Κατά κοινή παραδοχή, από το συλλαλητήριο της προηγούμενης Κυριακής τα μέχρι και τότε δεδομένα στο πολιτικό πεδίο έχουν μεταβληθεί. Όλα όσα μεσολάβησαν καταδεικνύουν τη δυναμική που έχουν αναπτύξει τα γεγονότα, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναχαιτιστεί με επικοινωνιακές κινήσεις και ευχολόγια.

Πλέον απαιτούνται δράσεις, και κυρίως τόλμη στις αποφάσεις. Η κοινωνία περιμένει να δει εμπράκτως ότι ο ηγέτης της, έχοντας συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης, θα ανταποκριθεί για άλλη μια φορά στις προσδοκίες της. Τα πράγματα είναι περισσότερο απλά απ’ ό,τι ενδεχομένως να φαίνονται. Αρκεί να μη χαθεί το timing. Η μπάλα βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στα πόδια του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος εδώ και τώρα οφείλει να λάβει τις αναγκαίες αποφάσεις.

Την ώρα που η υπόθεση των Τεμπών εργαλειοποιείται απ’ όσους (και δεν είναι λίγοι) επενδύουν στην πολιτική αστάθεια, ο πρωθυπουργός οφείλει να βγει μπροστά, δίνοντας διέξοδο στο αδιέξοδο της συνωμοσιολογίας. Για να συμβεί αυτό απαιτούνται τολμηρές απο φάσεις που δεν θα συνυπολογίζουν το πολιτικό κόστος και κυρίως που δεν θα βάζουν σε καμία ζυγαριά τα «θέλω» με τα «πρέπει». Επειδή, όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα, είναι περιορισμένες οι επιλογές που έχει ο Μητσοτάκης, πλέον σχεδόν απαγορεύεται το λάθος. Γι’ αυτό οφείλει να κοιτάξει χωρίς συναισθηματισμούς την πραγματικότητα. Κακά τα ψέματα. Οι επιλογές είναι σχετικώς περιορισμένες, αφού, όποια κι αν είναι η εξέλιξη στην υπόθεση των Τεμπών, η εμπεδωμένη καχυποψία έρχεται να ακυρώσει οτιδήποτε άλλο. Αν, για παράδειγμα, από τα πορίσμα τα δεν επιβεβαιωθούν τα όσα ακούγονται τις τελευταίες μέρες, ο όχλος θα βγει και θα πει ότι «η κυβέρνηση συγκάλυψε» την υπόθεση. Αν πάλι συμβεί το ακριβώς αντίθετο, οι ίδιοι θα σπεύσουν να κατηγορήσουν τον Μητσοτάκη ότι κατ’ επανάληψη μας είπε ψέματα. Όλα αυτά δείχνουν ότι η κυβέρνηση τελεί υπό έναν ιδιότυπο εγκλωβισμό. Κι όταν μια κυβέρνηση φαίνεται αδύναμη, έρχονται οι ισχυροί της διαπλοκής και ενώνουν τις δυνάμεις τους με την πλατεία. Αυτό δηλαδή που βλέπουμε να συμβαίνει τις τελευταίες μέρες.

Μπροστά σ’ αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει λίγες επιλογές. Η μία αφορά τις δομικές αλλαγές στην κυβέρνησή του. Δομικές όμως. Αυτή τη φορά πρέπει να δείξει πυγμή, στέλνοντας στο σπίτι τους κυβερνητικά στελέχη που είτε προκαλούν με τη δημόσια παρουσία τους την κοινή γνώμη είτε έχουν δείξει ότι είναι κατώτεροι των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί. Ο ανασχηματισμός πρέπει να είναι κανονικός και όχι μια διαδικασία που απλώς θα επιβεβαιώνει τις ισορροπίες. Για παράδειγμα και χωρίς να έχω καμία διάθεση να προσωποποιήσω την όλη κατάσταση, μετά την πρόσφατη δήλωσή του, ανάμεσα σε αυτούς που θα έπρεπε να δουν την πόρτα της εξόδου από την κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι και ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος. Γιατί δεν είναι δυνατόν σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία ένα μέλος της κυβέρνησης να «χαϊδεύει» την αγριεμένη πλατεία, προσέγγιση που μπορεί να την ενισχύσει ακόμη πιο πολύ (την πλατεία), με αποτέλεσμα να έρθει σε ακόμη πιο δύσκολη θέση ο Μητσοτάκης. Για να είμαστε ειλικρινείς, αν η επίμαχη δήλωση Σκέρτσου είχε γίνει από οποιονδήποτε άλλο υπουργό, έχω την αίσθηση ότι σήμερα δεν θα βρισκόταν εντός κυβερνήσεως. Επειδή όμως ο κόσμος της ΝΔ και πιστεύει και περιμένει από τον πρωθυπουργό να λάβει τις σωστές αποφάσεις, αν δει ότι υπάρχει ανοχή σε τέτοιου είδους δηλώσεις, τότε δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αποτέλεσμα! Άλλωστε, το παρελθόν είναι πολλές φορές διδακτικό. Πριν από κάμποσα χρόνια, με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, ολιγώρησε όταν καίγονταν η Αθήνα. Έδειξε μάλιστα ανοχή στον τότε πανίσχυρο υπουργό του, Προκόπη Παυλόπουλο, γεγονός που είχε απρόβλεπτες συνέπειες για την κυβέρνηση.
Ευθύνη του ηγέτη είναι να δείξει τον σωστό δρόμο, ακόμη κι αν αυτός περνά από πρόωρη προσφυγή στις κάλπες
Οι νεοδημοκράτες, σταθερά και διαχρονικά, πιστεύουν στον νόμο και στην τάξη και βρίσκονται απέναντι από τους όποιους ακτιβιστές. Η πλειοψηφία του κόσμου που στηρίζει τη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη δύσκολα κατεβαίνει στην πλατεία, ενώ απεχθάνεται το κάθε «ΑΝΤΙ». Οι νοικοκυραίοι δεν «τα σπάνε» και δεν πιστεύουν ότι ο όποιος όχλος μπορεί να απονείμει δικαιοσύνη. Το βασικότερο που οφείλουν να καταλάβουν στο Μαξίμου είναι ότι, για ένα μεγάλο διάστημα, δεν απευθύνονται στο όλον, αλλά στον σκληρό πυρήνα της ΝΔ. Αυτούς που διαχρονικά κράτησαν ψηλά την παράταξη. Το θολό μήνυμα σ’ αυτή τη φάση μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή. Ο Μητσοτάκης οφείλει να απευθυνθεί στο 35% του κόσμου (του). Διαφορετικά θα χάσει την μπάλα από τα πόδια του.

Στο διαμορφωμένο περιβάλλον απαιτούνται θαρραλέες αποφάσεις και κυρίως δεν χρειάζεται, όταν αυτές θα ληφθούν, να υπάρχει ούτε συναίσθημα ούτε φόβος. Άλλωστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να έχει κατά νου ότι ο βασικός στόχος είναι πτώση του. Αυτό θέλει η πλατεία, αυτό επιζητούν (πλέον) και οι ισχυροί. Απέναντι σ’ αυτό υπάρχουν δύο στρατηγικές. Η μία είναι των μεγάλων αποφάσεων και η άλλη της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Και επειδή το «έργο» έχει επαναληφθεί, είναι προτιμότερο την πρωτοβουλία των κινήσεων να την έχει ο πρωθυπουργός, παρά οι διαπλεκόμενοι, αντάμα με τους διαδηλωτές. Ο Μητσοτάκης έχει ευθύνη απέναντι στους πολλούς να μην αφήσει το «τρελάδικο» να βάλει σε περιπέτεια μια ολόκληρη χώρα. Το 2015 δεν είναι και τόσο μακριά. Τότε κάναμε το λάθος και το πληρώσαμε ακριβά. Ευθύνη του ηγέτη είναι να δείξει τον σωστό δρόμο, ακόμη κι αν αυτός περνά από πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.