Τείνει να αποτελέσει κανόνα στη χώρα μας το γεγονός ότι κάθε φορά που ένα μείζον θέμα κεντρίζει το ενδιαφέρον της κοινωνίας ανοίγει, ταυτόχρονα, η πόρτα σε δυνάμεις του λαϊκισμού.

Το βιώσαμε με τα μνημόνια, το βιώνουμε με την υπόθεση των Τεμπών. Ο πόνος για την απώλεια της ζωής 57 νέων ανθρώπων θα αποτελεί ένα στίγμα στη διακυβέρνηση της ΝΔ. Όχι γιατί έχει ευθύνη στην πρόκληση της τραγωδίας, αλλά γιατί είναι το κόμμα που κυβερνούσε τη συγκεκριμένη περίοδο. Κανείς δεν ζητεί από τους γονείς να μη θρηνήσουν. Το δικαιούνται. Όπως επίσης είναι δικαιολογημένη κάθε διαμαρτυρία, δήλωση ή αντίδρασή τους. Η απώλεια -και μάλιστα με αυτόν το τραγικό τρόπο- του παιδιού σου δικαιολογεί και επιτρέπει τα πάντα. Εκείνο που δεν επιτρέπεται είναι η εκμετάλλευση του πόνου, η εκμετάλλευση μιας εθνικής τραγωδίας, για πολιτικούς λόγους. Η συμπλήρωση 10 ετών από την τραγωδία τής «για πρώτη φορά Αριστερά» μάς έκανε να διαπιστώσουμε ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει από τότε και λίγα έχουμε διδαχθεί από την εμπειρία της κατάργησης των μνημονίων «με έναν νόμο κι ένα άρθρο».

Οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που καταλάμβαναν την «πλατεία» απαιτώντας το σχίσιμο των μνημονίων και την επιστροφή στη δραχμή, οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις διαπράττουν πολιτική τυμβωρυχία, όχι γιατί αναζητούν την αλήθεια τού τι πραγματικά συνέβη στα Τέμπη, αλλά γιατί θεωρούν τα Τέμπη ως εφαλτήριο για την κομματική επιβίωσή τους, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να κατηγορούν τον πρωθυπουργό για συγκάλυψη λαθρεμπορίας.

Εκείνο που δεν επιτρέπεται είναι η εκµετάλλευση του πόνου και της εθνικής τραγωδίας, για κοµµατικούς λόγους

Ειλικρινά, και για να μην τρελαθούμε σε αυτόν τον τόπο: υπάρχει Έλληνας που μπορεί να πιστέψει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κάλυπτε τον οποιονδήποτε μικρολαθρέμπορο ξυλολίου (η αξία του, που υποτίθεται ότι μεταφερόταν παράνομα, δεν υπερέβαινε τα 2.000 €) διακινδυνεύοντας ως πρωθυπουργός τη θέση του; Και πριν απαντήσει κανείς, οφείλει να σκεφθεί καλά ότι δεν δίστασε να απομακρύνει τον πιο στενό του συνεργάτη -και ανιψιό του- στην υπόθεση των υποκλοπών… Είναι δυνατόν να κάλυπτε τον οποιονδήποτε, όποιος κι αν ήταν αυτός, θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του θέση; Ας σοβαρευτούμε! Πέρα από το ότι σε αυτού του είδους τα ζητήματα είναι απόλυτα θεσμικός και τα παραπέμπει στη Δικαιοσύνη, δεν είναι και στον χαρακτήρα του να αναλαμβάνει ευθύνες που δεν του ανήκουν. Αν δεν θέλουμε λοιπόν να δούμε και πάλι τις δυνάμεις του λαϊκισμού, οφείλουμε να αφήσουμε τον μόνο αρμόδιο σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, τη Δικαιοσύνη, να κάνει απρόσκοπτα τη δουλειά της. Η αλήθεια είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τους αδικοχαμένους των Τεμπών. Διαφορετικά, οι κίνδυνοι για τη χώρα θα είναι απρόβλεπτοι…

*Ο κ. Κοντογιάννης είναι δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής ΝΔ

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»