέρνηση. Είναι ο παλιός Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου που έγινε ΣΥΡΙΖΑ και απέκτησε έναν ηγέτη, τον Τσίπρα, έναν αδίστακτο πολιτικά άνδρα, ο οποίος μπροστά στην εξουσία δεν δίστασε να σχηματίσει κυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο. Ήταν η στιγμή που ενταφιάστηκε κάθε σκέψη που υπήρχε για την Αριστερά των ονείρων τους. Τα όσα εμείς της από δω πλευράς πιστεύαμε διαχρονικά για όλους αυτούς επιβεβαιώθηκαν με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια.

Αναδείχθηκαν η αλαζονεία, η δίψα τους για την καρέκλα, η πείνα τους για να ελέγξουν ό,τι ελέγχεται και κυρίως η αδυναμία τους να ελέγξουν τις εμμονές τους. Από τις πρώτες μέρες που σχηματίστηκε η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, η χώρα εισήλθε σε μια απίστευτη περιπέτεια που λίγο έλειψε να μας κοστίσει μέχρι και την έξοδο από την ίδια την Ευρώπη. Οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στα έδρανα της Βουλής, με τους βουλευτές να κοιμούνται και τη Χρυσή Αυγή να κάνει πάρτι, αλλά και τα όσα ακολούθησαν με το τρελό δημοψήφισμα έδειχναν ότι η τρελοπαρέα που πήρε τα ηνία της διακυβέρνησης δεν είχε κανέναν δισταγμό για τίποτα. Αυτή η εξουσία ήταν και η ταφόπλακά τους.

Η Αριστερά, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε κυβερνήσει και απλώς περιέφερε ανέξοδα συνθήματα και ακτιβισμό στις πλατείες, είχε έρθει η ώρα να αποκαλυφθεί. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο εμείς της από δω πλευράς είδαμε να ξεγυμνώνονται κάτι φτηνές ιδέες, που άντεξαν στον χρόνο, επειδή πολύ απλά ποτέ δεν κατέστη δυνατόν να εφαρμοστούν. Τα όσα ακούσαμε ήταν πρωτόγνωρα και τα όσα κληθήκαμε να παρακολουθήσουμε σοκαριστικά. Οι δήθεν αριστεροί των γραμμάτων, της τέχνης και του πολιτισμού απειλούσαν όποιον δεν συμβιβαζόταν μαζί τους με χώσιμο τρία μέτρα κάτω από τη γη. Και ύστερα από λίγο ο εν ενεργεία πρωθυπουργός προσπάθησε να μοιράσει τηλεοπτικές άδειες, συγκροτώντας έναν νόμο που θα τον ζήλευαν και στη Βόρειο Κορέα.

Τα όσα ακολούθησαν με τους Καλογρίτσες, τους Παππάδες και τους υπολοίπους έχουν μείνει ως λεκές στην Ιστορία. Δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς περαιτέρω και με λεπτομέρειες τα όσα βιώσαμε ως πολίτες τα χρόνια της διακυβέρνησης Τσίπρα. Ούτε φυσικά να θυμίσει κανείς το γεγονός ότι ένα δομημένο παρασύστημα στη Δικαιοσύνη επιχείρησε να χώσει στη φυλακή όποιον δεν υποκλινόταν στο καθεστώς. Όλα αυτά έφεραν την πτώση και έπειτα από λίγο τη διάλυση. Τα όσα είδαμε το Σαββατοκύριακο απλώς απέδειξαν ότι η Αριστερά των ονείρων τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ομάδα διψασμένη για εξουσία και καρέκλες. Ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε το ’15, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου.

Και αυτός που τον τελείωσε έχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Είναι ο Τσίπρας, ένας αδίστακτος ηγέτης, που, μόλις έχασε κάθε ελπίδα επιστροφής στα δημόσια πράγματα, μας άφησε τον επιπόλαιο και όπως αποδείχθηκε και επικίνδυνο Κασσελάκη ως διάδοχό του. Όλα όσα διαδραματίστηκαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν σε αυτούς. Είναι η κουλτούρα τους. Είναι οι άνθρωποί τους. Υπουργός του Τσίπρα ήταν ο Πολάκης, όπως και ο Φάμελλος και ο Παππάς. Ήταν όλοι μια παρέα και θα ξαναγίνουν και μετά τα καραγκιοζιλίκια του Σαββατοκύριακου, αν δουν ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να ξανακυβερνήσουν. Μέχρι πριν από δύο μήνες αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, με τη στήριξη του Τσίπρα, του Παππά και του Πολάκη, ήταν αυτός που σήμερα δεν θέλουν να ξέρουν.

Επειδή όλα είναι δικά τους, απλώς πρέπει να τους αφήσουμε να τα ζήσουν. Κακά τα ψέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε, όπως τελείωσε και κάθε προοπτική να δούμε αυτούς τους πολιτικούς τραμπούκους να επιστρέφουν στα δημόσια πράγματα. Από κει και πέρα είναι δική τους υπόθεση για το πόσο χρόνο (ή χρόνια) θα επιλέξουν να συνεχίσουν τον δημόσιο αυτοδιασυρμό τους. Εμείς της από δω πλευράς απολαμβάνουμε την ήττα μιας παράταξης που πάντα πιστεύαμε ότι δεν είχε ούτε το ηθικό πλεονέκτημα ούτε και φυσικά τη δυνατότητα να κινηθεί πάνω από το πολιτικό περιθώριο. Ευτυχώς ήρθαν οι ίδιοι για να επιβεβαιώσουν όλα όσα εμείς τους καταλογίζαμε. Πλέον ο ιστορικός που θα κληθεί να γράψει δυο τρεις κουβέντες για την Αριστερά της Μεταπολίτευσης κάλλιστα μπορεί να είναι και ο σεναριογράφος του Σεφερλή.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή