Η κοινωνία απέναντι στη µονοκρατορία Μητσοτάκη

Σε όλο τον κόσµο το πολιτικό σύστηµα επί της ουσίας στηρίζεται σε δύο πόλους. Ο ένας βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταµού και ο άλλος στην αριστερή. Για να περάσει από τη µία πλευρά στην άλλη κάποιος, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχει µια γέφυρα, που θα επιτρέψει την όποια µετακίνηση. Οπως στις ΗΠΑ υπάρχουν οι ∆ηµοκρατικοί και οι Ρεπουµπλικανοί, οι οποίοι εναλλάσσονται στην εξουσία, έτσι και στην Ευρώπη υπάρχουν οι κεντροδεξιοί και οι σοσιαλδηµοκράτες. Σε κάποιες χώρες τη θέση των πρώτων παίρνουν οι Φιλελεύθεροι και των δεύτερων οι Πράσινοι. Κάπως έτσι είχαν διαµορφωθεί τα πράγµατα µεταπολιτευτικά και στη χώρα µας, µε το δίπολο Ν.∆. - ΠΑΣΟΚ να κυριαρχεί, άρα και να εναλλάσσεται στην εξουσία. Τα δεδοµένα άλλαξαν όταν η χώρα εισήλθε στα µνηµόνια, όπου εκεί άρχισε να καταγράφεται πλήρης και διαρκής ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού.

Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε, µε αποτέλεσµα από την «πλατεία των αγανακτισµένων» να προκύψει µια κυβέρνηση, που έµοιαζε µε πολιτικό «τέρας» και δεν ήταν άλλη από τη συµµαχία των Τσίπρα - Καµµένου. Η «πρώτη φορά Αριστερά» ήρθε να υπονοµεύσει κάθε προοπτική για τα κόµµατα της Κεντροαριστεράς. Την ίδια ώρα που στην Κεντροδεξιά ένας νέος ηγέτης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ερχόταν να δώσει προοπτική και ελπίδα στη µεταµνηµονιακή Ελλάδα. Από το ’15 άρχισε να παρατηρείται µια στρέβλωση στο πολιτικό σκηνικό, αφού η παντοδυναµία της Ν.∆. ουσιαστικά ανέδειξε το γκρέµισµα της γέφυρας που επέτρεπε στους ψηφοφόρους να µετακινούνται από το ένα κόµµα στο άλλο. Ο δικοµµατισµός ήταν πλέον µια γλυκιά ανάµνηση και στη θέση του προέκυψαν από κόµµατα διαµαρτυρίας µέχρι ναζιστικοί σχηµατισµοί. Το σκηνικό παρέπεµπε σε άναρχη ιταλοποίηση. Μπροστά σε αυτή την πραγµατικότητα υπήρχε ένας αδιαµφισβήτητος νικητής, που δεν ήταν άλλος από τον Μητσοτάκη. Από τα υψηλά σαλόνια µέχρι τα αλώνια της κοινωνίας ακουγόταν η σχεδόν κοινότοπη φράση: «Μα δεν υπάρχει και άλλος». Αυτό ακριβώς ήταν και το µεγάλο λάθος. Είναι αυτό που από την προηγούµενη Κυριακή, µε αφορµή τα συλλαλητήρια για τα Τέµπη, έχει προκαλέσει τεράστια αναταραχή, απειλώντας να αλλάξει µέχρι και τους υφιστάµενους πολιτικούς συσχετισµούς. Οταν λοιπόν δεν υφίσταται η γέφυρα, τότε έρχεται η κοινωνία και, σχεδόν πάντα µε άναρχο τρόπο, προσπαθεί να κάνει τη δουλειά που εν προκειµένω αδυνατούν να κάνουν οι Ανδρουλάκης και Φάµελλος.

Η κοινωνία, που απεχθάνεται το κενό, πρώτα γεµίζει την πλατεία και µετά βρίσκει τον ηγέτη που θα την εκφράσει. Το θέµα είναι ότι, όταν γεµίσει η πλατεία, µπορεί να είναι αργά για κλάµατα. Αυτό που ακριβώς συνέβη πριν από µία εβδοµάδα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Θυµωµένοι µε την κυβέρνηση πολίτες, µε αφορµή τα Τέµπη, αποφάσισαν µαζικά να βγουν στον δρόµο, για να στείλουν µήνυµα στην κυβέρνηση. Και πριν προλάβουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, ο αποδέκτης είχε παραλάβει το µήνυµα και µέσα σε ελάχιστο χρόνο αναγκαζόταν να αλλάξει στρατηγική και προτεραιότητες. Η συνέντευξη Μητσοτάκη µπορεί και να ήταν λάθος ως προς τα µηνύµατα που εξέπεµψε. Είναι συνέπειες της όποιας κίνησης και επιλογής γίνεται εν θερµώ. Ο πρωθυπουργός έκρινε σκόπιµο να µιλήσει στην «πλατεία». Το έκανε για τους δικούς του λόγους. Αν κέρδισε ή αν έχασε είναι νωρίς να το κρίνει κανείς, αφού αυτές οι επιλογές κρίνονται στο χειροκρότηµα, που είναι η κάλπη. Σε αυτή τη φάση, και µε αφορµή τη δηµοσκόπηση της GPO, αυτό που προκύπτει είναι ότι κερδισµένοι είναι οι Βελόπουλος, Ζωή και Λατινοπούλου.

Το κοινό που µαζεύτηκε στην πλατεία προφανώς δεν έχει καµία απολύτως σχέση ούτε µε τον Μητσοτάκη ούτε µε τον Σκέρτσο και φυσικά ούτε µε τον Αδωνι. Επειδή λοιπόν οι αυλοκόλακες αποφεύγουν να πουν την αλήθεια στους ηγέτες (αυτό συµβαίνει στην παρούσα φάση και µε τον Μητσοτάκη), το βασικό πρόβληµα για την κυβέρνηση είναι ότι έµεινε µόνη της να παίζει µπάλα στο γήπεδο της εγχώριας πολιτικής σκηνής. Η εξέλιξη αυτή είχε ως συνέπεια το Μαξίµου να γεµίσει από βεβαιότητες και τα κυβερνητικά στελέχη από αλαζονεία. Μετά το αποτέλεσµα του ’23 κανείς δεν είδε την γκρεµισµένη γέφυρα, που είχε εγκλωβίσει το 65% της κοινωνίας στη µία όχθη του ποταµού, χωρίς ελπίδα, προοπτική και κυρίως χωρίς εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Και έπρεπε να έρθουν τα γεγονότα, να αναπτύξουν τη δυναµική τους, για να εγκαταλείψουν οι κυβερνώντες τα κουτάκια και τους αριθµούς και να ασχοληθούν µε την πραγµατικότητα.

Οσοι πιστεύουν ότι τα Τέµπη είναι το πρόβληµα απλώς ζουν σε άλλη χώρα. Το πρόβληµα είναι ότι υπάρχουν θυµωµένοι πολίτες, που αναζητούν λύσεις στα προβλήµατα της καθηµερινότητάς τους. Από µια αξιοπρεπή µεταχείριση στα νοσοκοµεία µέχρι ένα καλύτερο επίπεδο στις δηµόσιες συγκοινωνίες. Αυτός ο κόσµος βγήκε στον δρόµο και αυτός ο κόσµος αναζητεί αντίπαλο δέος στον Μητσοτάκη. Επειδή οι πλατείες γεννούν τέρατα, όσο πιο σύντοµα αποκατασταθεί η ζηµιά στη γέφυρα, τόσο θα πολλαπλασιάζονται και οι πιθανότητες να µην ξαναµπεί η χώρα σε µια αντίστοιχη περιπέτεια µε αυτήν που ζήσαµε από το Γενάρη του ’15 µέχρι το ’19. Για να αποφευχθεί αυτό, δεν αρκούν ούτε οι υποκλίσεις στους νεκρούς των Τεµπών ούτε οι πολυάριθµες συγγνώµες. Αλλωστε, στην πολιτική και στις επιχειρήσεις δεν έχει καµία θέση το συναίσθηµα. Απεναντίας, κάνει ζηµιά όταν κυριαρχεί των αποφάσεων. Εδώ χρειάζονται αποφάσεις και ουσιαστική αλλαγή στην άσκηση πολιτικής. Μπορεί και να απαιτείται ένα άλλο µείγµα πολιτικής. Αν κάτι έχει αλλάξει στο δεύτερο µισό της δεύτερης τετραετίας για τον Μητσοτάκη είναι ότι ο χρόνος από σύµµαχος έχει γίνει εχθρός. Γι’ αυτό επιβάλλεται, εκτός από τις συνεντεύξεις, να δείξει εµπράκτως ότι διαθέτει την πολιτική βούληση να τα αλλάξει όλα. ∆ιαφορετικά, θα έρθει η «πλατεία» και θα επιβάλει και τους όρους και τον επόµενο ηγέτη της.

Αξίζει...

Φηµολογείται εντόνως στην πιάτσα ότι ένα από τα ονόµατα που παίζουν δυνατά για είσοδο στην κυβέρνηση, ακόµα και πριν από τον κανονικό ανασχηµατισµό, είναι αυτό του τέως υπουργού Επικρατείας, Σταύρου Παπασταύρου.

Ενδιαφέρει...

Και µιας και αναφέρθηκα σε αλλαγές, δεν αποκλείω ακόµη και εντός της επόµενης εβδοµάδας να υπάρξουν εξελίξεις σε σχέση µε την υφιστάµενη δοµή του υπουργείου Μεταφορών και κατ’ επέκταση µε την πολιτική του ηγεσία.

Στη χόβολη

  • Επιεικώς µετεξεταστέοι είναι όσοι διαχειρίζονται τα social media για λογαριασµό της κυβέρνησης. Οι πολυδιαφηµισµένοι του προηγούµενου διαστήµατος, τις τελευταίες µέρες έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια, αφού κατά κοινή οµολογία δεν µπόρεσαν να παρακολουθήσουν τα όσα εξελίσσονταν από την προηγούµενη εβδοµάδα µε αφορµή τα συλλαλητήρια για τα Τέµπη.
  • Προσωπικά ο Μητσοτάκης άρχισε να γράφει και να σβήνει από το µεσηµέρι του Σαββάτου µέχρι και την ώρα που παραχώρησε τη συνέντευξη στον Σρόιτερ. Η εξέλιξη αυτή µαθαίνω ότι τον εξόργισε, αφού για άλλη µία φορά διαπίστωσε ότι στα δύσκολα µένει (σχεδόν) µόνος. Με αυτά και µε κάτι άλλα, απορώ ειλικρινά τι ακριβώς προσφέρουν ο «πρωινός καφές» και το πολυάριθµο επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίµου.
  • Μου λένε ότι µετά τον Σρόιτερ ο πρωθυπουργός θα παραχωρήσει συνέντευξη στο «Ενώπιος ενωπίω» του Νίκου Χατζηνικολάου στην τηλεόραση του ΑΝΤ1.
  • Πρόταση δυσπιστίας προανήγγειλε ο Ανδρουλάκης, κοντά στην επέτειο για τα Τέµπη, επιδιώκοντας να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Με βάση τη συγκεκριµένη στρατηγική, ολοένα και περισσότερο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει αρχίσει να ζηλεύει τη χάρη του παλιού Αλέξη Τσίπρα. Να δείτε που δεν θα αργήσει η µέρα που θα τον δούµε να ανεβαίνει στην εξέδρα µαζί µε τη Ζωή και την Καρυστιανού.
  • Ολοένα και µεγαλύτερες αποστάσεις από την κυβέρνηση έχουν αρχίσει να παίρνουν τα media του Βαρδινογιάννη. Αν και αναµενόµενη εξέλιξη, οφείλω να σας πω ότι έχει αρχίσει να προβληµατίζει (και δη σοβαρά) την κεντρική κυβέρνηση.
  • ∆ύο είναι οι Ελληνες επιχειρηµατίες που, όπως πληροφορούµαι, διατηρούν απευθείας επαφή µε το σύστηµα Τραµπ και πιο συγκεκριµένα µε τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο ένας είναι ο Γιάννης Παπαλέκας του real estate και της ναυτιλίας και ο άλλος ο Θοδωρής Κυριακού των καναλιών και της ναυτιλίας. Και οι δύο διατηρούν φιλικές σχέσεις µε τις κόρες του Τραµπ, µέσω των γαµπρών του.
  • Μαθαίνω ότι τις τελευταίες µέρες βρίσκονται στην Αθήνα στελέχη µεγάλης αµερικανικής εταιρείας lobbying, τα οποία µάλιστα συναντήθηκαν και µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίµου.
  • Σχεδόν βέβαιη θα πρέπει να θεωρείται η επένδυση του υιού Τραµπ στην Αθήνα. Στο πλαίσιο αυτό, βρέθηκε τις προηγούµενες µέρες στη χώρα µας ένας εκ των στενότερων συνεργατών του γιου του Αµερικανού προέδρου, ο οποίος ασχολείται αποκλειστικά και µόνο µε τους Tramp Towers.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών