Η αντιπολίτευση ενισχύει την υπεροχή Μητσοτάκη

Μετά τις ευρωεκλογές, ξεκίνησε µια συζήτηση που σχετιζόταν µε τις επόµενες βουλευτικές εκλογές. Ερωτήσεις του τύπου αν ο Μητσοτάκης θα ηγηθεί και το 2027, αν θα αλλάξει τον εκλογικό νόµο, αν θα κάνει κόµµα ο Τσίπρας και άλλα τέτοια, που αποκαλύπτουν ακριβώς αυτό που συµβαίνει στην πράξη. Το βασικό θέµα των συζητήσεων σε όλα τα τραπέζια, ακόµα και σε εκείνα των ισχυρών των media και των επιχειρήσεων, σχετίζεται µε το ποιος µπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Η απάντηση σε αυτό το ερώτηµα δεν έχει µεταβληθεί από το ’19 µέχρι και σήµερα.

Απεναντίας, από τις εκλογές του ’23, κατά κοινή παραδοχή, ακόµα και οι µεγαλύτεροι πολέµιοι του σηµερινού πρωθυπουργού δυσκολεύονται να υποδείξουν µια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας -ενδεχοµένως ούτε και οι ίδιοι οι αρχηγοί των συγκεκριµένων κοµµάτων- που να πιστεύει ότι οι Ανδρουλάκης και Φάµελλος µπορούν να δηµιουργήσουν είτε ξεχωριστά είτε και από κοινού µέτωπο που θα οδηγήσει στον σχηµατισµό µιας κεντροαριστερής κυβέρνησης. Αυτή τη στιγµή ο Μητσοτάκης, αν και διανύει τη δεύτερη θητεία της διακυβέρνησής του, εξακολουθεί να φαντάζει το απόλυτο φαβορί, έχοντας δηµιουργήσει συνθήκες µονοκοµµατικού συστήµατος. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι η καλύτερη ούτε για τη Ν.∆. ούτε και για τον ίδιο. Και δεν είναι, γιατί από τη στιγµή που δεν υπάρχει αξιόπιστη (δεν συζητάµε για αξιόµαχη) εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, οι πολίτες αντιµετωπίζουν την κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη ως «δύο σε ένα». Θεωρούν ότι αυτός είναι και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Μάλιστα, εδώ αρχίζει να προβάλλει και το µεγάλο πρόβληµα, που επηρεάζει στην καρδιά του το πολιτικό σύστηµα.

Το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί ένα πρόσωπο για να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς ενισχύει ολοένα και περισσότερο τη θέση του σηµερινού πρωθυπουργού, εξέλιξη που σε πολλές περιπτώσεις κάνει ζηµιά και στον ίδιο, αλλά και στο πολιτικό σύστηµα. Γιατί δεν είναι δυνατόν σε µια χώρα όπως η Ελλάδα να έχουµε φτάσει στο σηµείο να υπάρχει ένας και µόνο σταθερός πυλώνας και ταυτόχρονα ένας και µόνο ηγέτης που διασφαλίζει τη συνοχή, αλλά κυρίως το παρόν και το µέλλον του τόπου. Το γεγονός της αποδεδειγµένης αδυναµίας του συστήµατος να βρει µια εναλλακτική λύση, που θα σταθεί µε αξιώσεις απέναντι στον Μητσοτάκη, όποτε γίνουν εκλογές, αποκαλύπτει και την ένδεια του συστήµατος.

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, µέχρι και το ’15, η επιχειρηµατική ελίτ είχε ουσιαστικό ρόλο στη διαµόρφωση των πραγµάτων. Υπήρξαν περίοδοι που οι ισχυροί επέλεγαν τους αρχηγούς των κοµµάτων, τους υπουργούς των κυβερνήσεων και τους διοικητές των τραπεζών. Αυτό, σε απλά ελληνικά, ονοµαζόταν παρέµβαση. Είναι αυτό που δεν υπάρχει σήµερα και που οδηγεί το σύστηµα σε διαρκή ρευστοποίηση. Απέναντι στο κατά κοινή οµολογία αδύναµο σύστηµα βρίσκεται ένας ισχυρός πρωθυπουργός, που ακόµα και στα «κάτω» του εξακολουθεί να κάνει τη διαφορά. Για να είµαστε ρεαλιστές. Οσο η Κεντροαριστερά δεν βρίσκει ηγέτη και το σύστηµα θα παραµένει ασυντόνιστο, τόσο θα ενισχύεται η θέση του Μητσοτάκη. Στις ∆ηµοκρατίες χάνει ένα κόµµα αν απέναντι υπάρχει στοιχειωδώς κάποιος. Ποτέ και σε καµία χώρα δεν κέρδισε, ακόµα και τον «κακό», ο «κανένας». Πολλώ δε µάλλον όταν εν προκειµένω ο πρωθυπουργός είναι και καλός και ο µόνος που διασφαλίζει τα βασικά για τους πολίτες. Ενα κόµµα δεν χάνει επειδή το εύχονται κάποιοι, αλλά επειδή αποφάσισαν ότι δεν το θέλουν οι πολλοί.

Αξίζει...

Συγγενικό πρόσωπο του πρώην υπουργού Νότη Μηταράκη κυκλοφορεί (όπως µαθαίνω) µε προσωπική ασφάλεια, πληροφορία που έχει φτάσει µέχρι και στο Μαξίµου. Οχι ο ίδιος, αλλά συγγενικό του πρόσωπο.

Το δίδυµο Καµµένου - Πολάκη

Με αφορµή την παρουσία του Πάνου Καµµένου (φωτ.) στην ορκωµοσία Τραµπ και τα όσα έγραψε στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πρώην συγκυβερνήτης του Τσίπρα, άρχισε να αναπτύσσεται µια συζήτηση σε σχέση µε την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ορισµένοι µάλιστα έσπευσαν να τον παρουσιάσουν κάτι σαν τον εν Ελλάδι εκπρόσωπο του Αµερικανού προέδρου. Αν και δεν µπορώ να γνωρίζω τις προθέσεις, αλλά κυρίως τα σχέδια του πρώην συγκυβερνήτη του Τσίπρα, σπεύδω να σας πω ότι δεν αποκλείω µια τέτοια εξέλιξη. Απεναντίας, µου έχει προξενήσει εντύπωση (και δη µεγάλη) πώς ο Καµµένος έχει αντέξει τόσα χρόνια εκτός πολιτικής. Μαζί µε αυτό, να σας δώσω και µια ακόµα πληροφορία, σύµφωνα µε την οποία ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. διατηρεί ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας, όσο βρίσκεται στον πάγκο, µε έναν εκ των πρωταγωνιστών του δηµόσιου βίου. Τον µεγαλοµέτοχο του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλο Πολάκη. Αυτό σηµαίνει ότι δεν θα εκπλαγώ αν τους δω να κάνουν και παρέα.

Ενδιαφέρει...

Ενα από τα projects που παρακολουθεί στενά το Μέγαρο Μαξίµου είναι η επίσπευση των διαδικασιών για τη δηµιουργία του γηπέδου του Παναθηναϊκού. Μάλιστα, ο άνθρωπος που έχει εξουσιοδοτηθεί από τον πρωθυπουργό για να κάνει τη σχετική δουλειά ακούει στο όνοµα Γιώργος Μυλωνάκης.

Στη χόβολη

  • Οτι ο Νίκος Χαρδαλιάς θέλει να γίνει αρχηγός της Ν.∆. -και γιατί όχι και πρωθυπουργός- σας το έχω γράψει. Μέχρι τότε είναι περιφερειάρχης στην Αττική, έχοντας να διαχειριστεί πολλά και διαφορετικά ζητήµατα. Ενα από αυτά αφορά και τα εργοστάσια των σκουπιδιών, όπου µάλλον τα χάνει, αφού ο Μητσοτάκης έχει αποφασίσει να διαχειριστεί η κεντρική κυβέρνηση το όλο project. Αυτό σηµαίνει ότι σε λίγο εκεί που ο Χαρδαλιάς ονειρευόταν να φτιάξει µια παράλληλη στο Μαξίµου κυβέρνηση, τείνει να µετατραπεί σε έναν µικροµεσαίο αυτοδιοικητικό, που θα ψάχνει τις αρµοδιότητές του.
  • Και µιας και αναφέρθηκα στον Χαρδαλιά, να σας πω ότι ένας φίλος µου, από τους διεστραµµένους στα πολιτικά σενάρια, µου ζήτησε να µην αποκλείσω το ενδεχόµενο στις επόµενες εκλογές, αν δει ότι τον «αδειάζει» ο Μητσοτάκης, να στηρίξει από αντίδραση την Αφροδίτη Λατινοπούλου. Αλλωστε, έχει κάνα δυο φίλους (και δη στενούς) που διατηρούν ανοικτή γραµµή επικοινωνίας µε την πρόεδρο της Φωνής Λογικής.
  • Μετά την προεδρική εκλογή και τα όσα διαµορφώνονται εσχάτως στο πολιτικό σκηνικό, µαθαίνω ότι πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να δούµε τον Τσίπρα να προχωρά στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών. Κι όταν αναφέροµαι σε πρωτοβουλίες, προφανώς και δεν εστιάζω στις εκδηλώσεις του ιδρύµατος που ίδρυσε. Ο πρώην πρωθυπουργός σκέφτεται να φτιάξει κόµµα. Κανονικό, µε σφραγίδα και πολλά λεφτά.
  • Μου λένε ότι στις αρχές της εβδοµάδας ο πρόεδρος Τσίπρας είχε την ευκαιρία να κάνει µια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση µε τον τέως πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζορτζ Τσούνη. Οπως έµαθα (γιατί οµολογώ ότι δεν το γνώριζα), οι δύο άνδρες διατηρούν εξαιρετικά καλές σχέσεις.
  • Επρεπε να περάσουν κάµποσα χρόνια και να µεσολαβήσουν δεκάδες (δικά µας) σχόλια, για να φτάσει το µήνυµα στην κεντρική κυβέρνηση σε σχέση µε τον διαγωνισµό της σίτισης των µεταναστών. Ο Μητσοτάκης, που έχει καταλάβει τι ακριβώς είχε γίνει επί Μηταράκη, αποφάσισε να µη δοθεί η προαίρεση στη Vivartia του Παπανικολάου. Το προφανές, δηλαδή, αφού µιλάµε για έναν διαγωνισµό που ξεπερνά τα 400 εκατ. ευρώ.
  • Για να ξέρετε, στο Μαξίµου έχουν ενηµερωθεί λεπτοµερώς για τη γενικότερη στάση και συµπεριφορά του Θανάση Παπανικολάου. Για τις στενές σχέσεις µε τον Καλογήρου του Τσίπρα, τις χορηγίες στον Λάκη Λαζόπουλο και, φυσικά, τη στενή φιλία µε τον δικηγόρο Νίκο Ανδρικόπουλο. Και επειδή ο πρώην ισχυρός άνδρας της Vivartia έχει αντιληφθεί ότι κάτι άλλαξε, προσπαθεί µανιωδώς να κλείσει ραντεβού µε τον Μητσοτάκη, άντε στη χειρότερη µε τον Μυλωνάκη.
  • ∆ιαβάζω κατά καιρούς κάτι φοβερά και τροµερά δηµοσιεύµατα που αφορούν τον εφοπλιστή Νίκο Πατέρα και, επειδή δεν έχω καµία σχέση µαζί του, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι µε το πέρασµα των χρόνων κοντεύει να ξεπεράσει και την Αγγελικούση. Μάλιστα, ό,τι κάνει το κάνει κάτω από τα φώτα της δηµοσιότητας, οπότε έχει µεγαλύτερη αξία η εκτίναξή του. Αρκεί όλα αυτά που διαβάζω να ανταποκρίνονται στην πραγµατικότητα και να µη γίνεται όλος αυτός ο ντόρος για καµιά εικοσαριά µικροκαραβάκια.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών