Με ανακούφιση υποδέχτηκαν οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά και η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης τη συντριπτική νίκη του Εμανουέλ Μακρόν στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.

Πρόκειται για ιστορική νίκη που δίνει πνοή για τη συνέχεια του ευρωπαϊκού οράματος και ανακόπτει το κύμα εθνολαϊκισμού, στέλνοντας μήνυμα πέρα από τα σύνορα της Γαλλίας, σε ολόκληρη την Ευρώπη και φυσικά και στην Ελλάδα, όπου ο ευρωσκεπτικισμός εξελίχθηκε σε πλειοψηφική τάση στα χρόνια της κρίσης.

Η ακραία Μαρίν Λεπέν, που υποσχόταν στείρους εθνικισμούς, ρατσισμό και ξενοφοβία, σε μια χώρα με εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες, πολλοί εκ των οποίων μουσουλμάνοι, ηττήθηκε μεν, υποστηρίχτηκε όμως στο δεύτερο γύρο των εκλογών σχεδόν από έναν στους τρεις γάλλους ψηφοφόρους. Η ήττα της με αυτό το ποσοστό δεν αφήνει πάντως περιθώρια εφησυχασμού, σε μία εποχή που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κάθε άλλο παρά γοητεία εκπέμπει.

O 39χρονος Μακρόν είναι ένα πείραμα που μπορεί να ανοίξει πλατιές συμμαχίες στους γειτονικούς πολιτικούς χώρους, αριστερά και δεξιά του Κέντρου, από την φιλελεύθερη Δεξιά μέχρι τη Σοσιαλδημοκρατία και γιατί όχι ακόμη και με τμήματα της φιλοευρωπαϊκής Αριστεράς, ήτοι με όλα τα τμήματα του πολιτικού φάσματος που απαξιώθηκαν τα τελευταία χρόνια στα μάτια των ψηφοφόρων ως «συστημικά», από τις αυτοπροσδιοριζόμενες ως «αντισυστημικές» δυνάμεις. Αυτές που -πλην ελαχίστων σοβαρών εξαιρέσεων- εκπροσωπούν έναν κενό πολιτικού ρεαλισμού λαϊκισμό, με αρκετή επίκληση του θυμικού των συμπιεσμένων οικονομικά λαϊκών στρωμάτων. Ό,τι κάνουν δηλαδή σε διάφορες εκδοχές, αλλά με κοινό παρανομαστή το λαϊκισμό, η Λεπέν, ο Τραμπ, ο Πούτιν, ο Ερντογάν, ο Ορμπαν, ο Βίλντερς, ο Μπέπε και η λίστα δεν έχει τέλος…

Για να επιτύχει όμως ο νέος πρόεδρος κάτι τέτοιο θα πρέπει να συμφιλιώσει πρώτα στο εσωτερικό τη βαθιά διχασμένη γαλλική κοινωνία, σε αναζήτηση της «χρυσής τομής» ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά, οι οποίες θα (ξανα)αναμετρηθούν τον επόμενο μήνα στις βουλευτικές εκλογές.

Με αυτά τα δεδομένα, ο πήχης για τον Μακρόν μπαίνει πολύ ψηλά εντός και εκτός Γαλλίας. Η Ευρώπη αναμένει την επιστροφή της Γαλλίας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, μετά από μία κρίσιμη περίοδο απουσίας της εξαιτίας της ανεπάρκειας του απερχόμενου προέδρου Φρανσουά Ολάντ.

Η Ευρώπη αναζητά στο πρόσωπο του Μακρόν έναν νέο Μιτεράν και το ζητούμενο τώρα είναι αν η Γερμανία στις εκλογές του φθινοπώρου αναδείξει τον «διάδοχο» του Κολ, τουλάχιστον όσον αφορά στην αναγέννηση της ευρωπαϊκής ιδέας. Το «στοίχημα» όμως είναι μεγάλο και οι εποχές έχουν αλλάξει. Την εποχή των Μιτεράν και Κολ δεν υπήρχε ευρωσκεπτικισμός…