Το Παρίσι και η πλήρης απαξίωση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας
Άρθρο γνώμης
Βλέπουμε τους συντελεστές του ολυμπιακού κινήματος να φωτογραφίζονται περιχαρείς στις όχθες και στις γέφυρες του ρυπαρού Σηκουάνα ή με φόντο τον Πύργο του Άιφελ, αγκαλιά με Ολυμπιονίκες. Αυτή είναι η δουλειά τους;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι βρίσκονται στην κορύφωσή τους. Δεν ξέρουμε αν θα μείνουν στην ιστορία για το εξωπραγματικό άλμα στα 6,25 μέτρα του Ντουπλάντις ή για κάποια άλλα ρεκόρ που θα ακολουθήσουν, αλλά σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία, παγκοσμίως, για τις πολλές -πάρα πολλές- ιδιαιτερότητές τους.
Στη μνήμη των Ελλήνων, δηλαδή των πολιτών που οι πρόγονοί τους δημιούργησαν τον θεσμό που σήμερα ενώνει εχθρούς, διαφορετικές θρησκείες, διαφορετικές φυλές και βρίσκεται πάνω από πολιτικές ιδεολογίες και αντιπαραθέσεις, θα μείνουν ως οι Αγώνες στους οποίους παραβιάστηκε η βασικότερη -για την Αρχαία Ελλάδα- ολυμπιακή αξία: η αξία της Εκεχειρίας!
Όταν ο βασιλιάς της Ήλιδας Ίφιτος πήγε στην Πυθία και τη ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να επέλθει ομόνοια και συμφιλίωση στην Ελλάδα, αυτή του απάντησε: «Τους Ολυμπιακούς Αγώνες ανανεώσασθαι». Και από το 776 π.Χ. οι Ολυμπιακοί Αγώνες έλαβαν την πανελλαδική και πανεθνική διάσταση που είχαν στην αρχαιότητα. Και βασική προϋπόθεση για να μετάσχει μια ελληνική πόλη-κράτος σε αυτούς ήταν η τήρηση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, καθώς έτσι όχι μόνο δινόταν η δυνατότητα στους όπου γης Έλληνες να προσέλθουν στην Ήλιδα και στην Ολυμπία, αλλά και στη διάρκειά της επιτυγχάνονταν συμφωνίες για ειρήνη. Η Εκεχειρία στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896 ήταν η μόνη ολυμπιακή αξία που παραβλέφθηκε. Προωθείται -και σωστά- η «ευγενής άμιλλα» και το «ευ αγωνίζεσθαι», αλλά η Εκεχειρία έμεινε στο «ράφι».
Το επιχείρημα είναι ότι θεωρείται ανέφικτη η εφαρμογή της. Αλλά πώς θεωρείται ανέφικτο κάτι για την υλοποίηση του οποίου δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια; Δεν είναι δυνατόν την ώρα που τελούνται οι Ολυμπιακοί Αγώνες τα «τύμπανα του πολέμου» να ηχούν στη Μέση Ανατολή και οι δυνάμεις της περιοχής, μαζί με την κυρίαρχη δύναμη του κόσμου, τις ΗΠΑ, να ετοιμάζονται για γενικευμένο πόλεμο. Και το χειρότερο, ενώ συμβαίνουν αυτά, να μη διατυπώνεται μια δήλωση για σεβασμό της Ολυμπιακής Εκεχειρίας από τα χείλη των ηγετών της ΔΟΕ.
Βλέπουμε τους συντελεστές του ολυμπιακού κινήματος να φωτογραφίζονται περιχαρείς στις όχθες και στις γέφυρες του ρυπαρού Σηκουάνα ή με φόντο τον Πύργο του Άιφελ, αγκαλιά με Ολυμπιονίκες. Αυτή είναι η δουλειά τους; Δεν είναι μέσα στα καθήκοντά τους η διαφύλαξη των ολυμπιακών αξιών; Αλλά αν οι ξένοι που έχουν δανειστεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τη χώρα μας δεν έχουν την ευαισθησία να μιλήσουν για την Εκεχειρία, ίσως θα έπρεπε να το πράξει κάποιο πρόσωπο που εκπροσωπεί το σύνολο των Ελλήνων. Και στην περίπτωση αυτή δεν είναι άλλο από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και δεν θα αποτελούσε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Θα αποτελούσε την πρώτη φωνή, την οποία θα ακολουθούσαν και άλλοι λογικοί σε αυτόν τον κόσμο.
Στη μνήμη των Ελλήνων, δηλαδή των πολιτών που οι πρόγονοί τους δημιούργησαν τον θεσμό που σήμερα ενώνει εχθρούς, διαφορετικές θρησκείες, διαφορετικές φυλές και βρίσκεται πάνω από πολιτικές ιδεολογίες και αντιπαραθέσεις, θα μείνουν ως οι Αγώνες στους οποίους παραβιάστηκε η βασικότερη -για την Αρχαία Ελλάδα- ολυμπιακή αξία: η αξία της Εκεχειρίας!
Όταν ο βασιλιάς της Ήλιδας Ίφιτος πήγε στην Πυθία και τη ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να επέλθει ομόνοια και συμφιλίωση στην Ελλάδα, αυτή του απάντησε: «Τους Ολυμπιακούς Αγώνες ανανεώσασθαι». Και από το 776 π.Χ. οι Ολυμπιακοί Αγώνες έλαβαν την πανελλαδική και πανεθνική διάσταση που είχαν στην αρχαιότητα. Και βασική προϋπόθεση για να μετάσχει μια ελληνική πόλη-κράτος σε αυτούς ήταν η τήρηση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, καθώς έτσι όχι μόνο δινόταν η δυνατότητα στους όπου γης Έλληνες να προσέλθουν στην Ήλιδα και στην Ολυμπία, αλλά και στη διάρκειά της επιτυγχάνονταν συμφωνίες για ειρήνη. Η Εκεχειρία στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896 ήταν η μόνη ολυμπιακή αξία που παραβλέφθηκε. Προωθείται -και σωστά- η «ευγενής άμιλλα» και το «ευ αγωνίζεσθαι», αλλά η Εκεχειρία έμεινε στο «ράφι».
Θεωρείται ανέφικτη, παρότι ποτέ δεν έχει γίνει καµία προσπάθεια υλοποίησής της
Το επιχείρημα είναι ότι θεωρείται ανέφικτη η εφαρμογή της. Αλλά πώς θεωρείται ανέφικτο κάτι για την υλοποίηση του οποίου δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια; Δεν είναι δυνατόν την ώρα που τελούνται οι Ολυμπιακοί Αγώνες τα «τύμπανα του πολέμου» να ηχούν στη Μέση Ανατολή και οι δυνάμεις της περιοχής, μαζί με την κυρίαρχη δύναμη του κόσμου, τις ΗΠΑ, να ετοιμάζονται για γενικευμένο πόλεμο. Και το χειρότερο, ενώ συμβαίνουν αυτά, να μη διατυπώνεται μια δήλωση για σεβασμό της Ολυμπιακής Εκεχειρίας από τα χείλη των ηγετών της ΔΟΕ.
Βλέπουμε τους συντελεστές του ολυμπιακού κινήματος να φωτογραφίζονται περιχαρείς στις όχθες και στις γέφυρες του ρυπαρού Σηκουάνα ή με φόντο τον Πύργο του Άιφελ, αγκαλιά με Ολυμπιονίκες. Αυτή είναι η δουλειά τους; Δεν είναι μέσα στα καθήκοντά τους η διαφύλαξη των ολυμπιακών αξιών; Αλλά αν οι ξένοι που έχουν δανειστεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τη χώρα μας δεν έχουν την ευαισθησία να μιλήσουν για την Εκεχειρία, ίσως θα έπρεπε να το πράξει κάποιο πρόσωπο που εκπροσωπεί το σύνολο των Ελλήνων. Και στην περίπτωση αυτή δεν είναι άλλο από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και δεν θα αποτελούσε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Θα αποτελούσε την πρώτη φωνή, την οποία θα ακολουθούσαν και άλλοι λογικοί σε αυτόν τον κόσμο.
*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»
