Το παράδειγμα της Γαλλίας και οι διαφορές με Ελλάδα

Πολιτικά η Ελλάδα και η Γαλλία, πολλές φορές ήταν «συγκοινωνούντα δοχεία». Χαρακτηριστικότερες η «Αλλαγή» με Μιτεράν και Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και με Μακρόν και Μητσοτάκη. Οι εκλογές στη Γαλλία και η συσπείρωση των κομμάτων της Αριστεράς σε ένα σχήμα, το οποίο, τελικά, λειτούργησε ως αντίπαλον δέος στην προέλαση της Λεπέν, ενίσχυσε τα σενάρια της ενωμένης ελληνικής Αριστεράς.

Ήδη πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μερικά που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ ορέγονται τη συνένωση των κομμάτων της Αριστεράς σε ένα μέτωπο απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ωραία όλα αυτά, αλλά στην πολιτική θα πρέπει να καταλαβαίνουμε κάτι σημαντικό: Τα όρια της σοβαρότητας με το γελοίο. Γιατί εκείνοι που υποστηρίζουν τη δημιουργία του αντι- μητσοτακικού μετώπου, είναι προφανές ότι ή έχουν απωλέσει την πολιτική σοβαρότητά τους ή διακατέχονται από την αντίληψη «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».

Είναι σαφές ότι η περίπτωση της Γαλλίας δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Εκεί είχαμε τον κίνδυνο να γίνει κυβέρνηση η άκρα Δεξιά, ενώ στην Ελλάδα κυβέρνηση είναι ένα κόμμα καθαρά κεντρώο, φιλελεύθερο, με μια πεντηκονταετή ιστορία προσφοράς στη δημοκρατία και στον τόπο.

Στη Γαλλία πίσω από τον άγουρο πολιτικά υποψήφιο πρωθυπουργό, Ζορντάν Μπαρντελά, υπήρχε η εκπρόσωπος της ακροδεξιάς με τις υπερσυντηρητικές ιδέες, ενώ στην Ελλάδα ο επί πέντε χρόνια πρωθυπουργός μάλλον για το αντίθετο, δηλαδή για υπέρμετρο προοδευτισμό, κατηγορείται από στελέχη του κόμματός του! Στη Γαλλία το μέτωπο της Αριστεράς συγκροτήθηκε υπό συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες, προκειμένου να προστατευθεί η ίδια η δημοκρατία από την επέλαση της άκρας Δεξιάς. Στην Ελλάδα ποιος κίνδυνος πρέπει να ανακοπεί; Αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία η ανικανότητα των ηγετών της κεντροαριστεράς να κερδίσουν στις εκλογές τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Ας σοβαρευτούμε! Το μέτωπο – ανάλογο της Γαλλίαςπου ονειρεύονται για τη χώρα μας, ορισμένα στελέχη της Αριστεράς, δεν είναι, παρά η τελευταία ελπίδα πολιτικής επιβίωσης για τους ίδιους. Αλλά και αυτό δεν είναι σίγουρο, αν δει κανείς την ασυνεννοησία που επικρατεί στο γαλλικό μέτωπο της Αριστεράς. Βλέπουμε ότι δεν μπορούν να συγκλίνουν σε ένα κοινά αποδεκτό πρόσωπο για την πρωθυπουργία, πόσο μάλλον για την εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών. Φαντάζεστε κάτι ανάλογο στην Ελλάδα; Φαντάζεται κανείς ότι είναι δυνατή η συνεννόηση μεταξύ των επικεφαλής των κομμάτων της ελληνικής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς; Πού θα οδηγείτο η χώρα σε περίπτωση εκλογικής επικράτησής τους; Θα μπορούσαν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα;

Η περίπτωση της Γαλλίας, έχει όντως πολλά να διδάξει τους Έλληνες πολιτικούς. Ας επιλέξουν να διδαχθούν από τα θετικά. Και ας κάνουν συμμαχίες για ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, όπως είναι η υγεία, η παιδεία, η ακρίβεια. Ας μη προσπαθούν να δημιουργήσουν εχθρούς φαντάσματα σε αναλογίες που δεν υφίστανται. Άλλο η Γαλλία και άλλο η Ελλάδα. Όσο νωρίτερα το καταλάβουν, τόσο καλύτερα για τους ίδιους.


Ο κ. Κοντογιάννης είναι δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής ΝΔ