Από την πρώτη ηµέρα που εισήλθε στον πολιτικό στίβο, ο κ. Πάνος Καµµένος επεδίωξε να δώσει ένα ξεχωριστό στίγµα, προβάλλοντας ένα εναλλακτικό στυλ, που είναι αλήθεια ότι περιείχε πολλά στοιχεία από τις ταινίες του Hollywood. Αποκαλύψεις, βιβλία για τους «πραγµατικούς αρχηγούς» της «17Ν», CDs, άγνωστα «στοιχεία» για µίζες και µιζαδόρους, προτροπές προς δικαστές και εισαγγελείς, µεταµεσονύχτιες καταθέσεις σε αστυνοµικά τµήµατα εναντίον των «εχθρών» και πάντα το menu περιείχε και δόσεις εθνικισµού.

Τα τελευταία χρόνια, ο πολιτικός (και όχι µόνον) λαϊκισµός του κ. Καµµένου περίσσευε σε δοσολογία, στην προσπάθειά του να γίνει ελκυστικός σ’ ένα κοινό που αναζητούσε πολιτικό καταφύγιο στην Ελλάδα των Μνηµονίων.

Πριν από τις εκλογές του 2015, φρόντισε να υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες. Οπως, άλλωστε, και ο µετέπειτα συγκυβερνήτης του, Αλέξης Τσίπρας. Προφανώς, ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. επένδυε στην ασθενή µνήµη των ψηφοφόρων, η οποία του έδωσε τη δυνατότητα µιας µακροχρόνιας πολιτικής καριέρας.

Φυσικά, παρέβλεπε ότι η Ιστορία έχει αποδείξει πως κάποια στιγµή ο ρεαλισµός και η σκληρή πραγµατικότητα επικρατεί της δηµαγωγίας, των συνθηµάτων και του λαϊκισµού. Αυτό, δηλαδή, που συµβαίνει στην παρούσα φάση µε τον κ. Καµµένο και τους ΑΝ.ΕΛ. Ο λάθος χειρισµός στην υπόθεση του «Μακεδονικού» οδηγεί µε µαθηµατική ακρίβεια τον συγκυβερνήτη του κ. Τσίπρα σε πολιτικό αφανισµό, αφού πλέον έχει απολέσει και το τελευταίο επιχείρηµα που διέθετε και είχε να κάνει µε τις πολυδιαφηµιζόµενες «κόκκινες γραµµές» που (δήθεν) θα έβαζε στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Μπροστά στον κίνδυνο να απολέσει τη µαγεία της κυβερνητικής καρέκλας, ο κ. Καµµένος ξέχασε για άλλη µία φορά αυτά που έλεγε κατά το πρόσφατο παρελθόν. Ετσι, το προϊόν που εκπροσωπεί δεν έχει πλέον καµία απολύτως πολιτική αξία. Εχει λήξει πρόωρα, αφού δεν εκπροσωπεί απολύτως τίποτα στη σηµερινή Ελλάδα.

Οι ΑΝ.ΕΛ. δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης, από τη στιγµή που δεν υφίσταται το κοινό του αντι-Μνηµονίου, δεν υπάρχει προσδοκία συµµετοχής σε επόµενη κυβέρνηση και, κυρίως, έχουν κοροϊδέψει όσους πίστεψαν ότι θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά στους εθνικούς παραλογισµούς των νεοκοµµουνιστών.

Ακόµα και ο ίδιος ο κ. Καµµένος, που έχει αυξηµένο το αίσθηµα της πολιτικής αυτοσυντήρησης, συνειδητοποιεί ηµέρα µε την ηµέρα ότι πλησιάζει το πολιτικό του φινάλε. Αυτός είναι και ο λόγος που εξηγεί τον πανικό του. Ωστόσο, στην πολιτική ο πανικός δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος σύµβουλος επιβίωσης. Απεναντίας, έχει αποδειχθεί ότι όσοι ηγέτες (σ.σ.: εδώ δεν αναφέροµαι στον κ. Καµµένο) απώλεσαν την ψυχραιµία τους, αναζητώντας φαντάσµατα εκεί όπου δεν υπήρχαν, απλώς επέσπευσαν το τέλος τους. Αυτό συµβαίνει στην παρούσα φάση και µε τον κ. Καµµένο, ο οποίος δείχνει αδύναµος να αντιµετωπίσει την πραγµατικότητα που δηµιούργησε µε τις επιλογές του. Και επειδή έχει αρχίσει να αντιλαµβάνεται ότι αργά ή γρήγορα θα κληθεί να πληρώσει για τα λάθη, τις παραλείψεις και τις συκοφαντίες του, όσο περνά ο χρόνος θα γίνεται και πιο επικίνδυνος.

∆εν θα αργήσει η στιγµή που θα στραφεί ακόµα και εναντίον του κ. Τσίπρα. Τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» έχουν πληρώσει ακριβά την επιλογή να µη συµβιβαστούν και να µην υποκύψουν στις συκοφαντίες και στη δύναµη της εξουσίας του προέδρου των ΑΝ.ΕΛ. και συγκυβερνήτη του ΣΥΡΙΖΑ. Θα µπορούσαµε να έχουµε κάνει την εύκολη επιλογή.

Του συµβιβασµού µ’ ένα φαινόµενο που προσέβαλε τον πολιτικό πολιτισµό, αµφισβητούσε τη διάκριση των εξουσιών και δηµιουργούσε προϋποθέσεις επικίνδυνων καταστάσεων στο πολιτικό γίγνεσθαι. Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι πράξαµε το σωστό, αφού µε υψηλό κόστος αποκαλύψαµε το πραγµατικό πρόσωπο του κ. Καµµένου, τότε που κανείς δεν αποτολµούσε να αναφέρει ούτε το όνοµά του.

Το γεγονός ότι στοχοποιηθήκαµε από τον απερχόµενο υπουργό Αµυνας αποτελεί µόνο τίτλο τιµής για όλους εµάς. Τώρα, που πλησιάζει η ώρα της απαλλαγής του τόπου από το φαινόµενο Καµµένου, µόνο υπερηφάνεια µπορεί να µας διακατέχει, γιατί συµβάλαµε στο τέλος µιας πολιτικής αθλιότητας.