Tο µακρινό 2027 και η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ορισµένα πράγµατα στην πολιτική, όπως άλλωστε και στη ζωή, δεν απαιτούν ούτε ειδικές γνώσεις ούτε κάτι άλλο προκειµένου να αναλυθούν. Αρκεί να τα δει κανείς µε καθαρή µατιά, προκειµένου να εξαγάγει τα συµπεράσµατά του. Αυτό ακριβώς οφείλουµε να κάνουµε και στην περίπτωση Μητσοτάκη, ο οποίος συµπληρώνει σε λίγο δέκα χρόνια στην ηγεσία της ελληνικής Κεντροδεξιάς και πάνω από 5,5 συναπτά έτη ως πρωθυπουργός της χώρας.

Σε µια Ευρώπη, αλλά και ευρύτερα, σε έναν κόσµο όπου τα δεδοµένα αλλάζουν µε ταχύτητες φωτός, η Ελλάδα δείχνει σαν να λειτουργεί µόνη της µέσα στο… σύµπαν. ∆ιαθέτει ενδεχοµένως την πλέον σταθερή κυβέρνηση, έναν ανθεκτικό ηγέτη, ενώ η Ν.∆., σε ένα περιβάλλον σχεδόν απόλυτης ρευστοποίησης του πολιτικού σκηνικού, όχι µόνο δεν επηρεάζεται, αλλά, απεναντίας, έχει κερδίσει δύο εκλογικές αναµετρήσεις µε ποσοστά πάνω από 40%, έχει κατακερµατίσει την Κεντροαριστερά και επί χρόνια σχεδόν αναζητά αξιόµαχο αντίπαλο. Και όλα αυτά επετεύχθησαν όχι από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύµατος, αλλά από τη στρατηγική και τη µεθοδικότητα που ακολούθησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Με αφορµή την προεδρική εκλογή, δεν είναι λίγοι εκείνοι που άρχισαν να σεναριολογούν ακατάσχετα, γράφοντας και λέγοντας πολλά και διάφορα, τα οποία στο τέλος «πάσχουν» από το βασικό ζητούµενο, που δεν είναι άλλο από το πολιτικό διά ταύτα. Γιατί ακόµα κι αν δεχθεί κάποιος ότι ο Μητσοτάκης είναι ο χειρότερος (που είναι ο καλύτερος) πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης και πρέπει να φύγει, αν ήταν δυνατόν, αύριο το πρωί, στο ερώτηµα ποιος θα τον κερδίσει για να τον αντικαταστήσει στο Μαξίµου δεν υπάρχει απάντηση. Ουδείς, άλλωστε, ακόµα και ο ίδιος, πιστεύει ότι µπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να επικρατήσει στις εκλογές, όποτε κι αν πραγµατοποιηθούν αυτές. Ούτε υπάρχει έστω και ένας Ελληνας που θεωρεί ότι ο Σωκράτης Φάµελλος θα µπορέσει να επαναλάβει το «θαύµα» Τσίπρα, κάνοντας πράξη το «δεύτερη φορά Αριστερά».

Με βάση την πραγµατικότητα και όχι αυτό που ενδεχοµένως να επιθυµεί (και αυτό είναι εύλογο) µια µερίδα πολιτών, ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να παίζει χωρίς αντίπαλο, όχι γιατί το χρωστούσαν οι Ελληνες στην οικογένειά του, αλλά γιατί απέδειξε ότι και µπορεί να δίνει λύσεις στα προβλήµατά τους και να βελτιώνει την καθηµερινότητά τους και κυρίως ότι διαθέτει το σχέδιο για ένα πιο σύγχρονο κράτος, που παράγει πλούτο, νέες θέσεις εργασίας και, κυρίως, εκπέµπει αισιοδοξία για το µέλλον.

Πιο πάνω γράψαµε ότι είναι λάθος να υποεκτιµούµε στην ανάλυσή µας τα πραγµατικά δεδοµένα. Εν προκειµένω αναφερόµαστε στο γεγονός ότι από το ’15 ο Μητσοτάκης, εκτός του ότι κυριαρχεί σε όλες τις δηµοσκοπήσεις, κατά κοινή παραδοχή καταφέρνει να διευρύνει την πολιτική επιρροή της Ν.∆. και κυρίως να κερδίζει όλες τις εκλογικές αναµετρήσεις, που είναι και το βασικό ζητούµενο. Και µιλάµε για επιτυχίες που ήρθαν έπειτα από µια ταραχώδη σε όλα τα επίπεδα κυβερνητική θητεία. Η κυβέρνηση ξεκίνησε µε το «καληµέρα» να διαχειρίζεται τις συνέπειες µιας πανδηµίας, µετά προέκυψε το θέµα των υποκλοπών και σχεδόν εν µέσω προεκλογικής περιόδου βρέθηκε αντιµέτωπη µε το τραγικό δυστύχηµα των Τεµπών. Είναι η ίδια κυβέρνηση και ο ίδιος πρωθυπουργός που επέλεξε για Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, που έκανε τα ανοίγµατα σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που αδιαφόρησε για το αντάρτικο των Καραµανλή και Σαµαρά, που φορολόγησε τα διυλιστήρια και τις ενεργειακές εταιρείες. Εχοντας ως «πεπραγµένα» τα ως άνω, ο Μητσοτάκης οδήγησε τη χώρα σε εκλογές το καλοκαίρι του ’23 και, χωρίς να αλλάξει τον εκλογικό νόµο (όπως όλοι του εισηγούνταν), κατάφερε να αυξήσει τα εκλογικά ποσοστά της Ν.∆., σχηµατίζοντας τη δεύτερη αυτοδύναµη κυβέρνησή του. Οσο λοιπόν δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, από την πλευρά της αντιπολίτευσης, µοιραία ο Μητσοτάκης θα ενισχύει το ηγετικό του προφίλ, αυξάνοντας παράλληλα και τις πιθανότητες για µια τρίτη κυβερνητική θητεία το ’27. Ολα τα υπόλοιπα είναι απλώς για να γίνεται κουβέντα και για να έχουν δουλειά οι σεναριολόγοι.

Αξίζει...

Αν και πρόωρο, κάπου πήρε τ’ αυτί µου ότι ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, εσχάτως εξετάζει σοβαρά το ενδεχόµενο να είναι υποψήφιος βουλευτής στις επόµενες εκλογές.

Το σενάριο Σκυλακάκη για την Τράπεζα της Ελλάδος

Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο (χρονικό) διάστηµα σε σχέση µε τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, και το ενδεχόµενο να προταθεί από τον πρωθυπουργό ως ο επόµενος Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας. Τα συν και τα µείον της συγκεκριµένης υποψηφιότητας έχουν αναλυθεί επαρκώς. Αρα, το µόνο που µένει είναι να δούµε αν τελικά θα αποτελεί την επιλογή του Μητσοτάκη για το ύπατο πολιτειακό αξίωµα. Επ’ αυτού κανείς δεν µπορεί να προβεί σε εκτίµηση, αφού, µε δεδοµένο ότι πρόκειται για απόφαση που θα λάβει αποκλειστικά ο πρωθυπουργός, θα εµπεριείχε ρίσκο οποιαδήποτε εκτίµηση. Στην περίπτωση όµως που τελικώς επιλεγεί ο Στουρνάρας, αυτοµάτως δηµιουργείται κενό στην κορυφή της κεντρικής τράπεζας. Είναι λογικό επ’ αυτού να έχει ξεκινήσει µια σεναριολογία, µε τον υπουργό Ενέργειας, Θοδωρή Σκυλακάκη (φωτ.), να εµφανίζεται (απόλυτο) φαβορί για να διαδεχτεί τον σηµερινό διοικητή της ΤτΕ. 

Ενδιαφέρει...

Από κάτι καλούς στο πολιτικό ρεπορτάζ µαθαίνω ότι ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος µιλάει πιο συχνά µε υπουργούς και βουλευτές της Ν.∆. απ’ ό,τι µε τον αρχηγό του, Νίκο Ανδρουλάκη.

Στη χόβολη

∆υσκολεύουν τα δηµοσκοπικά δεδοµένα για τον Νίκο Ανδρουλάκη, αφού, εξ όσων πληροφορούµαι, στις πρώτες έρευνες που έγιναν µετά τις διακοπές καταγράφεται µια αποσυσπείρωση στα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Αυτά σε συνδυασµό µε κάτι άλλα που φτάνουν εσχάτως στ’ αυτιά µου ενδεχοµένως να προκαλέσουν Μποφόρ στη Χαριλάου Τρικούπη.

Μόνο καλά λόγια για τον Τραµπ και τα όσα µέχρι στιγµής έχει πει και έχει κάνει λένε δύο εκ των καναλαρχών της χώρας. Ο λόγος για τους Γιάννη Βαρδινογιάννη (Τζίγγερ) και Θοδωρή Κυριακού (φωτ.) του ΑΝΤ1. Με την ευκαιρία, να σας πω ότι ο δεύτερος φαίνεται να διατηρεί στενή σχέση µε συγγενικό πρόσωπο πρώτου βαθµού του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, κρατήστε ότι και στην Ελλάδα ο πρόεδρος Τραµπ έχει πολλούς θαυµαστές και δη στο πάνω ράφι!

Μαθαίνω ότι πρώην πολιτικός έχει βγει στην πιάτσα ψάχνοντας να αγοράσει media, εταιρείες συµβούλων και εταιρείες επικοινωνίας. Σύµφωνα µε την ίδια πηγή, ο πρώην κυβερνητικός συνεργάζεται µε έναν επίσης πρώην Νεοδηµοκράτη βουλευτή και έναν νυν νταραβεριτζή, εξ Ηπείρου ορµώµενο.

Αν και νωρίς, κάτι µου λέει, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς, ότι δεν θα αργήσει η ώρα που ο Κώστας Μπακογιάννης θα ανακοινώσει την πρόθεσή του να είναι εκ νέου υποψήφιος για τον ∆ήµο της Αθήνας. Λογικό, µε δεδοµένο ότι φουντώνει η φηµολογία που θέλει τον νυν δήµαρχο, Χάρη ∆ούκα, το 2027 να διεκδικεί την είσοδό του στην επόµενη Βουλή από το ψηφοδέλτιο της Α’ Αθήνας, βάζοντας σε προτεραιότητα την κεντρική πολιτική από την Αυτοδιοίκηση.

Εκτός από το ονοµατεπώνυµο του Θόδωρου Σκυλακάκη για την Τράπεζα της Ελλάδος, έχει ακουστεί και αυτό του Αλεξ Πατέλη. Οµως, επειδή το έψαξα λίγο παραπάνω, νοµίζω ότι, αν µου ζητούσατε να στοιχηµατίσω, θα στοιχηµάτιζα ανεπιφύλακτα υπέρ του πρώτου.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών