Αναμφίβολα το θέμα των ημερών είναι οι εξελίξεις στη Συρία. Ωστόσο, όσα συμβαίνουν εκεί πρέπει να αποτελούν τροφή για σκέψη εδώ, στο εσωτερικό της χώρας, καθώς μας δείχνουν κάτι που όλοι γνωρίζουν, αλλά πριν από περίπου πέντε χρόνια παραβλέφθηκε.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από την καλύτερη διεθνή εκπροσώπηση. Και μπορεί μεν οι επιτυχίες της κυβέρνησης και οι άοκνες, προσωπικές προσπάθειες του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να έχουν φέρει αποτέλεσμα και η Ελλάδα από «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης να έχει μεταβληθεί, χάρη και στις θυσίες του ελληνικού λαού, σε παράδειγμα προς μίμηση, αλλά είναι σαφές ότι ο διεθνής περίγυρος είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον του 2020.

Τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ουσία έκανε ένα πολιτικό πείραμα, επιλέγοντας για την Προεδρία της Δημοκρατίας ένα πρόσωπο χωρίς ουσιαστικό πολιτικό αποτύπωμα. Το είχαμε ζήσει και το 1985, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε επιλέξει -για διαφορετικούς λόγους- τον Χρήστο Σαρτζετάκη, αθετώντας τις υποσχέσεις του προς τον Καραμανλή για ανανέωση της θητείας του.

Ο εκπρόσωπος του θεσμού και τότε είχε καταντήσει διακοσμητικός, αν και στον αείμνηστο Χρήστο Σαρτζετάκη δόθηκε η δυνατότητα της προστασίας του Συντάγματος τον Ιούνιο-Ιούλιο του 1989. Στη θητεία της σημερινής Προέδρου δεν προέκυψαν ζητήματα εφαρμογής του Συντάγματος. Δυστυχώς προέκυψαν διεθνή πολιτικά ζητήματα, τα οποία διαρκώς μεγεθύνονται απειλώντας τις γεωστρατηγικές ισορροπίες στην περιοχή.

Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, η κατάσταση στη Συρία και ο ενισχυμένος περιφερειακός ρόλος της Τουρκίας, η ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό στην ΕΕ με Γαλλία και Γερμανία να βρίσκονται σε πολιτική περιδίνηση, η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η επανεκλογή Τραμπ απαιτούν ισχυρή, διεθνή, πολιτική εκπροσώπηση από τη χώρα μας. Τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλουμε όλοι για την ανάγκη ύπαρξης πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα με τρίτη θητεία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τα ίδια περίπου επιχειρήματα ισχύουν για ανάγκη ισχυρότερης θεσμικής εκπροσώπησης της χώρας σε επίπεδο Προέδρου Δημοκρατίας.

Τα εγκαίνια της Παναγίας των Παρισίων, όπου η παρουσία της Ελλάδας ήταν πέραν του δέοντος… διακριτική, είναι ενδεικτικά ως εικόνα. Είναι σαφές ότι το πείραμα του 2020 αφορούσε άλλη εποχή. Μπορεί ο «ίσκιος» του Προέδρου να μην πρέπει να καλύπτει τον πρωθυπουργό, αλλά το πρόσωπο που θα επιλεγεί θα πρέπει να ενώνει θετικά τους Έλληνες -όχι λόγω της αδιαφορίας-, να αποτελεί ενισχυτικό κρίκο της εθνικής ομοψυχίας, αλλά και να προσθέτει στο διεθνές κύρος της πατρίδας μας. Δύσκολη αλλά όχι ανεπίλυτη εξίσωση.

*Ο κ. Κοντογιάννης είναι δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής ΝΔ
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 11/12/2024