Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, εξαιτίας του νόµου-έκτρωµα που είχε φτιάξει ο τότε πανίσχυρος υπουργός του Παπανδρέου Μένιος Κουτσόγιωργας, η Ν.∆., υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, χρειάστηκε να συγκεντρώσει ποσοστό που προσέγγιζε το 50% για να πετύχει την αυτοδυναµία των 151 βουλευτών, µε την προσθήκη του βουλευτή της ∆ΗΑΝΑ Θόδωρου Κατσίκη. Σε διάστηµα λίγων µηνών είχαν προηγηθεί δύο συµµαχικά σχήµατα.

Η κυβέρνηση Τζαννετάκη και η οικουµενική κυβέρνηση, υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα. Σε εκείνη την κρίσιµη για τον τόπο χρονική συγκυρία, ο αρχηγός του πρώτου κόµµατος κατάφερε κάτι το ακατόρθωτο για την πολιτική µας κουλτούρα. Με την καθοριστική συµβολή του αείµνηστου Παύλου Μπακογιάννη, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης µετουσίωσε σε πολιτικό γεγονός την πολυπόθητη -µέχρι τότεεθνική συµφιλίωση. Ετσι, συγκροτήθηκε µια κυβέρνηση µε τη συµµετοχή της Ν.∆., του ΚΚΕ, υπό την ηγεσία του Χαρίλαου Φλωράκη, και της Ανανεωτικής Αριστεράς του Λεωνίδα Κύρκου. Ισως, ο ιστορικός του µέλλοντος, όταν θα ανατρέξει στο µεταπολιτευτικό παρελθόν, ξεχωρίσει τη συγκρότηση της οικουµενικής κυβέρνησης ως µίας από τις σηµαντικότερες στιγµές της πολιτικής µας Ιστορίας.

Ο αµφιλεγόµενος τότε, αλλά δικαιωµένος σήµερα Μητσοτάκης κατάφερε αυτό που χρόνια φάνταζε -και εξακολουθεί και στις (δύσκολες) µέρες µας να φαντάζειως τεράστιο επίτευγµα: Να συνεννοηθεί µε τους πολιτικούς του αντιπάλους για το συµφέρον του τόπου, αφήνοντας στην άκρη τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Και ήταν σηµαντική η συνεργασία, αφού στο τραπέζι δεν κάθονταν ο Καµµένος και ο Βαρουφάκης, αλλά οι Μητσοτάκης, Φλωράκης και Κύρκος. Πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην πολιτική σκηνή όχι για τα ψέµατά τους, αλλά για τις µεγάλες και δυσάρεστες αλήθειες που εκστόµισαν.

Η συγκρότηση της οικουµενικής ήρθε στο µυαλό µου βλέποντας τη σκηνή µε τον υπουργό Αµυνας της χώρας µου να αντιδρά σαν χούλιγκαν, µε απρεπείς χειρονοµίες απέναντι σε µια οµάδα φιλάθλων. Ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορές έχω µε τον κ. Πάνο Καµµένο, αυθόρµητα το µυαλό µου επέστρεψε στην περίοδο που ο Μητσοτάκης, ως αρχηγός της ελληνικής Κεντροδεξιάς, καθόταν στο ίδιο τραπέζι και συνοµιλούσε µε την προσωποποιηµένη ευπρέπεια της ελληνικής Αριστεράς, όπως αυτή αποτυπωνόταν στα πρόσωπα των Φλωράκη και Κύρκου. Για άλλη µία φορά, αισθάνθηκα υπερηφάνεια για την παράταξη της µεγάλης ευθύνης και των µεγάλων επιλογών. Και κατέληξα στο συµπέρασµα ότι όσο σηµαντικό είναι να επιλέγεις τον εχθρό σου, άλλο τόσο είναι να επιλέγεις τον σύµµαχό σου.

Η Ν.∆., και αυτό έχει καταγραφεί στην Ιστορία, όταν κλήθηκε να συγκροτήσει κυβέρνηση µε την Αριστερά, επέλεξε το καλύτερο πολιτικό προσωπικό που διέθετε (τότε) ο πολιτικός χώρος από τον οποίο προέρχεται και ο σηµερινός πρωθυπουργός. Επ’ αυτού έχει, εκτός όλων των άλλων, συγκεκριµένη άποψη και ο σηµερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης ∆ραγασάκης, ο οποίος συµµετείχε σε εκείνο το οικουµενικό σχήµα. Η εθνική συμφιλίωση περιείχε, εκτός από συνθήµατα, και συµβολικές προσωπικότητες. ∆εν είχε ούτε Καραγκιόζηδες, ούτε χουλιγκάνους, ούτε τσάµπα µάγκες αλά Πολάκη. ∆υστυχώς, η κυβερνώσα Αριστερά υπό τον Αλέξη Τσίπρα συµµάχησε µε ένα κόµµα που το θεωρεί συγγενικό η Γαλλίδα φασίστρια Μαρίν Λεπέν.

Και µπορεί αυτό να αποτελεί λεπτοµέρεια στην εποχή των γενναίων ιδεολογικών εκπτώσεων, εκείνο όµως που δεν θα συγχωρήσει το αυθεντικό κοµµάτι της ελληνικής Αριστεράς είναι η παρουσία του Πάνου Καµµένου στην κυβέρνηση. Απολύτως λογικό, αφού µε όσα λέει και πράττει ενταφιάζει για πάντα το ηθικό πλεονέκτηµα της Αριστεράς, που είχε ως σηµαία τον πολιτισµό, τις τέχνες, τους ανθρώπους των γραµµάτων, πολιτικά ιδεώδη, τη µετριοπάθεια, την αλληλεγγύη κ.ο.κ.

∆υστυχώς, τα πράγµατα άλλαξαν, αφού σήµερα ο κ. Τσίπρας, στον βωµό της κυβερνητικής επιβίωσης, µπορεί να ανέχεται ακόµη και τα κ@λοδάχτυλα και τις χειροπέδες του Πάνου Καµµένου, ενταφιάζοντας τις σηµαντικότερες κατακτήσεις της Αριστεράς. Εν κατακλείδι, και αυτό έχει τη µεγαλύτερη σηµασία, η ∆εξιά επέλεγε µε ποιοτικά κριτήρια ακόµη και τους αντιπάλους της, σε αντίθεση µε την όψιµη και νεωτερίστικη Αριστερά, που κάνει εκπτώσεις σε όλα τα επίπεδα, οδηγώντας σε ηθική κατάπτωση και την παράταξη και τη χώρα. Εκτός κι αν στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι προάγει τον πολιτικό πολιτισµό και την κουλτούρα της Αριστεράς η συνεργασία µε τον κ. Πάνο Καµµένο… Είµαι σίγουρος πως όχι. Μάλιστα, αν είχε εναλλακτική λύση, εδώ και καιρό, θα είχε απαλλαγεί από το συγκεκριµένο άγος. Γιατί, µπορεί να ασκήσει κριτική για µύρια όσα κανείς στον κ. Τσίπρα, ένα δεν του ταιριάζει όµως: ο πολιτικός τραµπουκισµός…