«Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σα να λέμε, δύο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα» είναι η ακριβής φράση του Καρλ Μαρξ η οποία είναι ένα από τα αγαπημένα κλισέ του δημόσιου διαλόγου.

Έλα όμως που υπάρχουν περιπτώσεις που ταιριάζει απόλυτα.

Τέτοια περίπτωση είναι και η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου.

Υπό κανονικές συνθήκες η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου ΜΟΝΟ ως πλάκα θα μπορούσε να εκληφθεί.

Η περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου ενσωματώνει όλα τα χαρακτηριστικά της φράσης του μεγάλου φιλοσόφου.

Η πρώτη φορά ήταν η τραγωδία.

Ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή του βασανισμένου τούτου τόπου ως ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου. Αν περιμένετε συνέχεια, δεν έχει. Οι περγαμηνές του αυτές ήταν.

Μετά ανέλαβε υπουργός Παιδείας. Έργο κανένα. Μετά ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών, στην αρχή ως αναπληρωτής. Αν εξαιρέσουμε μία ζεϊμπεκιά το 2001 με τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Ισμαήλ Τζεμ που προκάλεσε πρόβλημα στις σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου και την περίφημη δήλωση ότι «είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ό,τι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας», πρέπει να αισθανόμαστε πραγματικά τυχεροί που δεν άφησε έργο. Κανένα ευτυχώς.

Μετά, τον Ιανουάριο του 2004 συναντήθηκε με τον Κώστα Σημίτη και πήρε το «δαχτυλίδι» για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αφού ο τελευταίος αποχώρησε από τον προεδρικό θώκο μία ημέρα μετά. Ο Γιώργος Παπανδρέου όμως έκανε ανοιχτές εκλογές για μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ με έναν υποψήφιο, τον εαυτό του. Όσοι πήγαν δηλαδή να ψηφίσουν είχαν τις εξής επιλογές στο παραβάν: Παπανδρέου ή λευκό.

Κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα γινόταν και πρωθυπουργός. Τα κατάφερε το 2009 αφού είχε μεσολαβήσει μία φράση που χαρακτήρισε την πολιτική του διαδρομή και στο συλλογικό υποσυνείδητο θα τον ακολουθεί για πάντα. Πρόκειται για το θρυλικό «λεφτά υπάρχουν». Τι κι αν η φράση ήταν «λεφτά υπάρχουν, αν τα διεκδικήσεις, αν προσελκύσεις επενδύσεις, αν νοικοκυρέψεις το κράτος, αν αξιοποιήσεις τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας», οι πρώτες δύο λέξεις θα είναι για πάντα στη ρεκλάμα της διακυβέρνησής του.

Και αφού ανέλαβε πρωθυπουργός, μπήκαμε στην κύρια πλοκή της τραγωδίας. Επί 6 μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, έκανε τις χειρότερες δυνατές επιλογές.

Δυσφήμησε την Ελλάδα με την πρόφαση ότι λέει την αλήθεια στους εταίρους. Δεν έκανε τίποτα απολύτως από τον Οκτώβρη που ανέλαβε την εξουσία και διαπίστωσε με στοιχεία την κακή κατάσταση των οικονομικών, μέχρι να έρθει το μνημόνιο με τους λανθασμένους πολλαπλασιαστές. Την ώρα που του έδειχναν το πρόβλημα εκείνος έβλεπε το δάχτυλο και επέμενε να ακολουθεί το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, ακούγοντας θεωρίες στο επιτελείο του. Εκφώνησε το πιο ντροπιαστικό διάγγελμα από το Καστελλόριζο. Εισήγαγε τον όρο Grexit στην παγκόσμια ορολογία ρίχνοντας νερό στον μύλο των επιδιώξεων της Γερμανίας. Μαζί με τον όρο Grexit, εισήγαγε και τον όρο «κηπουρός» στην πολιτική συζήτηση. Έβαλε στην Ευρωζώνη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να κάνει το χατίρι του Ντομινίκ Στρος Καν. Δίχασε τον ελληνικό λαό δημιουργώντας τους «Αγανακτισμένους» με την άνω και κάτω πλατεία. Προκήρυξε δημοψήφισμα την ώρα που η ελληνική οικονομία αποτελούσε συστημικό κίνδυνο, το πήρε πίσω και μετά τον έδιωξαν από το κόμμα του και μετά από την πρωθυπουργία.

Αυτά είναι ορισμένα από την τραγωδία.

Μέχρι τη φάρσα που ζούμε τώρα, μεσολάβησε το ΚΙΔΗΣΟ, το οποίο ΔΕΝ ψηφίστηκε από τους Έλληνες πολίτες και Συμπόσια της Σύμης χωρίς κανένα συμπέρασμα.

Αφού κάναμε την επανάληψη, ας μιλήσουμε σοβαρά μήπως και γλiτώσουμε τη φάρσα, διαψεύσουμε και τον Καρλ Μαρξ.

ΥΓ: Και δεν υπενθυμίζω την ιστορία με το κανό, την αλυσίδα του ποδηλάτου, το δεντράκι που φυτεύτηκε με τη γλάστρα, το κεράκι με το ποτηράκι στον Επιτάφιο και τις κάλπες που έγιναν κάλτσες.