Ένας δημοσιογράφος, δεν μπορεί να «κουνάει» το δάχτυλο περί αντικειμενικότητας, οταν εργάζεται σε κομματικό μέσο
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η ρητορική του μίσους και η εκφορά προσβλητικού λόγου δεν αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του Π. Πολάκη. Το συναντά κανείς και στις περιπτώσεις ανθρώπων που επί χρόνια έκρυβαν τα χούγια της «μισαλλοδοξίας» και του «φανατισμού», υποδυόμενοι στην επαγγελματική τους πορεία τους μετριοπαθείς και τους ευγενείς, προφανώς διότι δεν τους έπαιρνε τότε να ξεσαλώνουν, αφού «σιτίζονταν» από τα κρατικοδιατα, όπως τα αποκαλούν σημερα, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δηλαδή το παλαιό μιντιακο κατεστημένο. Αυτό δηλαδή που «ευθύνεται για την χρεοκοπία της χώρας», σύμφωνα με τους ίδιους, αλλά όσο το υπηρετούσαν δεν τους ένοιαζε και τόσο επειδή βολεύονταν στα γρανάζια του, τους βοήθησε να κάνουν καριέρα και να αποκτήσουν δημοφιλία και φυσικά και ο «μισθός έμπαινε κανονικά στο σπίτι».
Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο επί σειρά ετών αρθογράφος της Καθημερινής, δηλαδή του συγκροτήματος Αλαφούζου, κ. Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος σήμερα ως διευθυντής του κομματικού ραδιοφώνου του ΣΥΡΙΖΑ διοργανώνει διαδικτυακές εκδηλώσεις εναντίον άλλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πρώτα απ' όλα ένας δημοσιογράφος που πλέον ειναι κομματικό στέλεχος, ειναι κωμικά οξύμωρο να παραδίδει μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Τελεία και παύλα. Ή εφόσον το κάνει να μην επικαλείται τη δημοσιογραφική του ιδιότητα. Ένας δημοσιογράφος, δεν μπορεί να «κουνάει» το δάχτυλο σε συναδέλφους του περί αντικειμενικότητας, οταν ειναι μέλος κόμματος ή εργάζεται σε κομματικό μέσο και πληρώνεται απ' αυτο για να προπαγανδίζει μονότονα τις θέσεις του. Στα αλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κουτσά στραβά αν θέλετε, υπάρχει αντικειμενική κάλυψη των γεγονότων, υπάρχει ρεπορτάζ και ενημέρωση για τις δραστηριότητες όλων των κομμάτων, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν παντού πρόσβαση, να μιλήσουν και να εκθέσουν τις απόψεις τους. Ακόμα και στην ΕΡΤ δεν υπάρχει εκπομπή τύπου «Ακριβοπούλου- Καψωχα» ή «Αρβανίτη» που να στήνει τη θεματολογία της επάνω στα εσωτερικά ενός άλλου κόμματος. Δεν βλέπεις δημοσιογράφους «κυνικά προπαγανδιστές», να ειρωνεύονται τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να τον στήνουν στον τοίχο ως σχολιαστές. Να βγάζουν κάθε τρεις και λίγο τη Ζωή Κωσταντοπούλου ή τον Π. Λαφαζάνη ή τον Αλέκο Αλαβάνο και να τους δίνουν βήμα, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ πότε με τον Ε. Αντώναρο και πότε με κάτι «τριτοδεύτερους» δεξιούς, όπως τον Σ. Τσιτουρίδη, οταν ο τελευταίος αναζητούσε βήμα για το κόμμα που έλεγε πως θα φτιάξει.
Για εμάς του νεώτερους, που ξεκινήσαμε τη δημοσιογραφία στα τέλη της δεκαετίας του 1990 δίχως να είμαστε μέλη κανενός κόμματος και δεν ξέραμε αν θα μείνουμε στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για τα επομενα χρόνια, ξέρετε ποια ήταν η συστημική ελίτ της δημοσιογραφίας; Οι άνθρωποι που διαβάζαμε και βλέπαμε να μεσουρανούν στα Μίντια; Η ανώτερη τάξη των καλά δικτυωμένων δημοσιογράφων, των επιδραστικών στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης, των «χαριεντιζόμενων» με ισχυρούς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ; Αυτοί, που κακώς μπορεί να φάνταζαν πετυχημένοι και πρότυπα; Ο Ν. Ξυδάκης, που έγινε στη συνέχεια υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ο «Ερτ-οδιαίτος» ευρωβουλευτής Σ. Κούγλογλου, αρθογράφος και σε περιοδικά life style «απατεώνων» - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ- επιχειρηματιών- εκδοτών, όπου αποκαλούσε απαξιωτικά «Τραγκόπαιδα» όσους έβγαιναν απο ιδιωτικες σχολές, ο «καλοταϊσμένος» απο το Μέγκα του Ψυχάρη και την ΕΡΤ επισης ευρωβουλευτής Κ. Αρβανίτης. Για να μην αναφερθώ και σε άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπως του αείμνηστου και επί χρόνια διευθυντή του «Λαμπρακικού» Βήματος και μετέπειτα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Β. Μουλόπουλου, κουμπάρου του Σ. Ψυχάρη, που απο κοινού «ανεβοκατεβαζαν» κυβερνήσεις την προηγούμενη εικοσαετία. Ούτε στην περίπτωση του στενού συνεργάτη του Α. Τσίπρα, Θ. Καρτερού, ο οποίος επίσης υπήρξε κεντρικός πρωταγωνιστής σε αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλεί «παλαιό μιντιακό» κατεστημένο.
Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο επί σειρά ετών αρθογράφος της Καθημερινής, δηλαδή του συγκροτήματος Αλαφούζου, κ. Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος σήμερα ως διευθυντής του κομματικού ραδιοφώνου του ΣΥΡΙΖΑ διοργανώνει διαδικτυακές εκδηλώσεις εναντίον άλλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πρώτα απ' όλα ένας δημοσιογράφος που πλέον ειναι κομματικό στέλεχος, ειναι κωμικά οξύμωρο να παραδίδει μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Τελεία και παύλα. Ή εφόσον το κάνει να μην επικαλείται τη δημοσιογραφική του ιδιότητα. Ένας δημοσιογράφος, δεν μπορεί να «κουνάει» το δάχτυλο σε συναδέλφους του περί αντικειμενικότητας, οταν ειναι μέλος κόμματος ή εργάζεται σε κομματικό μέσο και πληρώνεται απ' αυτο για να προπαγανδίζει μονότονα τις θέσεις του. Στα αλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κουτσά στραβά αν θέλετε, υπάρχει αντικειμενική κάλυψη των γεγονότων, υπάρχει ρεπορτάζ και ενημέρωση για τις δραστηριότητες όλων των κομμάτων, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν παντού πρόσβαση, να μιλήσουν και να εκθέσουν τις απόψεις τους. Ακόμα και στην ΕΡΤ δεν υπάρχει εκπομπή τύπου «Ακριβοπούλου- Καψωχα» ή «Αρβανίτη» που να στήνει τη θεματολογία της επάνω στα εσωτερικά ενός άλλου κόμματος. Δεν βλέπεις δημοσιογράφους «κυνικά προπαγανδιστές», να ειρωνεύονται τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να τον στήνουν στον τοίχο ως σχολιαστές. Να βγάζουν κάθε τρεις και λίγο τη Ζωή Κωσταντοπούλου ή τον Π. Λαφαζάνη ή τον Αλέκο Αλαβάνο και να τους δίνουν βήμα, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ πότε με τον Ε. Αντώναρο και πότε με κάτι «τριτοδεύτερους» δεξιούς, όπως τον Σ. Τσιτουρίδη, οταν ο τελευταίος αναζητούσε βήμα για το κόμμα που έλεγε πως θα φτιάξει.
Για εμάς του νεώτερους, που ξεκινήσαμε τη δημοσιογραφία στα τέλη της δεκαετίας του 1990 δίχως να είμαστε μέλη κανενός κόμματος και δεν ξέραμε αν θα μείνουμε στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για τα επομενα χρόνια, ξέρετε ποια ήταν η συστημική ελίτ της δημοσιογραφίας; Οι άνθρωποι που διαβάζαμε και βλέπαμε να μεσουρανούν στα Μίντια; Η ανώτερη τάξη των καλά δικτυωμένων δημοσιογράφων, των επιδραστικών στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης, των «χαριεντιζόμενων» με ισχυρούς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ; Αυτοί, που κακώς μπορεί να φάνταζαν πετυχημένοι και πρότυπα; Ο Ν. Ξυδάκης, που έγινε στη συνέχεια υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ο «Ερτ-οδιαίτος» ευρωβουλευτής Σ. Κούγλογλου, αρθογράφος και σε περιοδικά life style «απατεώνων» - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ- επιχειρηματιών- εκδοτών, όπου αποκαλούσε απαξιωτικά «Τραγκόπαιδα» όσους έβγαιναν απο ιδιωτικες σχολές, ο «καλοταϊσμένος» απο το Μέγκα του Ψυχάρη και την ΕΡΤ επισης ευρωβουλευτής Κ. Αρβανίτης. Για να μην αναφερθώ και σε άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπως του αείμνηστου και επί χρόνια διευθυντή του «Λαμπρακικού» Βήματος και μετέπειτα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Β. Μουλόπουλου, κουμπάρου του Σ. Ψυχάρη, που απο κοινού «ανεβοκατεβαζαν» κυβερνήσεις την προηγούμενη εικοσαετία. Ούτε στην περίπτωση του στενού συνεργάτη του Α. Τσίπρα, Θ. Καρτερού, ο οποίος επίσης υπήρξε κεντρικός πρωταγωνιστής σε αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλεί «παλαιό μιντιακό» κατεστημένο.
