Η επόµενη ηµέρα στη Ν.∆. και η ανύπαρκτη αντιπολίτευση

Εδώ και καιρό, µε αφορµή τη φθορά (η οποία είναι µεγάλη και, προφανώς, αξιοσηµείωτη) που καταγράφει στις δηµοσκοπήσεις η κυβέρνηση, αυτό που κυριαρχεί στις συζητήσεις από το τελευταίο καφενείο µέχρι το πρώτο έδρανο της Βουλής είναι το «ποιος µετά τον Μητσοτάκη;». Η αλήθεια είναι ότι ακόµα και οι άσπονδοι εχθροί του πρωθυπουργού δυσκολεύονται να δώσουν πειστική απάντηση στο σχετικό ερώτηµα. Οχι γιατί δεν µπορούν, αλλά γιατί επί της ουσίας δεν υπάρχει. Στη χειρότερη, οµολογουµένως, περίοδο που διανύει η κυβέρνηση από συστάσεώς της, όλες οι απαντήσεις στο επίµαχο ερώτηµα καταλήγουν στο «δεν υπάρχει». ∆εν υπάρχει κάποιος, τουλάχιστον στο ορατό µέλλον, που να διαθέτει τα φόντα για να πάρει το πηδάλιο της χώρας, διασφαλίζοντας ένα καλύτερο αύριο. Κυρίως, όµως, δεν υφίσταται (και αυτό είναι το σηµαντικότερο) εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης που να δίνει προοπτική και ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Στις ∆ηµοκρατίες η εναλλαγή των κυβερνήσεων είναι κάτι σαν γιορτή και επιβάλλεται να γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήµατα. Αυτό, δηλαδή, που βιώσαµε ως πολίτες στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, µε τα δύο µεγάλα κόµµατα, Ν.∆. και ΠΑΣΟΚ, να εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση της χώρας. Η κρίση ήρθε να ανατρέψει τα µέχρι και τότε δεδοµένα, δηµιουργώντας εκτεταµένης µορφής ρευστοποίηση τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά του πολιτικού σκηνικού. Κόµµατα από το πουθενά ήρθαν άλλα για να πρωταγωνιστήσουν, συµµετέχοντας µέχρι και σε κυβέρνηση, όπως συνέβη το 2015 µε τους ΑΝ.ΕΛ. του Καµµένου, και άλλα για να κάνουν ακτιβισµό εντός του Κοινοβουλίου. Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι ο πολιτικός χάρτης άλλαξε άρδην τα χρόνια της κρίσης, αλλά και έπειτα από αυτήν. Το πάλαι ποτέ πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ εν µια νυκτί «µετακόµισε» στον ανερχόµενο (τότε) ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας κάθε λίγο και λιγάκι βηµατισµό και νέο ηγέτη. Η «πρώτη φορά Αριστερά» στάθηκε αφορµή να αποµυθοποιηθούν όσα µέχρι τότε είχαµε στο µυαλό µας για την πλευρά του πολιτικού συστήµατος που, ενώ επί 45 χρόνια κατέθετε προτάσεις, όταν ήρθε η ώρα να τις υλοποιήσει κατέστησε εαυτόν ουρά του συστήµατος.

Η εξέλιξη αυτή είχε ως συνέπεια να γίνει αρχηγός της Αριστεράς µέχρι και ο Κασσελάκης, µε τα γνωστά πλέον αποτελέσµατα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε αυτό το κατακερµατισµένο σκηνικό εξακολουθεί να υφίσταται µια σταθερά, που δεν είναι άλλη από τη Ν.∆. και τον Μητσοτάκη. Το αν είναι ό,τι ιδανικότερο µας επιφύλασσε η τύχη θα το κρίνει σε κάποια χρόνια ο ιστορικός του µέλλοντος. Εκείνο που µετά βεβαιότητας µπορεί να πει κάποιος είναι ότι σε αυτήν τη φάση -ευτυχώς ή δυστυχώς- δεν υπάρχει, ούτε και αχνοφαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα, µια εναλλακτική πρόταση. Αυτός είναι ο λόγος που ο Μητσοτάκης έχει καταστεί κάτι σαν «κυβερνητικό µονοπώλιο», εξακολουθώντας να προηγείται µε νταµπλ σκορ του δεύτερου κόµµατος, που αυτήν τη στιγµή είναι η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Το ερώτηµα, λοιπόν, που εύλογα τίθεται και πάλι είναι ποιος µπορεί να έρθει και να ανατρέψει σε ένα, άντε το αργότερο σε δύο χρόνια τους υφιστάµενους πολιτικούς συσχετισµούς. Μονολεκτικά η απάντηση είναι «κανείς». Η αδυναµία εξεύρεσης ενός σοβαρού και συνάµα στιβαρού ηγέτη από τον χώρο της Κεντροαριστεράς καθιστά ως λύση κάτι µέσα από τη Ν.∆. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εσχάτως έχει αρχίσει να αναπτύσσεται µια σεναριολογία που σχετίζεται µε την επόµενη ηµέρα στην κυβερνώσα παράταξη - µε το αν και, κυρίως, το πότε θα θελήσει να δροµολογήσει τις διαδικασίες της διαδοχής του ο Μητσοτάκης και άλλα τέτοια ωραία. Εχουµε φτάσει στο σηµείο να συµπεριλαµβάνουµε εσχάτως στα απίθανα σενάρια µέχρι και τον Κικίλια ως επίδοξο διάδοχο του Μητσοτάκη, µε τους ∆ένδια και Χατζηδάκη να είναι, λέει, τα φαβορί στην περίπτωση που ο σηµερινός αρχηγός αποφασίσει να φύγει. Ακριβώς εδώ είναι που τίθεται ακόµα ένα ερώτηµα. Και για ποιον λόγο να φύγει ένας ηγέτης που κερδίζει διαρκώς από το 2015, που έχει πετύχει τον κατακερµατισµό των κοµµάτων που κινούνται στην απέναντι όχθη από αυτήν όπου κινείται ο ίδιος και το κόµµα του και, κυρίως, που ακόµα και τούτη την ώρα διατηρεί σαφές προβάδισµα έναντι του δεύτερου; Η απάντηση, προφανώς, είναι «για κανέναν λόγο»

Επειδή, λοιπόν, στην πολιτική πάντα επικρατεί το προφανές, η σοβαρότερη υπηρεσία που θα µπορούσαν να προσφέρουν όλοι όσοι θα ήθελαν µια νέα κυβέρνηση είναι να βρουν ένα πρόσωπο που θα ηγηθεί του άλλου χώρου. Γιατί δεν µπορεί να αθροίζεται στις δηµοσκοπήσεις ένα ποσοστό που ξεπερνά συνολικά το 50% και να µην υπάρχει ένα πρόσωπο που να µαζέψει όλους αυτούς τους ψηφοφόρους εµπνέοντάς τους κάτι οραµατικό. Αν δεν συµβεί αυτό, θα δούµε να γίνεται το προφανές. Στη χειρότερη, η Ν.∆. θα αναδειχθεί πρώτο κόµµα και θα αναγκαστεί να σχηµατίσει κυβέρνηση µε κάποιο από τα µικρότερα. Αν ο Μητσοτάκης θελήσει να παραµείνει αρχηγός, δεν θα µπορεί κανείς να τον αµφισβητήσει, αφού, πολύ απλά, θα έχει κερδίσει ακόµα µία αναµέτρηση. Εποµένως, όσα γράφονται και λέγονται το τελευταίο χρονικό διάστηµα πολύ σύντοµα µπορεί να µην έχουν καµία απολύτως αξία και να παραµείνουν στη σφαίρα της σεναριολογίας.

Ο µόνος τρόπος για να χάσει κάποιος είναι να υπάρξει απέναντί του κάτι άλλο, αξιόµαχο και, κυρίως, αξιόπιστο. Τόσο απλά και τόσο πρακτικά. Ολα τα υπόλοιπα είναι για να κουβεντιάζουµε και για να παραµένουν ενεργοί στο πολιτικό σκηνικό ο Ανδρουλάκης, ο Φάµελλος και ο Κασσελάκης. Οµως, η χώρα και εν γένει το σύστηµα ούτε έχει βρει ούτε και πρόκειται να βρει, µε αυτά τα µυαλά, λύση που θα σταθεί ανταγωνιστικά και µε αξιώσεις απέναντι στον Μητσοτάκη.

Αξίζει...

Κάτι µού λέει ότι τα επόµενα εικοσιτετράωρα θα ανακοινωθεί και επισήµως η µέρα που θα επισκεφθεί την Τουρκία ο Μητσοτάκης, προκειµένου να συναντήσει τον Ταγίπ Ερντογάν.

Ενδιαφέρει...

Από κάτι σχετικώς καλές διπλωµατικές πηγές πληροφορούµαι ότι µέσα στους επόµενους µήνες η πρέσβης της Ελλάδας στις ΗΠΑ, Αικατερίνη Νασίκα, θα πρέπει να ετοιµάζει τις βαλίτσες της για να επιστρέψει στην Αθήνα.

Στη χόβολη

  • Στα όρια του πολιτικά αξιολύπητου είναι ο υπουργός Ναυτιλίας, Βασίλης Κικίλιας, ο οποίος, αντιλαµβανόµενος τον κίνδυνο ακόµα και να µην επανεκλεγεί στην Α’ Αθήνας, αποφάσισε να βγει στο «γαλάζιο» αντάρτικο. Οµως, µπερδεύτηκε, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό να διαφοροποιείται ένας βουλευτής από την κυβέρνηση και άλλο να το επιχειρεί ένας υπουργός. Το µόνο ελαφρυντικό που δίνω στον Ψηλό είναι η δηµοσκόπηση που τον εµφανίζει τέταρτο στην πρώτη περιφέρεια της Αθήνας.
  • Για τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγµατα, µόνο έκπληξη δεν αποτελεί η κατρακύλα του Κικίλια, αφού, εκτός του ότι πλέον απέκτησε έναν κανονικό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από τον Πιερρακάκη, ο οποίος τον πέρασε σχεδόν «σβηστός» στις εκλογές του ’23, εδώ και κάτι µήνες έχει χάσει και τον άνθρωπο που τον «έτρεχε» επί χρόνια πολιτικά. Και προφανώς αυτός δεν είναι η Μπαλατσινού, αλλά ο πολύπειρος επί των νεοδηµοκρατικών Πέτρος Αρβανιτάκης, που αποφάσισε να φύγει από το πλευρό του Κικίλια, εξέλιξη που κοστίζει ήδη στον Ψηλό.
  • Επαφές µε βουλευτές και χαµηλόβαθµα στελέχη της Ν.∆. αλλά και της Πολιτικής Ανοιξης µαθαίνω ότι έχει εσχάτως ο πρόεδρος Σαµαράς. Ανάµεσα σε αυτά τα φοβερά και τροµερά που τους λέει είναι και το ενδεχόµενο συγκρότησης νέου πολιτικού φορέα από τον ίδιο αυτοπροσώπως.
  • Οταν, λοιπόν, οι συνοµιλητές του θέτουν στον αρχηγό Αντώνη το θέµα της ηλικίας, χωρίς δεύτερη σκέψη λαµβάνουν την αφοπλιστική απάντηση σύµφωνα µε την οποία ο κατά πολύ µεγαλύτερός του πρόεδρος των ΗΠΑ ήδη έσπευσε να προαναγγείλει ότι αναζητά τρόπο για µια τρίτη θητεία στον Λευκό Οίκο. Οπότε, ο Σαµαράς, που έχει κάνει µισή, παρέα µε τον Βενιζέλο, έχει τη δυνατότητα για δυόµισι θητείες ακόµα.
  • Με αφορµή τις αρχηγικές φιλοδοξίες του Κικίλια, έµαθα ότι ο συµπαίκτης του στον Πανιώνιο Αλεξ Γιαννούλιας σκοπεύει να διεκδικήσει σε ενάµιση χρόνο από σήµερα τη δηµαρχία του Σικάγο. Μαλιστα, αν κατάλαβα καλά, έχει πλείστες πιθανότητες να πετύχει τον στόχο του.
  • Μου λένε ότι η υφυπουργός Εξωτερικών Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου ετοιµάζεται να κρεµάσει τα πολιτικά της παπούτσια. Προφανώς λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, δεδοµένου ότι ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να την εµπιστεύεται.
  • Στην Αθήνα επέστρεψε ο επιχειρηµατίας ∆ηµήτρης Μάρης, ο οποίος, εκτός από το κόµµα Τσίπρα, ασχολείται και µε την απόκτηση τηλεοπτικής συχνότητας. Βλέπετε, δεν του βγήκε το Open και τώρα κοιτάζει την «ορφανή» του ΕΣΡ.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών