Πριν από αρκετό καιρό είχαμε γράψει ότι οι δύο πρώην αρχηγοί της Ν.Δ., Καραμανλής και Σαμαράς, έδειχναν να μην έχουν αξιολογήσει, ως θα ώφειλαν, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον αντιμετώπιζαν με όρους παρελθόντος και πάντα υποτιμητικά, παραβλέποντας σταθερά και διαχρονικά ότι ο σημερινός αρχηγός της μεγάλης Φιλελεύθερης Παρά ταξης, σε μια περίοδο απόλυτης ρευστοποίησης του πολιτικού σκηνικού, όχι μόνο κατάφερε να κρατήσει ζωντανή τη Νέα Δημοκρατία, αλλά, απεναντίας, κατέγραψε το ’19 και το ’23 δύο σαρωτικά εκλογικά αποτελέσματα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα, που προφανώς και δεν αλλάζει επειδή κάποια μέρα ξύ πνησαν οι προκάτοχοι του πρωθυπουργού και αποφάσισαν ότι δεν τους αρέσει η πολιτική που ακολουθεί στα εθνικά, στο Μεταναστευτικό, στη woke ατζέντα και δεν ξέρω πού αλλού. Εν προκειμένω και επειδή βρισκόμαστε στη διαχείριση ενός μεγάλου πολιτικού γεγονό τος, που συνδέεται με την αποπομπή του Αντώνη Σαμαρά για δεύτερη φορά από τη Ν.Δ., εξυπακούεται ότι η όποια ανάλυ ση πρέπει να γίνει σε βάθος. Να θυμηθού με πώς φτάσαμε στην απόφαση Μητσοτά κη να θέσει εκτός μαντριού τον αβερωφικό πρώην αρχηγό του κόμματος.



Όταν ο Αντώνης Σαμαράς έκανε λάθος υπολογισμούς

Ολα ξεκίνησαν το 2015, όταν ο Μεσσήνιος πολιτικός έκανε λάθος υπολογισμούς. Τότε που επέλεξε να στηρίξει τον Κυριάκο, γιατί, πολύ απλά, τον θεωρούσε αναλώσιμο και επένδυε στην εσωκομματική προίκα της οικογένειας, για να πετύχει το προσωπι κό του comeback. Γιατί ποτέ ο Σαμαράς ούτε πίστεψε στον νεότερο Μητσοτάκη ούτε φυσικά είχε κάποια πρόθεση μεταμέλειας για τα όσα είχε κάνει το ’93 κατά του πατέρα του. Απεναντίας, μέσα του ήθελε να πάρει τη ρε βάνς πρωτίστως από την Ντόρα και δευτε ρευόντως από τους υπόλοιπους της οικο γένειας. Από τη στιγμή που την ηγεσία της Ν.Δ. διεκδικούσε ο Μεϊμαράκης, έχοντας τη στήριξη των καραμανλικών, ο Σαμαράς δεν είχε άλλο δρόμο από το να «επενδύσει» στο ηγετικό μεγαλείο του Κυριάκου. Ηταν η πρώ τη φορά που ενδεχομένως να έκανε λάθος υπολογισμό, το κόστος του οποίου πλήρω σε πριν από μία εβδομάδα με την απόφαση της διαγραφής του. Ομως, ελάχιστη σημασία έχουν το παρελθόν και τα όσα (πολλά ομολογώ) έχουν συμβεί μπροστά στον παρόντα χρόνο και σε αυτά που καλούμαστε να αναλύσουμε. Από την πρώτη μέρα που βρέθηκε στο Μαξίμου ο Μητσοτάκης, ο Σαμαράς έδειξε διάθεση συ γκυβερνήτη, διεκδικώντας, εκτός από θέσεις στην κυβέρνηση και στο κράτος, και θώκους για τον ίδιο. Λογάριασε όμως χωρίς τον ξε νοδόχο, που εν προκειμένω ήταν ο πανίσχυ ρος πρωθυπουργός, ο οποίος προφανώς δεν έδειξε διάθεση για οποιοδήποτε παζά ρι με τον προκάτοχό του. Η απροθυμία του νυν να κάνει τα χατίρια στον πρώην στάθη κε αφορμή να ξεκινήσει μια ιδιότυπη υπονό μευση, που στην αρχή κινούνταν σε ήρεμα (εσωκομματικά) νερά.

Ηταν προφανές ποιος ήταν ο απώτερος στόχος. Ηθελε να συγκροτήσει ένα κόμμα μέσα στο κόμμα και σταδιακά να αμφισβητήσει την πολιτική κυριαρχία του Μητσοτάκη


Τα δεδομένα άρχισαν να μεταβάλλονται πριν από τις ευρωεκλογές και με αφορμή την απόφαση Μητσοτάκη να νομοθετήσει την ισότητα στον γάμο των ομόφυλων ζευ γαριών. Είχε προηγηθεί και ένα περιορισμέ νης έκτασης αντάρτικο για μια ρύθμιση που σχετιζόταν με τη χορήγηση άδειας εργασίας και κάτι χιλιάδες μετανάστες, αλλά δεν ήταν κάτι που ετίθετο προς αξιολόγηση. Πριν από τις ευρωεκλογές, αποτελούσε κοινό μυστικό η πρόθεση Σαμαρά να κάνει εκλογική ζημιά στη Ν.Δ. Αλλοτε μέσω της στήριξης στον Λο βέρδο και άλλοτε μέσα από τη Φωνή Λογι κής της Αφροδίτης Λατινοπούλου. Το εκλο γικό αποτέλεσμα κατέδειξε ότι η στρατηγική που ακολούθησε ο πρώην αρχηγός της Πα ράταξης απέδωσε έως έναν (σημαντικό) βαθμό. Το 28% υπήρξε η θρυαλλίδα της με τέπειτα στάσης και συμπεριφοράς του, με τις δημόσιες διαφοροποιήσεις να αυξάνονται.



Οι άξονες της στρατηγικής του και ο απώτερος στόχος Σαμαρά

Δύο οι άξονες της στρατηγικής του: Οι χειρισμοί στα εθνικά θέματα, από τη μία, και η αλλοίωση του ιδεολογικού προφίλ της Ν.Δ., από την άλλη. Ηταν προφανές ποιος ήταν ο απώτερος στόχος. Ηθελε να συγκροτήσει ένα κόμμα μέσα στο κόμμα και σταδιακά να αμφισβητήσει την πολιτική κυριαρχία του Μητσοτάκη. Οταν όμως η κριτική δεν «πατάει» σε μια πραγματική φάση, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται ο στόχος, αλλά, απεναντί ας, χάνει τα αυγά και τα πασχάλια όποιος την έχει εμπνευστεί. Γιατί είναι ωραία αυτά τα επαναστατικά που ακούμε κατά καιρούς από τον Σαμαρά, αλλά ακόμα καλύτερη η πραγματικότητα.


Αν δεν κάνω λάθος, από το ’12 έως το ’15 τα νησιά ήταν γεμάτα από μετανάστες, ενώ δεν υπήρχε ούτε φράχτης στα σύνορα ούτε συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική


Για παράδειγμα, αν δεν κάνω λάθος, από το ’12 έως το ’15 τα νησιά ήταν γεμάτα από μετανάστες, ενώ δεν υπήρχε ούτε φράχτης στα σύνορα ούτε συγκρο τημένη μεταναστευτική πολιτική. Με τους Τούρκους, αν δεν με απατά η μνήμη μου, συνομιλούσε κανονικά και με τον νόμο ως πρωθυπουργός και ο Σαμαράς, ενώ η Αγια Σοφιά, που κατ’ επανάληψη έχω επισκεφτεί, δεν είχε γίνει ναός, αλλά ήταν κέντρο διερχομένων τουριστών. Επειδή ο πρώην πρωθυπουργός μιλάει για υποχωρητικότητα σε σχέση με τους Τούρ κους, θα ήταν ωφέλιμο να μάθουμε σε ποιο σημείο υποχώρησε η κυβέρνηση Μητσοτά κη, τι χάσαμε από αυτά που είχαμε, αλλά κυ ρίως να μας πει αν τα τελευταία χρόνια ανα γνωρίζει το γεγονός ότι μεγάλωσε η χώρα και επίσης θωρακίστηκε έναντι του οποιου δήποτε εχθρού. Αν όμως υπάρχει κάτι που γνωρίζει ο Σαμαράς και δεν το γνωρίζουμε εμείς, οφείλει και πάλι να μας το αποκαλύψει. Αν ο Μητσοτάκης και ο Γεραπετρίτης ξεπου λάνε τη χώρα, το Αιγαίο και την Κύπρο, εξυ πακούεται ότι αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να περιοριστεί σε υπονοούμενα. Τώρα, λοι πόν, που δεν φοβάται τίποτα, περιμένουμε να ακούσουμε τι περιέχει η κρυφή ατζέντα των Ελληνοτουρκικών. Να μας τα πει όλα και αν όντως ισχύουν, να τους κρεμάσουμε για παραδειγματισμό στο Σύνταγμα. Διαφορετι κά, το μόνο που επιτυγχάνουν όσοι ακολου θούν μια τέτοια στρατηγική είναι να ρίχνουν νερό στον μύλο της Ακροδεξιάς. Εκτός από τα εθνικά, υπάρχει κι ένα δεύτερο πεδίο που φωτίζει διαρκώς ο Σαμαράς. Είναι εκείνο της ιδεολογικής αλλοίωσης της Παρά ταξης, των «μουσαφίρηδων» και όλων των συναφών που συνοδεύουν τη συγκεκριμέ νη ρητορική. Είναι όσα λέγονται και γράφο νται για τους ΠΑΣΟΚους που συμμετέχουν ως κατακτητές στην κυβέρνηση και θέλουν να εξοντώσουν τους «δικούς» μας, οι οποίοι έχουν δώσει το αίμα τους για τις αρχές και τις αξίες της Παράταξης. Ομολογώ ότι, αν και δεν με ενθουσιάζει η συγκεκριμένη κριτική, θα είχε μεγαλύτερη αξία η κριτική αν ο Σα μαράς ηγείτο μιας κυβέρνησης στην οποία δεν θα συμμετείχαν οι: Βενιζέλος, Χρυσο χοΐδης, Στουρνάρας, Κούρκουλας, Μανιτά κης (ΔΗΜ.ΑΡ.), Σκοπούλη, Ρουπακιώτης και πλειάδα ακόμα κεντροαριστερών. Αυτά που καταγγέλλει σήμερα ο πρώην πρωθυπουρ γός τα έχει υιοθετήσει ως πολιτική πρακτική και με το παραπάνω. Κυβέρνησε με το ΠΑ ΣΟΚ του Βενιζέλου και τη ΔΗΜ.ΑΡ. του Κου βέλη, εξέλιξη που τον δυσκόλεψε να επιβάλει δεξιές πολιτικές και ό,τι άλλο οραματιζόταν ο αριστερός Χρύσανθος Λαζαρίδης.

Με τους Τούρκους, αν δεν με απατά η μνήμη μου, συνομιλούσε κανονικά και με τον νόμο ως πρωθυπουργός και ο Σαμαράς, ενώ η Αγια-Σοφιά, που κατ’ επανάληψη έχω επισκεφτεί, δεν είχε γίνει ναός, αλλά ήταν κέντρο διερχομένων τουριστών


Επειδή όμως οι πράξεις και η ιστορία που καταγράφει ο καθένας μάς συνοδεύουν για πάντα και επειδή, όταν ο Αντώνης Σαμαράς πληροφορήθηκε τη διαγραφή του, έκανε μια δήλωση, στην οποία ανέφερε επί λέξει ότι το κόμμα «λίγο πια μοιάζει με τη Νέα Δη μοκρατία», θα ήταν χρήσιμο να δούμε την πολιτική διαδρομή του ανδρός, για να δια πιστώσουμε ότι σπανίως του άρεσε η Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση. Για την ακρί βεια, ο ίδιος από την αρχή της καριέρας του μέχρι σήμερα δεν μπορούσε να υποστηρί ξει κυβέρνηση της Ν.Δ., όποιος και να ήταν πρωθυπουργός. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής τον Νοέμ βριο του 1977, σε ηλικία 26 ετών. Για δύο χρόνια, δηλαδή μέχρι τον Μάιο του 1980, ήταν πολύ φανατικός υποστηρικτής της κυ βέρνησης Καραμανλή. Τότε, μετά την εκλογή Ράλλη, έγινε πρωτοπαλλήκαρο της εσωκομ ματικής αντιπολίτευσης υπό τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ενώ μετά την ήττα πρωτοστάτησε στην απομάκρυνση του Γιώργου Ράλλη από την προεδρία της Ν.Δ.

Στις επόμενες κυβερνήσεις όπου συμμετείχε η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε κομβικά υπουργεία. Παρότι μόλις 38 ετών, έγινε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και λίγο αργότερα υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτά κη. Η στήριξή του στην κυβέρνηση διήρκε σε πάλι για δύο χρόνια, μέχρι την αποπο μπή του από το υπουργείο Εξωτερικών τον Απρίλιο του 1992. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα και αποχώρησε από το κόμμα. Η συ νέχεια είναι γνωστή. Ως αρχηγός της ΠΟΛ. ΑΝ. μιλούσε απαξιωτικά για τον Κωνσταντί νο Καραμανλή (πολιτικά κατάκοπες ηγεσί ες, παράγων αστάθειας), το 1995 εμπόδισε τον Μιλτιάδη Εβερτ να προκαλέσει εκλογές, τις οποίες θα κέρδιζε, ενώ μέχρι το 1999 πο λιτευόταν κόντρα στη Ν.Δ. Ναι, στις πρώτες εκλογές όπου ο Κώστας Καραμανλής ηγή θηκε του κόμματος. Οταν η Νέα Δημοκρατία έγινε κυβέρνηση το 2004, ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ακόμη εκτός πολιτικής. Λίγους μήνες αργότερα, επέστρε ψε με την εκλογή του στην Ευρωβουλή. Εγινε ξανά κυβερνητικός βουλευτής το φθινόπω ρο του 2007 και αυτό κράτησε για δύο χρό νια, ως συνήθως. Εγινε επίσης υπουργός Πο λιτισμού για εννέα μήνες, μέχρι την ήττα στις βουλευτικές εκλογές. Το χρονικό διάστημα ήταν σύντομο, γι' αυτό δεν πρόλαβε να συ γκρουστεί. Αργότερα, ως πρόεδρος της Ν.Δ. πήρε αποστάσεις από την κυβέρνηση Καρα μανλή, ενώ οι συνεργάτες του ενοχλούνταν όταν στελέχη του κόμματος μιλούσαν επαι νετικά για τον προκάτοχό του, Κώστα Καρα μανλή.



Μόλις δυόμισι χρόνια άντεξε και ως πρωθυπουργός

Μόλις δυόμισι χρόνια άντεξε και ως πρωθυπουργός. Από τον Ιούλιο του 2012 έως τον Ιανουάριο του 2015. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχασε τον έναν από τους δύο κυ βερνητικούς εταίρους, τη Δημοκρατική Αρι στερά, ενώ στον τελευταίο ανασχηματισμό άφησε εκτός κορυφαία στελέχη του κόμμα τός του, όταν πήρε κάτω από 23%. Μόλις δι απίστωσε ότι δεν μπορεί να συγκεντρώσει 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, επέσπευσε τις διαδικασίες για να πάει η χώρα σε εκλογές. Δυόμισι χρόνια ήταν πολλά για να στηρίξει μια κυβέρνηση, ακόμα και μια δική του κυβέρνηση. Και φτάνουμε στην κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο ίδιος δεν ανέλαβε κυβερνη τικό αξίωμα, αλλά αρκετοί στενοί του φί λοι συμμετείχαν στο σχήμα. Από τον Ιού λιο του 2019 έως τον Μάιο του 2022 λίγες ήταν οι δημόσιες τοποθετήσεις του. Τότε, από το βήμα του 14ου Τακτικού Συνεδρίου του κόμματος υποστήριξε ότι η Ν.Δ. «δεν μπορεί να γίνει “Ποτάμι”», ασκώντας κριτι κή. Είχε αντέξει 2 χρόνια και 10 μήνες στή ριξης σε κυβέρνηση Ν.Δ. Αφού διασφά λισε ότι οι πολιτικοί του φίλοι θα έχουν τα ψηφοδέλτια που θέλουν το 2023 και ότι θα αντικατασταθεί ο περιφερειάρχης Πε λοποννήσου, με τον οποίο είχε συγκρου στεί, δεν είχε λόγο πλέον να παραμένει στο κόμμα. Γι’ αυτό με τη στάση του τους τελευ ταίους μήνες προκάλεσε τη διαγρα

Και είπε ότι η Ν.Δ. λίγο πια μοιάζει με Ν.Δ. Μάλλον γιατί στον Αντώνη Σαμαρά δεν αρέ σει η Ν.Δ. όταν μεγαλώνει και κυβερνά. Δεν τον ενοχλεί να έχει στελέχη από άλλους χώ ρους, αρκεί να τους έχει φέρει αυτός. Και αυτό είναι πιο εύκολο στην αντιπολίτευση. Γι’ αυτό οι πιο ήσυχες περίοδοι στην ιστο ρία του κόμματος ήταν όταν ο Σαμαράς βρι σκόταν στις ΗΠΑ (1974-1976), στο Βέλγιο (2004-2007) ή στο Λουτράκι (πανδημία). Οι καιροί πέρασαν, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να μην αντέχει τη Ν.Δ. στην κυβέρ νηση. Τα δικά του θέλω, για δεύτερη φορά, συγκρούονται με τα θέλω και τα όνειρα των εκατομμυρίων αγωνιστών τούτης εδώ της Παράταξης. Οσων πάλεψαν για τις ιδέες και τα ιδανικά, αλλά κυρίως εκείνων που το ’93 είδαν να ανατρέπεται μια κυβέρνηση, που, ενώ είχε ψηφιστεί από το 50% των Ελλήνων, ανετράπη επειδή το αποφάσισε ο Σαμαράς. Τότε που μέσα σε λίγες ώρες, με την αποχώ ρηση Συμπιλίδη, ενταφιάστηκαν τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Αυτό που έχει γράψει η Ιστορία είναι ότι επί Μητσοτάκηδων η Ν.Δ. κινήθηκε στο 40%-48%, ενώ επί των ημερών του στο 18%-28%. Αυτή είναι μια πραγματι κότητα που δυστυχώς για τον ίδιο ούτε δι αγράφεται ούτε αλλοιώνεται. Οπως δεν θα παραγραφεί και η διπλή έξοδός του από τη Ν.Δ. Απεναντίας, μας θυμίζει όσα λάθη έγι ναν εξαιτίας της απόφασής του να ανατρέ ψει την πιο μεταρρυθμιστική κυβέρνηση που πέρασε από τον τόπο και που δεν ήταν άλλη από την κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη. Γιατί πλέον ακόμα και οι φανατικότεροι αντί παλοι του «Ψηλού» αναγνωρίζουν ότι βρι σκόταν μπροστά από την εποχή του. Ωστό σο, όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο Σαμαράς είχε διαφορετική άποψη, βάζοντας πάνω από το «εμείς» το «εγώ» του. Ενα «εγώ» που αφορά τον ίδιο και που πλήγωσε όλους εμάς και κυρίως τη χώρα. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να επιλέξει την πορεία που θα ακολουθήσει, ακόμα και αν ο δρόμος είναι λάθος. Ο Σαμαράς επέλε ξε να τσαλακώσει την υστεροφημία του, θέ τοντας εαυτόν εκτός παράταξης. Μια ευχή για τα όσα θετικά προσέφερε: Στο καλό, πρόεδρε, και να μας γράφετε.

Δημοσιεύθηκε στα «Παραπολιτικά»