Μονόδροµος η επιλογή ∆ένδια για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας
Πολιτικός Καφές
Οι σκέψεις Μητσοτάκη και τα όσα συζητούνται πίσω από τις κλειστές πόρτες
Ανάµεσα στα πολλά που υποστήριξε ο Αντώνης Σαµαράς στη συνέντευξή του στο «Βήµα» περιλαµβανόταν και η πρόταση για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, όπου, ως γνωστόν, υπέδειξε τον Κώστα Καραµανλή. Με δεδοµένο ότι το σχετικό προνόµιο το έχει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, έγινε αντιληπτή η σκοπιµότητα που εξυπηρετούσε η σχετική αναφορά, που δεν ήταν άλλη από τον ιδιότυπο εγκλωβισµό του Κυριάκου Μητσοτάκη, µε την ταυτόχρονη εκτίναξη της εσωκοµµατικής µουρµούρας. Η απόφαση για τη διαγραφή του Μεσσήνιου πολιτικού έθεσε σε δεύτερη µοίρα την πρόταση για τον Καραµανλή, ξαναζεσταίνοντας, όµως, τη σχετική συζήτηση γύρω από την επιλογή που θα κάνει ο Μητσοτάκης σε σχέση µε τον επόµενο πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας.
Το γεγονός ότι υποβαθµίστηκε η συγκεκριµένη αναφορά που έγινε από την πλευρά του Σαµαρά σε καµία των περιπτώσεων δεν σηµαίνει ότι δεν παραµένει ως προβληµατισµός στις συζητήσεις που γίνονται µεταξύ βουλευτών και στελεχών της Ν.∆. Επειδή, λοιπόν, ο Καραµανλής, καλώς ή κακώς, παραµένει ένα πολύ ισχυρό πολιτικό brand στο εσωτερικό της Παράταξης, γίνεται αντιληπτό ότι, αν ο πρωθυπουργός δεν υιοθετήσει τη συγκεκριµένη επιλογή (που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα την υιοθετήσει), είναι πλέον δύσκολο να «ψωνίζει» πρόσωπο από το ράφι της Κεντροαριστεράς.
Να πάρουµε, όµως, τα πράγµατα από την αρχή και να δούµε γιατί, κατ’ αρχάς, κρίνεται δύσκολη η επιλογή Καραµανλή. Για δύο λόγους: Ο πρώτος συνδέεται µε τις κακές σχέσεις που διατηρεί ο πρώην πρωθυπουργός µε τον αµερικανικό παράγοντα, και δη µε τους Ρεπουµπλικανούς, γεγονός που οφείλει να συνεκτιµηθεί από τον Μητσοτάκη. Το δεύτερο ντεσαβαντάζ της συγκεκριµένης ιδέας που έριξε στον δηµόσιο διάλογο ο Σαµαράς έχει να κάνει µε την πραγµατικότητα ότι ο σηµερινός αρχηγός της Ν.∆., από την ηµέρα που ανέλαβε τα κοµµατικά ηνία, επέλεξε να διευρύνει και προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ το κόµµα. Το γεγονός ότι τα περισσότερα στελέχη που στρατεύθηκαν στην προσπάθεια που ξεκίνησε (τότε) ο Κυριάκος προέρχονται από τη σηµιτική πτέρυγα εκ των πραγµάτων δηµιουργεί ένα θέµα στην επιλογή Καραµανλή. Με απλά λόγια, θα ακυρωνόταν ό,τι είχε χτιστεί τα τελευταία χρόνια.
Ανεξάρτητα, όµως, από τα παραπάνω, η πρόταση Σαµαρά για τον Καραµανλή στόχευε στο να χαλάσει τα σχέδια του Μητσοτάκη σε σχέση µε αυτά που σκέφτεται για τον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας. Ολα αυτά, πλέον, έχουν ελάχιστη σηµασία, αφού αποδέκτης της συζήτησης εκ των πραγµάτων είναι και ο απλός ψηφοφόρος της Ν.∆. Οπως εξελίχθηκαν τα πράγµατα, η µόνη επιλογή για τον Μητσοτάκη ακούει στο ονοµατεπώνυµο Νίκος ∆ένδιας. Πρόκειται για ένα πρόσωπο που, έχοντας σωρευµένο πολιτικό κεφάλαιο, µπορεί να επηρεάσει θετικά σε πολλά πεδία σε σχέση µε τα συµφέροντα της χώρας. Η επιλογή ∆ένδια, ταυτόχρονα, θα ακύρωνε κάθε διαφορετική φωνή στο εσωτερικό του κόµµατος, ενώ παράλληλα θα στήριζε το κεντροδεξιό αποτύπωµα της Ν.∆.
Με βάση όλα τα παραπάνω, το ερώτηµα δεν είναι αν η πλέον ενδεδειγµένη επιλογή για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας είναι ο Κερκυραίος πολιτικός, αλλά αν ο ίδιος είναι έτοιµος να αποδεχτεί µια τέτοια, άκρως τιµητική πρόταση. Απαντήσεις και για τα δύο σκέλη του ερωτήµατος θα δοθούν άµεσα, αφού, παρά τα όσα θρυλούνται, η συζήτηση για την προεδρική εκλογή άνοιξε και δύσκολα θα κλείσει. Πάντως, µε την ευκαιρία, να επισηµανθεί ότι ο Νίκος ∆ένδιας δεν έδειχνε και τόσο θερµός στην αποδοχή µιας πρότασης που θα τον έστελνε στο Προεδρικό. Σε απόλυτα ρευστοποιηµένο πολιτικό σκηνικό, κάθε εκτίµηση που αφορά το µακρινό µέλλον εµπεριέχει το ρίσκο της.
Το γεγονός ότι υποβαθµίστηκε η συγκεκριµένη αναφορά που έγινε από την πλευρά του Σαµαρά σε καµία των περιπτώσεων δεν σηµαίνει ότι δεν παραµένει ως προβληµατισµός στις συζητήσεις που γίνονται µεταξύ βουλευτών και στελεχών της Ν.∆. Επειδή, λοιπόν, ο Καραµανλής, καλώς ή κακώς, παραµένει ένα πολύ ισχυρό πολιτικό brand στο εσωτερικό της Παράταξης, γίνεται αντιληπτό ότι, αν ο πρωθυπουργός δεν υιοθετήσει τη συγκεκριµένη επιλογή (που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα την υιοθετήσει), είναι πλέον δύσκολο να «ψωνίζει» πρόσωπο από το ράφι της Κεντροαριστεράς.
Να πάρουµε, όµως, τα πράγµατα από την αρχή και να δούµε γιατί, κατ’ αρχάς, κρίνεται δύσκολη η επιλογή Καραµανλή. Για δύο λόγους: Ο πρώτος συνδέεται µε τις κακές σχέσεις που διατηρεί ο πρώην πρωθυπουργός µε τον αµερικανικό παράγοντα, και δη µε τους Ρεπουµπλικανούς, γεγονός που οφείλει να συνεκτιµηθεί από τον Μητσοτάκη. Το δεύτερο ντεσαβαντάζ της συγκεκριµένης ιδέας που έριξε στον δηµόσιο διάλογο ο Σαµαράς έχει να κάνει µε την πραγµατικότητα ότι ο σηµερινός αρχηγός της Ν.∆., από την ηµέρα που ανέλαβε τα κοµµατικά ηνία, επέλεξε να διευρύνει και προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ το κόµµα. Το γεγονός ότι τα περισσότερα στελέχη που στρατεύθηκαν στην προσπάθεια που ξεκίνησε (τότε) ο Κυριάκος προέρχονται από τη σηµιτική πτέρυγα εκ των πραγµάτων δηµιουργεί ένα θέµα στην επιλογή Καραµανλή. Με απλά λόγια, θα ακυρωνόταν ό,τι είχε χτιστεί τα τελευταία χρόνια.
Ανεξάρτητα, όµως, από τα παραπάνω, η πρόταση Σαµαρά για τον Καραµανλή στόχευε στο να χαλάσει τα σχέδια του Μητσοτάκη σε σχέση µε αυτά που σκέφτεται για τον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας. Ολα αυτά, πλέον, έχουν ελάχιστη σηµασία, αφού αποδέκτης της συζήτησης εκ των πραγµάτων είναι και ο απλός ψηφοφόρος της Ν.∆. Οπως εξελίχθηκαν τα πράγµατα, η µόνη επιλογή για τον Μητσοτάκη ακούει στο ονοµατεπώνυµο Νίκος ∆ένδιας. Πρόκειται για ένα πρόσωπο που, έχοντας σωρευµένο πολιτικό κεφάλαιο, µπορεί να επηρεάσει θετικά σε πολλά πεδία σε σχέση µε τα συµφέροντα της χώρας. Η επιλογή ∆ένδια, ταυτόχρονα, θα ακύρωνε κάθε διαφορετική φωνή στο εσωτερικό του κόµµατος, ενώ παράλληλα θα στήριζε το κεντροδεξιό αποτύπωµα της Ν.∆.
Με βάση όλα τα παραπάνω, το ερώτηµα δεν είναι αν η πλέον ενδεδειγµένη επιλογή για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας είναι ο Κερκυραίος πολιτικός, αλλά αν ο ίδιος είναι έτοιµος να αποδεχτεί µια τέτοια, άκρως τιµητική πρόταση. Απαντήσεις και για τα δύο σκέλη του ερωτήµατος θα δοθούν άµεσα, αφού, παρά τα όσα θρυλούνται, η συζήτηση για την προεδρική εκλογή άνοιξε και δύσκολα θα κλείσει. Πάντως, µε την ευκαιρία, να επισηµανθεί ότι ο Νίκος ∆ένδιας δεν έδειχνε και τόσο θερµός στην αποδοχή µιας πρότασης που θα τον έστελνε στο Προεδρικό. Σε απόλυτα ρευστοποιηµένο πολιτικό σκηνικό, κάθε εκτίµηση που αφορά το µακρινό µέλλον εµπεριέχει το ρίσκο της.
Ο Πολάκης διασφαλίζει τη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ
Εχοντας αφήσει στην άκρη ό,τι µε χώριζε (και εξακολουθεί να µε χωρίζει) µε τον Πολάκη, δεν σας κρύβω ότι, αν ψήφιζα στις εκλογές, δεν θα δυσκολευόµουν να επιλέξω το πρόσωπο που, κατά τη γνώµη µου, διασφαλίζει την ιστορική συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ψήφιζα δαγκωτό Παυλή, όπως για τούτο προτρέπω όσους θα συµµετάσχουν στην αυριανή εσωκοµµατική διαδικασία. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός είναι ο µόνος που διαθέτει πρόγραµµα και συγκεκριµένη στόχευση, ανεξάρτητα µε το αν διαφωνεί ή µε το αν συµφωνεί κανείς µαζί του. Το κυριότερο είναι ότι διατυπώνει έναν πολιτικό λόγο που δεν ταλαντεύεται µεταξύ Μητσοτάκη και Τραµπ. Σε ανύποπτο χρόνο µετά τις εκλογές του ’19, από τούτη εδώ τη γωνιά, είχα προβλέψει ότι «όσο µικραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, µεγαλώνει ο Πολάκης» και κάποια στιγµή τα «µπόγια» των δύο θα έρθουν στο ίδιο επίπεδο. Αυτό, δηλαδή, που ζούµε στον παρόντα χρόνο, σε συνδυασµό µε τη σοβαρότητα που επέδειξε έναντι των αντιπάλων του και στο debate, αναδεικνύουν τον Πολάκη ως τον απόλυτο ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Για όλους αυτούς τους λόγους συνιστώ «δαγκωτό Παυλή»Αξίζει... Κατά το αµέσως προσεχές διάστηµα, ο Μητσοτάκης, µε αφορµή τα νέα πρόσωπα που θα συµµετάσχουν στα ψηφοδέλτια της Ν.∆., θα ανακοινώσει και τον γιο του τέως περιφερειάρχη Πελοποννήσου, Παναγιώτη Νίκα.
Ενδιαφέρει...Κινητικότητα, και δη έντονη, αναπτύσσουν το τελευταίο διάστηµα κάτι τύποι που επί σειρά ετών συµβούλευαν κάτι λαθραίους της αθηναϊκής πιάτσας. Μιλάµε για πρόσωπα που ποτέ δεν µπόρεσαν να συµβιβαστούν µε τη νέα τους πραγµατικότητα.
Στη Χόβολη
- Στο ορατό πλέον ενδεχόµενο της εκλογής Πολάκη, δεν αποκλείω να επιβεβαιωθεί κι αυτό που επίσης έχει γραφτεί σε τούτη εδώ τη γωνίτσα. Οτι, δηλαδή, ανάµεσα σε αυτούς που θα προσκαλέσει στο πλαίσιο της διεύρυνσης που θα επιδιώξει θα είναι και ο Πάνος Καµµένος, µε τον οποίο ουδέποτε διέκοψε επικοινωνία, σε αντίθεση µε κάτι άλλους συντρόφους του, που κάνουν σαν µην έχουν συναντηθεί ποτέ στη ζωή τους µε τον τέως συγκυβερνήτη του Τσίπρα.
- Από µια σχετικά αξιόπιστη πηγή έµαθα ότι έναν κάποιο ρόλο (εξυπακούεται όχι τον σηµαντικότερο) στην απόφαση Μητσοτάκη να συνταξιοδοτήσει πρόωρα τον Σαµαρά έπαιξε και η δηµοσκόπηση της GPO. Λογικό, από τη στιγµή που έδειχνε ότι ο κόσµος της Παράταξης είχε κουραστεί µε το τσάµπα αντάρτικο, που προσέγγιζε τα όρια της εσωκοµµατικής υπονόµευσης.
- Εντύπωση δεν σας κρύβω ότι µου προξένησε το προχθεσινό (σ.σ. την Πέμπτη) σχόλιο της «Καθηµερινής» για τον υπουργό Αδωνι. Και µου προξένησε εντύπωση γνωρίζοντας την επί χρόνια στάση της ναυαρχίδας του Φαλήρου έναντι του υπουργού Υγείας. Προφανώς, εσχάτως κάτι έχει αλλάξει. Βλέπετε, σε αυτόν τον µάταιο κόσµο, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος.
- Για κάτι παράπονα του Σαµαρά µού λένε κάτι παλιοί φίλοι από τα χρόνια που ήταν ζωντανή η συγχωρεµένη η Πολιτική Ανοιξη. Τα περισσότερα από αυτά (τα παράπονα) έχουν ως αποδέκτη τον Μάκη Βορίδη, από τον οποίο ο πρώην πρωθυπουργός θα περίµενε περισσότερη... Προδέρµ. Θα ήθελε να του συµπεριφερθεί όπως ο Αδωνις. Ωστόσο, ο υπουργός Επικρατείας θεωρεί ότι «έχει ξεπληρώσει», και µε το παραπάνω, την υποχρέωση που είχε στον Μεσσήνιο, θυµίζοντας παράλληλα ότι δεν ήταν στις πρώτες επιλογές που έκανε όταν ο πρόεδρος Αντώνης συγκροτούσε κυβέρνηση µε τον Βενιζέλο.
- Με παρέµβαση του υπουργού Χρυσοχοΐδη δεν προχώρησε µια πονηρή ανανέωση της σύµβασης που αφορούσε το TETRA του Λαβράνου. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αν και οι εµπλεκόµενοι είχαν φροντίσει να κρύψουν καλά το… µυστικό τους, κάνοντας µια εξαιρετική έρευνα (όχι, φυσικά, σαν αυτές που έκανε ο big John), εντόπισε µέχρι φυσικού προσώπου ποιος κρυβόταν πίσω από την αλλοδαπή εταιρεία.
