Ο Τσίπρας θέλει συγνώμη για το Λιγνάδη, αλλά όχι απο τον Κουφοντίνα
Ο Α. Τσίπρας κατά την τελευταία του εμφάνιση στη Βουλή, ακολουθώντας τις πρακτικές του Γ. Καρατζαφέρη και του Π. Καμμένου, που έκαναν πολιτική με την δόλια μέθοδο των κουϊζ και των τάχα μου ψαγμένων ερωτημάτων, επιχείρησε να δημιουργήσει την εντύπωση πως στην υπόθεση Δ. Λιγνάδη η Υπουργός Πολιτισμού Λ. Μενδώνη από κάπου κρατά τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη και γι' αυτό δεν την στέλνει σπίτι της.
Αυτό έγινε, αφού προηγουμένως είχε στηθεί ένα αισχρό αντιπολιτευτικό αφήγημα από τους οπαδούς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πως με την κάλυψη του Μεγάρου Μαξίμου λειτουργεί ένα κύκλωμα παιδεραστίας με σημείο αναφοράς τον εκλεκτό καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δ. Λιγνάδη. Οπότε ο Α. Τσίπρας, αφού πλέον δεν μπορούσε να στοιχειοθετήσει με επιχειρήματα μια τέτοια αδιανόητη ιστορία, την οποία το κόμμα του κατέστησε αληθοφανή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσπάθησε να ικανοποιήσει το ακροατήριο του με πιο ανώδυνες κουτοπονηριές ως προς την ενίσχυση του αρχικού αφηγήματος. Δηλαδή να ζητά από τον Κ. Μητσοτάκη να ζητήσει συγνώμη ή να αναρωτιέται τάχα μου αθώα τι είδους ένοχα μυστικά υπάρχουν και δεν απομακρύνεται η Λ. Μενδώνη από τη θέση της. Με τον τρόπο αυτό ενθάρρυνε δια της συνειρμικής οδού την προσβλητική παραφιλολογία εναντίον της Ν.Δ και του Κ. Μητσοτάκη πως επιδιώκει να καλύψει έναν "παιδεραστή" σκηνοθέτη "φίλο του".
Διότι σε αυτή την κατηγορία τον είχε κατατάξει τον Δ. Λιγνάδη και ας ήταν κολλητός με την πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Λ. Κονιόρδου.
Εδώ όμως δεν ισχύει το "έτσι είναι αν έτσι νομίζετε", ειδικά όταν πρόκειται για τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μιας δημοκρατικής χωράς, όπως είναι ακόμη η Ελλάδα, όπου καλώς ή κακώς δεν έχει καταστρατηγηθεί η διάκριση των εξουσιών, ούτε το κράτος δικαίου, ώστε ο εκάστοτε κυβερνήτης να είναι ταυτόχρονα και τιμωρός δικαστής ή βασιλέας που να μοιράζει χάρες ή να στήνει κρεμάλες για να ικανοποιηθεί ο όχλος των υπηκόων του.
Και επειδή η υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη συνέπεσε με την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα καλό θα ήταν να εξετάσουμε την υποκριτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ τόσο σε πολιτικό όσο και "δικονομικό" επίπεδο στο πεδίο σύγκρισης των δυο υποθέσεων.
Σύμφωνα με το σκεπτικό του ΣΥΡΙΖΑ κράτος δικαίου δεν υπάρχει στη χώρα μας μόνο όταν δεν ικανοποιούνται τα αιτήματα του αρχιδολοφόνου της 17 Ν Δ. Κουφοντίνα. Για το Λιγνάδη όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ομνύει στους νόμους της Πολιτείας, είχε βγάλει καταδικαστική απόφαση σε βάρος του πριν ακόμη του απαγγελθούν κατηγορίες από τους ανακριτές. Και όχι μόνο τον είχε κηρύξει δημοσίως ένοχο, αλλά σε επικοινωνιακό και πολιτικό επίπεδο τον είχε παρουσιάσει ως "γρανάζι" ενός κυκλώματος παιδεραστίας με σημείο αναφοράς το Μέγαρο Μαξίμου. Και ενώ η Δικαιοσύνη κινήθηκε άμεσα και εντός θεσμικού πλαισίου ο ΣΥΡΙΖΑ για να δημιουργήσει εντυπώσεις κατηγορούσε τον πρωθυπουργό της χώρας για ποιο άραγε πράγμα;
Επειδή δεν πήρε ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης το νόμο στα χέρια του και αντί να ζητήσει την παραίτηση του όταν έσκασε η πρώτη καταγγελία σε βάρος του να βγει δημοσίως και να διατάξει την προφυλάκιση του πριν καν απολογηθεί ή του δοθεί η δυνατότητα να ορίσει δικηγόρο; Αυτή η πρακτική παραπέμπει σε κράτος δικαίου;
Επίσης, ξεχάσαμε πόσες φορές ο Α. Τσίπρας με την ιδιότητα του πρωθυπουργού δεν σεβάστηκε τους κανόνες του κράτος δικαίου με αιχμή την απαξιωτική εξουδετέρωση του τεκμηρίου της αθωότητας; Ήταν θεσμικά σεβάσμιος έναντι του κράτους δικαίου όταν από το βήμα του Υπουργικού Συμβουλίου προεξοφλούσε την ποινική κατάληξη υποθέσεων που ερευνούσε η ελληνική δικαιοσύνη, όπως είχε πράξει με την περίπτωση Ριχάρδου, που στο τέλος αθωώθηκε; Ήταν συνταγματικά συνεπής και προσηλωμένος στην έννομη τάξη όταν υπουργοί της κυβέρνησης του επιχειρούσαν να "εμπλακούν" "αντιθεσμικά" σε υποθέσεις ιδιωτών;
Συνιστούσε πρακτική θεσμικής υπακοής στο σύνταγμα και τους νόμους η μετατροπή του Μεγάρου Μαξίμου επί των ημερών του Α. Τσίπρα σε γραφείο "εξωδικαστικού" συμβιβασμού, ενδεχομένως με αλισβερίσια που οδηγούσαν σε πάσης φύσεως ανταλλάγματα, μεταξύ ιδιωτών και τη συμμετοχή κορυφαίων υπουργών του;
Ήταν άραγε τιμή για το κράτος δικαίου και τους κανόνες της Δημοκρατίας η ανατριχιαστική δήλωση του κ. Πολάκη πως αν δεν χώσουμε κανέναν φυλακή δεν πρόκειται να κερδίσουμε τις εκλογές;
Για όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, και πολλές ακόμη επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ, που αν τις παίρναμε τις "μετρητοίς" με το πνεύμα και το γραμμα του νόμου θα έπρεπε να αναδειχθούν στην κατηγορία μιας ιδιότυπης κατάχρησης εξουσίας, το κράτος δικαίου είχε ήδη καταλυθεί και η Δικαιοσύνη λειτουργούσε ως εκτελεστικός βραχίονας των πολιτικών σχεδιασμών του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που βγαίνει σήμερα στους δρόμους ως άλλη oλοφυρόμενη Εκάβη για να κλάψει ή να θρηνήσει τάχα μου την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Δ. Κουφοντίνα, προτάσσοντας με σπαραξικάρδιο ύφος την ανάγκη τήρησης του κράτους δικαίου, καλό θα είναι να μην αξιολογεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά τα γεγονότα. Διότι δεν μπορείς να ζητάς από τον Κ. Μητσοτάκη να ζητήσει συγνώμη επειδή επί των ημερών του έγινε ο Δ. Λιγνάδης καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο, όπου ούτως ή άλλως και επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ έκανε τις δουλίτσες του στο συγκεκριμένο χώρο, και την ίδια στιγμή να υπερασπίζεσαι την "αγωνιστική" ατζέντα του Δ. Κουφοντίνα απέναντι στο "άδικο κράτος", δίχως προηγουμένως να ζητάς από το φονιά να ζητήσει μια "συγνώμη" από τα θύματα του.
Αυτό έγινε, αφού προηγουμένως είχε στηθεί ένα αισχρό αντιπολιτευτικό αφήγημα από τους οπαδούς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πως με την κάλυψη του Μεγάρου Μαξίμου λειτουργεί ένα κύκλωμα παιδεραστίας με σημείο αναφοράς τον εκλεκτό καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δ. Λιγνάδη. Οπότε ο Α. Τσίπρας, αφού πλέον δεν μπορούσε να στοιχειοθετήσει με επιχειρήματα μια τέτοια αδιανόητη ιστορία, την οποία το κόμμα του κατέστησε αληθοφανή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσπάθησε να ικανοποιήσει το ακροατήριο του με πιο ανώδυνες κουτοπονηριές ως προς την ενίσχυση του αρχικού αφηγήματος. Δηλαδή να ζητά από τον Κ. Μητσοτάκη να ζητήσει συγνώμη ή να αναρωτιέται τάχα μου αθώα τι είδους ένοχα μυστικά υπάρχουν και δεν απομακρύνεται η Λ. Μενδώνη από τη θέση της. Με τον τρόπο αυτό ενθάρρυνε δια της συνειρμικής οδού την προσβλητική παραφιλολογία εναντίον της Ν.Δ και του Κ. Μητσοτάκη πως επιδιώκει να καλύψει έναν "παιδεραστή" σκηνοθέτη "φίλο του".
Διότι σε αυτή την κατηγορία τον είχε κατατάξει τον Δ. Λιγνάδη και ας ήταν κολλητός με την πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Λ. Κονιόρδου.
Εδώ όμως δεν ισχύει το "έτσι είναι αν έτσι νομίζετε", ειδικά όταν πρόκειται για τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μιας δημοκρατικής χωράς, όπως είναι ακόμη η Ελλάδα, όπου καλώς ή κακώς δεν έχει καταστρατηγηθεί η διάκριση των εξουσιών, ούτε το κράτος δικαίου, ώστε ο εκάστοτε κυβερνήτης να είναι ταυτόχρονα και τιμωρός δικαστής ή βασιλέας που να μοιράζει χάρες ή να στήνει κρεμάλες για να ικανοποιηθεί ο όχλος των υπηκόων του.
Και επειδή η υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη συνέπεσε με την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα καλό θα ήταν να εξετάσουμε την υποκριτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ τόσο σε πολιτικό όσο και "δικονομικό" επίπεδο στο πεδίο σύγκρισης των δυο υποθέσεων.
Σύμφωνα με το σκεπτικό του ΣΥΡΙΖΑ κράτος δικαίου δεν υπάρχει στη χώρα μας μόνο όταν δεν ικανοποιούνται τα αιτήματα του αρχιδολοφόνου της 17 Ν Δ. Κουφοντίνα. Για το Λιγνάδη όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ομνύει στους νόμους της Πολιτείας, είχε βγάλει καταδικαστική απόφαση σε βάρος του πριν ακόμη του απαγγελθούν κατηγορίες από τους ανακριτές. Και όχι μόνο τον είχε κηρύξει δημοσίως ένοχο, αλλά σε επικοινωνιακό και πολιτικό επίπεδο τον είχε παρουσιάσει ως "γρανάζι" ενός κυκλώματος παιδεραστίας με σημείο αναφοράς το Μέγαρο Μαξίμου. Και ενώ η Δικαιοσύνη κινήθηκε άμεσα και εντός θεσμικού πλαισίου ο ΣΥΡΙΖΑ για να δημιουργήσει εντυπώσεις κατηγορούσε τον πρωθυπουργό της χώρας για ποιο άραγε πράγμα;
Επειδή δεν πήρε ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης το νόμο στα χέρια του και αντί να ζητήσει την παραίτηση του όταν έσκασε η πρώτη καταγγελία σε βάρος του να βγει δημοσίως και να διατάξει την προφυλάκιση του πριν καν απολογηθεί ή του δοθεί η δυνατότητα να ορίσει δικηγόρο; Αυτή η πρακτική παραπέμπει σε κράτος δικαίου;
Επίσης, ξεχάσαμε πόσες φορές ο Α. Τσίπρας με την ιδιότητα του πρωθυπουργού δεν σεβάστηκε τους κανόνες του κράτος δικαίου με αιχμή την απαξιωτική εξουδετέρωση του τεκμηρίου της αθωότητας; Ήταν θεσμικά σεβάσμιος έναντι του κράτους δικαίου όταν από το βήμα του Υπουργικού Συμβουλίου προεξοφλούσε την ποινική κατάληξη υποθέσεων που ερευνούσε η ελληνική δικαιοσύνη, όπως είχε πράξει με την περίπτωση Ριχάρδου, που στο τέλος αθωώθηκε; Ήταν συνταγματικά συνεπής και προσηλωμένος στην έννομη τάξη όταν υπουργοί της κυβέρνησης του επιχειρούσαν να "εμπλακούν" "αντιθεσμικά" σε υποθέσεις ιδιωτών;
Συνιστούσε πρακτική θεσμικής υπακοής στο σύνταγμα και τους νόμους η μετατροπή του Μεγάρου Μαξίμου επί των ημερών του Α. Τσίπρα σε γραφείο "εξωδικαστικού" συμβιβασμού, ενδεχομένως με αλισβερίσια που οδηγούσαν σε πάσης φύσεως ανταλλάγματα, μεταξύ ιδιωτών και τη συμμετοχή κορυφαίων υπουργών του;
Ήταν άραγε τιμή για το κράτος δικαίου και τους κανόνες της Δημοκρατίας η ανατριχιαστική δήλωση του κ. Πολάκη πως αν δεν χώσουμε κανέναν φυλακή δεν πρόκειται να κερδίσουμε τις εκλογές;
Για όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, και πολλές ακόμη επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ, που αν τις παίρναμε τις "μετρητοίς" με το πνεύμα και το γραμμα του νόμου θα έπρεπε να αναδειχθούν στην κατηγορία μιας ιδιότυπης κατάχρησης εξουσίας, το κράτος δικαίου είχε ήδη καταλυθεί και η Δικαιοσύνη λειτουργούσε ως εκτελεστικός βραχίονας των πολιτικών σχεδιασμών του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που βγαίνει σήμερα στους δρόμους ως άλλη oλοφυρόμενη Εκάβη για να κλάψει ή να θρηνήσει τάχα μου την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Δ. Κουφοντίνα, προτάσσοντας με σπαραξικάρδιο ύφος την ανάγκη τήρησης του κράτους δικαίου, καλό θα είναι να μην αξιολογεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά τα γεγονότα. Διότι δεν μπορείς να ζητάς από τον Κ. Μητσοτάκη να ζητήσει συγνώμη επειδή επί των ημερών του έγινε ο Δ. Λιγνάδης καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο, όπου ούτως ή άλλως και επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ έκανε τις δουλίτσες του στο συγκεκριμένο χώρο, και την ίδια στιγμή να υπερασπίζεσαι την "αγωνιστική" ατζέντα του Δ. Κουφοντίνα απέναντι στο "άδικο κράτος", δίχως προηγουμένως να ζητάς από το φονιά να ζητήσει μια "συγνώμη" από τα θύματα του.
