Στην Ελλάδα, από την ημέρα επανασύστασης του κράτους μας, διεξάγεται ένας ιδιότυπος εμφύλιος πόλεμος. Δεν μιλάμε βέβαια ούτε για τον εθνικό διχασμό ούτε για τον εμφύλιο που έληξε τον Αύγουστο του 1949. Μιλάμε για τις δύο Ελλάδες που συγκρούονται ως νοοτροπία και ως αντίληψη επί δύο αιώνες.

Από τη μια η Ελλάδα του ορθολογισμού, της ανεξάρτητης λειτουργίας των θεσμών και της αξιοκρατίας και από την άλλη η Ελλάδα του λαϊκισμού, των συνθημάτων, των υποσχέσεων, του θυμικού, της ρουσφετολογίας… Η μάχη είναι συνεχής και πολλές φορές πολλοί Έλληνες μετακινούνται από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, κυρίως λόγω έλλειψης παιδείας και γνώσεων που τους στερούν την ορθολογική κρίση.

Σε μια έκρηξη του θυμικού, οι ψηφοφόροι στις 6 Μαΐου του 2012 έδωσαν στη ΝΔ 18,85%, στον ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, στο ΠΑΣΟΚ 13,18%, στους ΑΝΕΛ 10,62%, και έβαλαν στη Βουλή τους νεοναζί. Στις 17 Ιουνίου 2012 κάποιοι συνήλθαν και έδωσαν τη δυνατότητα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνήσουν.

Ακολούθησε η κυριαρχία του λαϊκισμού με τα κοινά αντίσκηνα συριζαίων και χρυσαυγιτών στο Σύνταγμα και τη συμπόρευση της… αγανακτισμένης αντιπολίτευσης στη μη εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα τις πρόωρες εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 και την «πρώτη φορά Αριστερά». Κι επειδή οι δυνάμεις της λογικής δεν είχαν ηγέτη για να ανασυγκροτηθούν, ο λαός έδωσε και πάλι πλειοψηφία στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου στις δυνάμεις του λαϊκισμού. Οι δυνάμεις της λογικής όμως κατάφεραν να επικρατήσουν στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019. Κάποιοι μίλησαν για ολοκληρωτική ήττα του λαϊκισμού, μιας και η Χρυσή Αυγή δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή και οι ΑΝΕΛ δεν κατέβηκαν καν στις εκλογές. Η μάχη όμως με τον λαϊκισμό δεν τελείωσε. Η ΝΔ καθημερινά τον έβρισκε μπροστά της σε κάθε τομή και μεταρρύθμιση που επιχειρούσε. Από την ασφάλεια στα πανεπιστήμια μέχρι την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού… Από την κρίση στον Έβρο μέχρι την αντιμετώπιση της πανδημίας… Παντού αντίδραση, παντού λαϊκισμός και ψέματα.

Παρά τα επιτεύγματα της τετραετίας και τη θέση που έχει πλέον η Ελλάδα στις αγορές του εξωτερικού αλλά και στα διεθνή fora, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος για την «παλινόρθωση» του λαϊκισμού και την οπισθοδρόμηση της χώρας. Ο κίνδυνος αυτός είναι μεγαλύτερος τώρα που η παγκόσμια οικονομία μπαίνει και πάλι σε επικίνδυνα μονοπάτια μετά τις καταρρεύσεις τραπεζών. Για αυτό λοιπόν πρέπει να επικρατήσει η λογική. Το «εμείς» απέναντι στο «εγώ». Έστω κι αν το «εγώ» έχει δικαιολογημένα παράπονα. Όποιο παράπονο κι αν υπάρχει, δεν μπορεί να υπερέχει του κοινού καλού ή του καλού της πατρίδας. Η άλλη Ελλάδα, εκείνη που κρατάει πίσω τη χώρα, εκείνη που διακατέχεται από τη νοοτροπία τού «δε βαριέσαι», του «ωχ αδερφέ», η Ελλάδα των «Βασίληδων» του σταθμάρχη της Λάρισας αντεπιτίθεται. Η Ελλάδα της λογικής θα αντέξει; Η απάντηση κρύβεται στην ψήφο των Ελλήνων στις επόμενες εκλογές. Η απάντηση εξαρτάται αν ο κάθε λογικός ψηφοφόρος κατανοήσει ότι η ψήφος του αποτελεί όντως ένα θανατηφόρο «βόλι». Σημασία έχει προς ποια κατεύθυνση θα στρέψει το όπλο του.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 18/3