Πρωτόγνωρη, κατά κοινή παραδοχή, είναι η πραγµατικότητα που βιώνουµε τα τελευταία τέσσερα χρόνια που κυβερνά το δίδυµο Τσίπρα- Καµµένου. Τα όσα διαδραµατίζονται στον δηµόσιο βίο δεν έχουν προηγούµενο στη µεταπολιτευτική περίοδο. Η αλαζονεία των κυβερνώντων περισσεύει. Οι ωµές παρεµβάσεις στο έργο της ανεξάρτητης ελληνικής ∆ικαιοσύνης βρίσκονται (σχεδόν) στην ηµερήσια ατζέντα. Οι συµµορίες που λαδώνονται από επιχειρηµατίες για να βρουν το δίκιο τους πολλαπλασιάζονται. Η προσπάθεια ελέγχου της ενηµέρωσης από τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πλέον συνήθεια. Και, το βασικότερο όλων, υπάρχει η αίσθηση ότι για πρώτη φορά υπουργοί αµφισβητούν ευθέως τη συνταγµατικά κατοχυρωµένη διάκριση των εξουσιών. Αντίστοιχα φαινόµενα είχε ζήσει ο τόπος την περίοδο της επταετίας, τότε που, σε µία ηµέρα, µια οµάδα παρανοϊκών στρατιωτικών ανέλαβε τα ηνία της χώρας. Τότε, ο συνταγµατάρχης Παπαδόπουλος επιχείρησε να αλλοιώσει κάθε δοµή της ∆ηµοκρατίας, στην προσπάθειά του να εδραιώσει το καθεστώς του. Τα τραύµατα που άφησε η χούντα ήταν πολλά και πέρασε αρκετός χρόνος για να αποκατασταθεί η ∆ηµοκρατία. Οσο καιρό κυβερνούσε (;) ο συνταγµατάρχης Παπαδόπουλος, αδιαφορούσε για τα όσα αποτολµούσαν να γράψουν οι εφηµερίδες της εποχής. Η λογοκρισία είχε επιβληθεί µε νόµο. Οι εκδότες που ενοχλούσαν το καθεστώς βρίσκονταν συχνά-πυκνά είτε στο εδώλιο είτε στο αστυνοµικό τµήµα.

Μεθυσµένος από τη δύναµη της εξουσίας, δεν µπορούσε ποτέ να πιστέψει ότι κάποια στιγµή θα ερχόταν η ώρα που θα βρισκόταν υπόλογος για τις αντιδηµοκρατικές πρακτικές που ακολούθησε, αλλά κυρίως για τα εγκλήµατά του. Η αλαζονεία που αντλούσε από τη δύναµη της εξουσίας τον έκανε ακόµα πιο επικίνδυνο. Οσο καιρό κρατούσε τα ηνία της χώρας στα χέρια του, δεν διανοούνταν πως ερχόταν η στιγµή που θα περνούσε τον βίο του στους τέσσερις τοίχους της φυλακής. Κι όµως, συνέβη. Ο Παπαδόπουλος πέθανε στη φυλακή γιατί αποτόλµησε να αµφισβητήσει τις δοµές της ∆ηµοκρατίας. Κανείς, µα κανείς, δεν θέλει να θυµάται εκείνη την περίοδο. Σήµερα, έχοντας διανύσει 43 ολόκληρα χρόνια από την πτώση της χούντας, οφείλουµε να είµαστε διπλά και τριπλά προσεκτικοί απέναντι στο Σύνταγµα και στους νόµους. Η σηµερινή κυβέρνηση οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι, αργά ή γρήγορα, ο βίος της θα περατωθεί. Τα Μνηµόνια, η καθαρή ή µη έξοδος, το εξάµηνο Βαρουφάκη, οι περικοπές στις συντάξεις και τα capital controls θα είναι ένα µικρό κεφάλαιο στη µεταπολιτευτική Ιστορία. Απεναντίας, οι σκευωρίες, η επιχείρηση ελέγχου της ∆ικαιοσύνης, η προσπάθεια ελέγχου των µέσων ενηµέρωσης και η ανοχή στον «Ρουβίκωνα» θα αποτυπωθούν εκτενώς από τον ιστορικό του µέλλοντος. Προσωπικά, αντιλαµβάνοµαι ότι, σε αυτήν τη φάση, κανείς εκ των κυβερνώντων δεν υπολογίζει τις µελλοντικές συνέπειες που µπορεί να έχει η αµφισβήτηση συνταγµατικά κατοχυρωµένων δοµών. Αυτό προκύπτει από την αλαζονεία που εκπέµπουν τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη, που έχουν αρχίσει να πιστεύουν στην ισοβιότητα της διακυβέρνησης. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, ακόµα και πιο δηµοφιλείς κυβερνήσεις, όπως αυτές του Ανδρέα Παπανδρέου, έρχεται η στιγµή που οδηγούνται στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Πριν να είναι αργά, ας σκεφτούν οι παροικούντες την κυβερνητική Ιερουσαλήµ ότι σε κάποια στροφή της Ιστορίας, παράλληλα µε τα έδρανα της αντιπολίτευσης, πανίσχυροι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ περνούσαν µεγάλο µέρος του χρόνου τους στο εδώλιο του Ειδικού ∆ικαστηρίου. Σε κάθε περίπτωση, ποτέ, µα ποτέ, το µεθύσι δεν οδηγεί σε ασφαλείς προορισµούς.