Στη ζωή όπως και στην πολιτική ο κάθε άνθρωπος με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του καθορίζει εν πολλοίς και την υστεροφημία του. Ο Αντώνης Σαμαράς όλα αυτά τα χρόνια κατά κοινή παραδοχή υπήρξε ή (για να ακριβολογώ) προσπάθησε να οικοδομήσει προφίλ ασυμβίβαστου πολιτικού.

*Διαβάστε ακόμα: Οι πέντε του Μαξίμου που συναποφάσισαν με τον Μητσοτάκη τη διαγραφή Σαμαρά, οι δύο Σαμαρικοί που ψυχράνθηκαν με τον Μεσσήνιο και το γκάλοπ σοκ για τον πρώην πρωθυπουργό

Αν και ευεργετήθηκε από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, δεν δίστασε το ’93 να ανατρέψει μια κυβέρνηση που είχε εκλεγεί με 47%, αλλά εξαιτίας του εκλογικού νόμου Κουτσόγιωργα στηριζόταν στην ψήφο του Θόδωρου Κατσίκη.

Όντας υπουργός Εξωτερικών διαφώνησε τότε όπως και τώρα με τον πρωθυπουργό, αποχώρησε από τη ΝΔ και μαζί του έφυγαν και βουλευτές ανατρέποντας την κυβέρνηση.

Ακολούθως ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη, επιδιώκοντας να ζημιώσει τη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη, στόχο που εν αρχή πέτυχε. Με τη στήριξη της υποψηφιότητας Στεφανόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας έδωσε παράταση ζωής στο ΠΑΣΟΚ.

Πάντα ήταν πρόθυμος για τη ζημιά. Ύστερα από λίγα χρόνια και αφού το πολιτικό του εγχείρημα ξεθώριασε προσπάθησε να επιστρέψει στο «μαντρί», όπως το είχε χαρακτηρίσει ο πολιτικός του πατέρας Ευάγγελος Αβέρωφ. Το κατάφερε στη δεύτερη θητεία της διακυβέρνησης Καραμανλή και από εκείνη τη στιγμή ο μετρ στην πολιτική δολοπλοκία προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς και πάλι από τους Μητσοτάκηδες. Το 2009 θέτει υποψηφιότητα για την αρχηγία της ΝΔ, που λίγα χρόνια πριν είχε ανατρέψει.

Η αλλαγή του καταστατικού, που έφερε την εκλογή του νέου αρχηγού από τη βάση του κόμματος, ανέτρεψε τα μέχρι τότε προγνωστικά αναδεικνύοντας τον Σαμαρά αρχηγό της παράταξης.

Οι τρέλες με τα Ζάππεια, τα αντιμνημόνια και όλα τα υπόλοιπα που συνόδευαν οδήγησαν στο εκλογικό βατερλό του Μάη του 2012, με τη ΝΔ να καταγράφει το χειρότερο ποσοστό στην ιστορία της.

Παρά τις τρέλες του, ο κόσμος της παράταξης του συγχωρεί τα λάθη και στρατεύεται πλάι του. Όλοι κάνουν αυτό που απεχθανόταν διαχρονικά ο Σαμαράς. Του συμπεριφέρονται με ειλικρίνεια, ανεξάρτητα από τις όποιες προσωπικές σχέσεις διατηρούσαν μαζί του, βάζοντας πέρα και πάνω από γινάτια πρωτίστως το καλό της χώρας και δευτερευόντως της παράταξης.

Ως πρωθυπουργός έδωσε μάχες και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες τις κέρδισε. Το ’15 με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αναγκάστηκε να δρομολογήσει τις διαδικασίες της διαδοχής του. Αν και μισούσε τους Μητσοτάκηδες, υπογείως στήριξε την υποψηφιότητα, όχι γιατί τον πίστευε, αλλά γιατί θεωρούσε περισσότερο από σίγουρο ότι δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα παραπάνω από το να καταγράψει μια αξιοπρεπή ήττα έναντι του Μεϊμαράκη. Στηρίζοντας τον Κυριάκο λοιπόν, επένδυε και πάλι στο προσωπικό του όφελος.

Σταθερά καιροσκόπος και πολιτικά ιδιοτελής. Θεωρούσε ότι έπειτα από λίγους μήνες θα δρομολογούνταν και πάλι εξελίξεις και οι Μητσοτάκηδες θα του χρωστούσαν τη στήριξη που τους παρείχε, άρα θα ανταπέδιδαν τη στήριξη για να επιστρέψει στην ηγεσία της ΝΔ. Εκεί ήταν που έκανε το ολέθριο λάθος.


Υποτίμησε τον Μητσοτάκη ο Σαμαράς

Υποτίμησε τον Μητσοτάκη, γεγονός που σηματοδότησε την αρχή του τέλους του. Ο Κυριάκος όχι μόνο κατάφερε να γίνει αρχηγός, αλλά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κατέστησε εαυτόν κυρίαρχο της πολιτικής σκηνής. Η δε διασυρμένη ΝΔ από τους Τσιπροκαμμένους αρχίζει να καταγράφει το ένα μετά το άλλο νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα. Κάπου εκεί την υποτίμηση την αντικαθιστά η ζήλια.

Ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται ότι με τον Μητσοτάκη δεν έχει καμία απολύτως τύχη και κυρίως ότι ο τελευταίος δεν δείχνει διάθεση να συγκυβερνήσει με τον προκάτοχό του. Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα ο Μεσσήνιος αποφασίζει να διαχωρίσει τη θέση του, παραβλέποντας ότι το 2024 δεν είναι 1993. Και φυσικά παραγνωρίζοντας ότι ο σημερινός ηγέτης της Κεντροδεξιάς σε καμία περίπτωση δεν δείχνει διάθεση να παίξει στα ζάρια τη σταθερότητα της χώρας. Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να υπολογίζει το πρόσκαιρο κόστος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε εκτός ΚΟ και εκτός κόμματος έναν λαϊκιστή πολιτικό, που από την πλευρά του αποτόλμησε να θέσει εν αμφιβόλω μέχρι και τον πατριωτισμό του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών. Από το πρωί του Σαββάτου ο Σαμαράς επέστρεψε στο πολιτικό περιθώριο. Εκεί όπου ουσιαστικά ανήκει…

Πλέον ο πρώην πρωθυπουργός χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς μπορεί είτε να ηγηθεί στο 73ο έτος της ηλικίας του ενός δικού του κόμματος είτε να προσχωρήσει στη Φωνή Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου.

Για την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών είναι αδιάφορο ποιο από τα δύο θα επιλέξει για να περατώσει την πολιτική του διαδρομή. Σε κάθε περίπτωση ένα είναι βέβαιο. Ότι ο ίδιος φρόντισε να γράψει έναν επίλογο στην πολιτική του διαδρομή που μόνο αξιοζήλευτος δεν είναι (ο επίλογος). Και αυτό γιατί από πρώην πρόεδρος της ΝΔ και πρώην πρωθυπουργός στην καλύτερη θα κλείσει τον κύκλο του ως ανεξάρτητος βουλευτής Μεσσηνίας, άντε ως υπαρχηγός της Λατινοπούλου. Προφανώς και αυτή η εξέλιξη δεν τον τιμά. Ωστόσο μπροστά στην εμπάθεια για τους Μητσοτάκηδες έχασε το δάσος, μένοντας σταθερά προσηλωμένος στο δέντρο όπου είχε κρεμάσει από το ’93 τις εμμονές του.

Δυστυχώς για τον ίδιο, ο Μητσοτάκης δεν τον άφησε να επαναλάβει το έγκλημα εναντίον της πατρίδας και της παράταξης. Γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας σοβαρός νεοδημοκράτης που να πιστεύει ότι η μοίρα της Ελλάδας αλλά και της ΝΔ δεν θα ήταν εντελώς διαφορετική αν δεν είχε μεσολαβήσει η προδοσία Σαμαρά.

Τότε που χάσαμε το τρένο των μεγάλων μεταρρυθμίσεων εξαιτίας της βίαιης πτώσης της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τότε που εκατομμύρια νεοδημοκρατών προδόθηκαν μέσα σε ένα βράδυ, γιατί ένας ευεργετημένος πολιτικός αποφάσισε κάτι διαφορετικό. Είναι ο ίδιος (δυστυχώς δεν άλλαξε) που έπειτα από τρεις δεκαετίες δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να αποσταθεροποιήσει και πάλι μια πανίσχυρη κυβέρνηση. Πολλές φορές η ιστορία εκδικείται, εκτός του ότι επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Εν προκειμένω εκδικείται έναν πολιτικό που προσπάθησε να κάνει καριέρα μισώντας τη λογική και αγαπώντας την πολιτική προδοσία…

*Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή