Μετά από τρεις και πλέον δεκαετίες το Σάββατο εγκαινιάστηκε το μετρό Θεσσαλονίκης. Ένα έργο που ξεκίνησε το ’86, όταν δήμαρχος στη συμπρωτεύουσα ήταν ο Σωτήρης Κούβελας. Από τότε πέρασαν κάμποσα χρόνια, με γενιές ολόκληρες να ακούνε για το μετρό και μετρό να μη βλέπουν. Οι παλινωδίες, οι παθογένειες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και όλα όσα επιβάλλεται να αφήσουμε οριστικά στο κακό παρελθόν είχαν μαζευτεί, μαζί με τις λαμαρίνες και τα μπάζα, στοιχειώνοντας ό,τι οραματικό όφειλαν στη συμπρωτεύουσα όσοι κυβέρνησαν τούτη τη χώρα.

Από την ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας εγκαινίασε το μετρό, που δεν υπήρχε μέχρι προχθές, όταν οι Θεσσαλονικείς άρχισαν να απολαμβάνουν το πιο σύγχρονο μετρό στην Ευρώπη, μεσολάβησαν πολλά. Κυρίως όμως υπήρξε η πολιτική βούληση να προχωρήσει το έργο. Με προσωπική παρέμβαση του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεπεράστηκαν τα όποια εμπόδια είχαν παρουσιαστεί όλα αυτά τα χρόνια, που στοίχειωναν το εμβληματικής σημασίας έργο. Ο πρωθυπουργός ασχολήθηκε προσωπικά προκειμένου το έργο να προχωρήσει. Έθεσε μάλιστα και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, το οποίο τηρήθηκε κατά γράμμα, αφού πριν από καμπόσους μήνες είχε προαναγγείλει μέχρι και την ακριβή ημερομηνία της λειτουργίας του μετρό.


Το παράδειγμα του μετρό Θεσσαλονίκης όφειλε να αποτελέσει πιλότο και για τα υπόλοιπα


Ενδεχομένως να είναι η πρώτη φορά που τα λόγια και οι υποσχέσεις είναι τόσο εναρμονισμένα με την πραγματική ζωή. Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, δείχνει ότι έστω και με καθυστέρηση κάτι αλλάζει σε τούτη τη δύσμοιρη χώρα. Αντί λοιπόν να γκρινιάζουμε και να μεμψιμοιρούμε, ας κοιτάξουμε αυτό που έγινε και ας το δούμε ως πρότυπο για τα μελλούμενα. Κακά τα ψέματα, η κυβέρνηση θα κριθεί από τη διαχειριστική της επάρκεια και από το πόσο συμπαθητικά ή όχι διαχειρίζεται τα προβλήματα των πολιτών, αλλά το βασικότερο που θα της δώσει ευκαιρίες θα είναι να μπορέσει να επισπεύσει την υλοποίηση των μεγάλων έργων.

Γιατί αυτή τη στιγμή, αν κάτι δεν πάει καλά (και αναφέρομαι στα μεγάλα), είναι γιατί κάπου έχουν κολλήσει σχεδόν όλα τα έργα. Σαν ένα αόρατο χέρι να πάτησε ένα κουμπί, σταματώντας ό,τι αναπτυξιακό έχει σχεδιάσει η κυβέρνηση. Μιλάμε για το… κουμπί της υπονόμευσης των πάντων, αυτό που διαχρονικά στερούσε από όλους εμάς τη νέα εποχή. Αναφέρομαι στο… κουμπί που κρατούσε τη χώρα στη μιζέρια, εγκλωβισμένη στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και ενός ατέρμονου μηχανισμού, που λειτουργούσε ως τροχοπέδη σε οτιδήποτε αναπτυξιακό. Τα όσα εκτυλίχθηκαν τα τελευταία χρόνια στο μετρό της Θεσσαλονίκης οφείλουν να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση. Να αντιγράψουμε ό,τι καλό έχει γίνει και να διαγράψουμε ό,τι κακό λειτούργησε ως ανασταλτικός παράγοντας, καθυστερώντας επί δεκαετίες ένα τόσο μεγάλο έργο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φάνηκε περίτρανα ότι, όταν το κράτος συνεργάζεται με τους ιδιώτες (στην περίπτωσή μας με την εταιρεία Άκτωρ), όντως μπορεί να γίνουν θαύματα.

Ενδεικτική αυτού υπήρξε η γλαφυρή περιγραφή που έγινε από τον διευθύνοντα σύμβουλο του Άκτωρ, Αλέξανδρο Εξάρχου, ο οποίος έκρινε σκόπιμο να επισημάνει την καθοριστική συμβολή που είχε η παρέμβαση του πρωθυπουργού ως προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης του έργου. Επί της ουσίας μίλησε για τον εποπτικό ρόλο που φαίνεται να διαδραμάτισε ο Μητσοτάκης, λες και ήταν υπουργός Υποδομών. Όμως, εκείνο που οφείλουμε να κρατήσουμε (και προσωπικά το κρατώ) είναι ότι στο τηλεφώνημα που έγινε από τον αρχηγό της κυβέρνησης πριν από έναν χρόνο έγινε σαφές ότι υπήρχε η πολιτική βούληση για την άμεση υλοποίηση του έργου.

Έχουμε υποχρέωση να μην κατέβουμε από το βαγόνι όπου επιβιβαστήκαμε ως χώρα το Σάββατο


Το παράδειγμα του μετρό Θεσσαλονίκης όφειλε να αποτελέσει πιλότο και για τα υπόλοιπα. Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να διευκολύνει τις διαδικασίες προκειμένου να ξεπεραστούν διαχρονικές παθογένειες, που κρατούν πίσω ένα ολόκληρο κράτος. Επιβάλλεται λοιπόν όλα (μα όλα) τα έργα να μπουν σε μια νέα λογική. Δεν χρειάζεται τα επόμενα χρόνια να μασουλάνε την καραμέλα του ανεκτέλεστου, αλλά να βλέπουμε εικόνες όπως αυτές που αντικρίσαμε το Σαββατοκύριακο. Ήρθε η ώρα να ολοκληρωθούν και τα τελευταία εμβληματικά έργα, όπως η Γραμμή 4 του μετρό της Αθήνας και φυσικά η επί της ουσίας έναρξη των εργασιών του μεγαλύτερου οδικού έργου της Ευρώπης, που δεν είναι άλλος από τον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για καθυστερήσεις ούτε για γραφειοκρατικά παιχνιδάκια που ναρκοθετούν ό,τι οραματικό έχει μπει μπροστά.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από υποδομές και από έργα που θα αλλάξουν την καθημερινότητα των πολλών. Επειδή λοιπόν τούτη εδώ η κυβέρνηση και κυρίως αυτός ο πρωθυπουργός διαθέτουν και τη βούληση αλλά και το σχέδιο, από δω και πέρα δεν πρέπει να χαθεί ούτε δευτερόλεπτο. Έχουμε υποχρέωση να μην κατέβουμε από το βαγόνι όπου επιβιβαστήκαμε ως χώρα το Σάββατο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γυρίσουμε πίσω και σε όσα δημιουργούν ένα περιβάλλον που μόνο σε ευρωπαϊκή χώρα δεν ταιριάζει. Γιατί εδώ που τα λέμε, μόνο τιμητικό δεν είναι για μια χώρα που βρίσκεται 40 και πλέον χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση να πανηγυρίζει το 2024, επειδή η συμπρωτεύουσά της κατάφερε το αυτονόητο. Να αποκτήσει μετρό.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή