Έπειτα από αρκετό καιρό, στις αρχές της εβδοµάδας, αποφάσισα να γράψω ένα συνοπτικό κείµενο στο site των «Παραπολιτικών» υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο απολιτίκ πρωινός καφές του Κυριάκου». Πριν προλάβει καλά-καλά ν' ανέβει το σχετικό κείµενο, άρχισα να γίνοµαι αποδέκτης των γνωστών αυτονόητων ερωτήσεων, που δεν αξίζει καν να µπει στον κόπο κανείς να απαντήσει. «Τι έπαθε ο Κουρτάκης µε τον Μητσοτάκη;», «αλλάζουν "γραµµή" τα "Παραπολιτικά";», «τι κρύβεται πίσω από τη συγκεκριµένη επίθεση;» και άλλα πολλά. Υποθέτω ότι οι ίδιοι που απευθύνονταν σ' εµάς προσήλθαν οικειοθελώς και στο γραφείο του προέδρου της Ν∆, προκειµένου να του επισηµάνουν το γεγονός ότι «για άλλη µία φορά λοξοδρόµησα...».

Είναι προφανές ότι όλοι αυτοί που τακτικά µπαίνουν στον κόπο να µου υποβάλλουν τις ίδιες (σχεδόν) ερωτήσεις, όπως και αυτοί που φωτίζουν στον εκάστοτε αρχηγό της παρατάξεως το γεγονός ότι «υπονοµεύω τη συνοχή του κόµµατος», δεν µε γνωρίζουν. Γιατί, αν είχαν παρακολουθήσει τη µέχρι τώρα πορεία µου, θα είχαν καταλάβει ότι το τελευταίο που θα µ' ενδιέφερε είναι να γίνω κοµµατικός κολαούζος. ∆εν το έκανα ποτέ και δεν φιλοδοξώ να το κάνω ούτε και επί των ηµερών της ηγεσίας Μητσοτάκη. Υπάρχουν, άλλωστε, πολλοί που διαθέτουν και εµπειρία, και ικανότητα, αλλά κυρίως αποτελεσµατικότητα στις «αποθεώσεις» του Κυριάκου.

Μάλιστα, χαίροµαι γιατί οι περισσότεροι εξ αυτών ανακάλυψαν τα χαρίσµατά του µετά την εκλογή του στην αρχηγία της µεγάλης φιλελεύθερης παράταξης. Κατά το παρελθόν, τον είχαν «τιµήσει» δεόντως µε σειρά άθλιων δηµοσιευµάτων. Σε αντίθεση µε το «ρεύµα», από τούτη εδώ τη στήλη είχα γράψει ότι στις εσωκοµµατικές εκλογές δεν στήριξα τον κ. Μητσοτάκη για την αρχηγία της Ν∆. Αυτό µου παρείχε το πλεονέκτηµα να τον κρίνω µε µεγαλύτερη αντικειµενικότητα από την εποµένη της εκλογής του.

Για να το ξεκαθαρίσω άλλη µία φορά, θεωρώ -και αυτό θα αποδειχθεί στην πράξη- ότι ο Κυριάκος θα είναι ένας από τους καλύτερους πρωθυπουργούς που θα κυβερνήσουν τη χώρα µεταπολιτευτικά. Θα είναι πολύ αποτελεσµατικότερος ως πρωθυπουργός απ' ό,τι ως αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Κατά κοινή παραδοχή, έχουµε εισέλθει στην τελική ευθεία για τις κάλπες που θα οδηγήσουν στην απαλλαγή από την κυβέρνηση των νεοκοµµουνιστών.

Με δεδοµένο αυτό, κρίνω σκόπιµο, και γι' αυτό το γράφω, ο αρχηγός της Ν∆ να συγκροτήσει µια δυνατή οµάδα, ικανή να φέρει το επιθυµητό αποτέλεσµα, πρώτιστα για τη δηµοκρατία και δευτερευόντως για τη Νέα ∆ηµοκρατία. Μια οµάδα που θα διαθέτει την εµπειρία, το σθένος και την πολιτικότητα να αντιµετωπίσει τους σκευωρούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και δεν νοµίζω ότι υπάρχει έστω και ένας Νεοδηµοκράτης που να πιστεύει ότι τα πρόσωπα που χαράζουν σήµερα την αντιπολιτευτική στρατηγική (καθ' όλα ικανά) µπορούν να είναι τα ίδια που θα αποτελέσουν την εκλογική εµπροσθοφυλακή της Ν∆.

Με τους περισσότερους εξ όσων συµµετέχουν στον «πρωινό καφέ» της Πειραιώς µε συνδέει στενή και διαχρονική φιλία. Ωστόσο, αυτό δεν µε αποτρέπει από το να µεταφέρω αυτό που επικρατεί ως επιτακτικό αίτηµα στην κοµµατική βάση. Από το πιο ανώνυµο µέχρι το πιο επώνυµο στέλεχος ακούγεται η φράση ότι «τώρα, που έρχεται η ώρα της µάχης, επιβάλλεται να αποκτήσει µεγαλύτερη πολιτικότητα το επιτελείο της Ν∆». Μπορεί να γίνω δυσάρεστος στον Μιχάλη Μπεκίρη, τον Τάκη Θεοδωρικάκο, τη Μαρία Σπυράκη, τον Ευτύχη Βαρδουλάκη, τον Κωνσταντίνο Κυρανάκη, τη Σοφία Ζαχαράκη, τον Γιώργο Μυλωνάκη, τον Γρηγόρη ∆ηµητριάδη, τον Λευτέρη Αυγενάκη, τον Κώστα Τσιάρα, τον Κωστή Χατζηδάκη και τον Άδωνι Γεωργιάδη (σ.σ.: οι τρεις τελευταίοι συµµετέχουν µία φορά την εβδοµάδα), ωστόσο πιστεύω ότι ακόµα και οι ίδιοι, αν έβγαιναν από τον ρόλο τους, θα εισηγούνταν στον Κυριάκο να συγκροτήσει µια πιο πολιτική οµάδα, που θα συµµετέχει στη χάραξη της αντιπολιτευτικής τακτικής.

Γιατί, όπως και να το κάνουµε, ένας «πρωινός καφές» στον οποίον θα συµµετείχαν στελέχη όπως, για παράδειγµα, ο Νίκος ∆ένδιας, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Μάκης Βορίδης, ο Κώστας Καραµανλής jr, η Όλγα Κεφαλογιάννη, ο Βασίλης Κικίλιας, ο Χρήστος Σταϊκούρας, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Νικήτας Κακλαµάνης, από την παλιότερη γενιά, θα έδινε ακόµα µεγαλύτερη ώθηση στη Ν∆. Εξάλλου, για όσους επιµένουν να το ξεχνούν, πάντα στη Ν∆ υπήρχε και θα πρέπει να υπάρχει και σήµερα ένας στρατηγικής σηµασίας ρόλος για το πρόσωπο που γνωρίζει το κόµµα όσο κανείς. Τον Βαγγέλη Μεϊµαράκη.

Ο λόγος που γράφονται αυτές οι γραµµές είναι ένας και ξεκάθαρος και δεν υποκρύπτει ούτε σκοπιµότητα ούτε ιδιοτέλεια. Είναι η ανάγκη να υπάρξει «επιστράτευση» όλων των κοµµατικών δυνάµεων, προκειµένου ο τόπος να γλυτώσει το συντοµότερο δυνατόν από τους κάθε λογής κουκουλοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.