Από την πρώτη μέρα που εισήλθε στον πολιτικό βίο ο Αλέξης Τσίπρας, αποπνέει άρωμα σύγχρονου λαϊκιστή. Με μια ρητορική που δεν είχε καμία σχέση με τα δεδομένα της εποχής, αλλά και με ένα άκρως δημαγωγικό προφίλ, κατάφερε να εξαπατήσει τους Έλληνες, και με ποσοστό λίγο πάνω από το 30% των ψηφοφόρων, ανέλαβε να διαλύσει τις δομές που χαρακτηρίζουν την κρατική μας οντότητα.

Τόσο ο ίδιος, όσο και οι υπουργοί του είχαν ως οδηγό τον ρεβανσισμό. Οποίος δεν υποκλίθηκε στα «θέλω» τους, απλά βρίσκεται αντιμέτωπος με μια άνευ προηγούμενου καθεστωτική νοοτροπία. Αλαζόνας και εμπαθής ο ίδιος, ωστόσο προσπαθούσε να προβάλει ένα πιο συναινετικό προφίλ. Ονειρεύτηκε εαυτόν ως την πολιτική μετεξέλιξη του Ανδρέα Παπανδρέου. Και τώρα που βρίσκεται αντιμέτωπος με την ανυπαρξία του, έχει αρχίσει να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη. Αυτή που δεν ανέλαβαν λίγες ώρες πριν ο στενός συνεργάτης του και επιστήθιος φίλος του, Δημητρης Τζανακοπουλος και ο υπουργός φιάσκο Νικος Τόσκας.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας για άλλη μια φορά υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών. Πιστεύει ότι θα καταφέρει να επιβάλει το παραμυθάκι του, όπως έκανε τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν αποφάσισε να ξεφορτωθεί τον Βαρουφάκη. Δυστυχώς για τον πρωθυπουργό, ο πολιτικός χρόνος έχει τελειώσει. Και από δω και πέρα θα καταγράφει μόνο φθορά. Θα θερίσει όσα έσπειρε. Θα πληρώσει στο πολιτικό ταμείο της Δημοκρατίας, τις κάλπες, την ανοχή στον Καμμένο, τους πνιγμένους της Μανδρας, τους απανθρακωμένους της Ανατολικής Αττικής, τις παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη και για πολλά αλλά που ο ίδιος θέλει να ξεχάσει, αλλά οι πολίτες τα θυμούνται. Α, και κάτι τελευταίο.

Ο μόνος που αναλάμβανε την πολιτική ευθύνη χωρίς αυτή να συνοδεύεται από καμία παραίτηση, ήταν ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος. Ο αρχηγός της χούντας, που συμπαθούσε τον θείο του Τσίπρα, Ηρακλή Τσίπρα. Άντε τώρα να πείσεις όσους επιμένουν ότι η ιστορία την πρώτη φορά επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα...