Το τελευταίο διάστηµα ακούγονται και γράφονται πολλά και διάφορα για το Σκοπιανό, τις θέσεις και τις αντιθέσεις του συγκυβερνήτη Πάνου Καµµένου, τις µάχες που δίνει η κυβέρνηση µε την τρισκατάρατη διαπλοκή και άλλα πολλά. Ωστόσο, δυσκολεύοµαι να κατανοήσω τι ενδιαφέρουν όλα αυτά τους 200.000 Έλληνες πολίτες που περιµένουν εδώ και ενάµιση χρόνο για να πάρουν τη σύνταξή τους, αλλά και τους χιλιάδες συµπολίτες µας που απειλούνται να χάσουν τα σπίτια τους.

Είναι πολύ ωραία όλα αυτά τα επαναστατικά που εκστοµίζουν ο κ. Τσίπρας και οι υπόλοιποι, όµως, δυστυχώς για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, στις επόµενες εκλογές δεν θα κριθεί για όσα ενδεχοµένως θα υποσχεθεί, αλλά για εκείνα που υποσχέθηκε και δεν έπραξε. Ο σηµερινός πρωθυπουργός και ο συγκυβερνήτης του δεν κέρδισαν τις εκλογές για την υπερήφανη στάση που είχαν επιδείξει διαχρονικά στο ζήτηµα του Σκοπιανού και σε άλλα ανοιχτά εθνικά θέµατα, αλλά για τα ψέµατα που είπαν στον ελληνικό λαό.

Αν δεν κάνω λάθος, οι «Τσιπροκαµµένοι» είχαν υποσχεθεί ότι θα αύξαναν τον κατώτατο µισθό, θα ήταν αλληλέγγυοι προς τα περήφανα γηρατειά και δεν θα επέτρεπαν κανένα σπίτι να περάσει στα χέρια τραπεζίτη. Όλα αυτά και άλλα πολλά τα υποσχέθηκαν στον ελληνικό λαό οι σηµερινοί κυβερνώντες. Και οι πολίτες, έτοιµοι να υποδεχθούν για άλλη µία φορά το µεγάλο πολιτικό ψέµα, προτίµησαν να ψωνίσουν από το ράφι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

∆ιανύοντας αισίως τον τρίτο χρόνο της µνηµονιακής εποχής, ο κ. Τσίπρας αναζητά ένα νέο αφήγηµα, προκειµένου να εξέλθει των αδιεξόδων που δηµιουργεί η εξέλιξη των πραγµάτων. Εντελώς τυχαία, την περίοδο που φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή το πολυνοµοσχέδιο, το οποίο προβλέπει µέχρι και την κατάργηση των απεργιών (σ.σ.: προσωπικά, το µέτρο µε βρίσκει απόλυτα σύµφωνο), προσπαθεί να πετάξει στην κερκίδα την µπάλα, συζητώντας για την επίλυση του Σκοπιανού, ενός θέµατος στο οποίο δεν είναι στο χέρι της ελληνικής κυβέρνησης να δώσει καµία απολύτως λύση, από τη στιγµή που η κυβέρνηση του γειτονικού κρατιδίου δεν διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να αλλάξει το Σύνταγµα. Κατά συνέπεια, είναι προφανής ο λόγος που ανοίγει σε αυτήν τη φάση τη συγκεκριµένη συζήτηση.

Και ο κάθε πολίτης είναι εύκολο να αντιληφθεί γιατί η κυβέρνηση επικαιροποιεί τον πόλεµο µε τους διαπλεκόµενους, την ίδια στιγµή που τα έχει βρει µε όλους, κανονικά και µε τον νόµο. ∆υστυχώς, όµως, για τον κ. Τσίπρα, όλα αυτά τα έχουµε δει και κατά το παρελθόν. Κάθε φορά που ένας πρωθυπουργός βρισκόταν σε δύσκολη θέση, επεδίωκε µε διάφορους τρόπους να αλλάξει την ατζέντα, αποπροσανατολίζοντας τους «θεατές». Και πάντα η εξέλιξη της ιστορίας οδηγούσε στο ίδιο αποτέλεσµα. Ας µη γελιόµαστε…

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2018 έχει να αντιµετωπίσει ίσως τη δυσκολότερη πραγµατικότητα από την ηµέρα που ανέλαβε τις τύχες της χώρας. Εντός του έτους έχει δεσµευτεί να συγκεντρώσει περισσότερα από 15 δισ. ευρώ από πλειστηριασµούς. Όσο λοιπόν κι αν καθυστερεί, δεν πρόκειται να γλιτώσει από τα γεγονότα που ήδη έχουµε αρχίσει να βιώνουµε. Αντί λοιπόν να ασχολούνται µε τις διάφορες επικοινωνιακές κουταµάρες, οι «Τσιπροκαµµένοι» θα πρέπει να σκεφτούν τι θα πουν σε αυτούς που τους πίστεψαν και τους ψήφισαν, επειδή τους υπόσχονταν ότι «κανένα σπίτι δεν θα βρεθεί στα χέρια τραπεζίτη».

Α, και για έναν εξαθλιωµένο συνάνθρωπό µας που χάνει το σπίτι του δεν έχει καµία σηµασία αν ο κ. Τσίπρας θα καταφέρει να πείσει τους τραπεζίτες να πλειστηριάζουν και καµιά βίλα πλουσίου.