Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει πολλές αναγνώσεις τόσο σε ευρύτερο πολιτικό επίπεδο όσο και σε κομματικό. Υπάρχει όμως και ένα σημειολογικό. Οι συνθήκες του πολιτικού σκηνικού που επικρατούν μοιάζουν  εξωτερικά με εκείνες της δεκαετίας του 1980.

Ένας λαϊκιστής αλλά ισχυρός  πρωθυπουργός από τη μία και ένα κόμμα σε αναζήτηση ιδεολογικής ταυτότητας από την άλλη. Ο Τσίπρας σε καμία περίπτωση δεν είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά πολλοί είναι αυτοί που τον  παρομοιάζουν. Ο ίδιος ο Θοδωρής Ρουσόπουλος με συνέντευξή του στα μέσα Δεκεμβρίου ανέφερε χαρακτηριστικά "Θα έλεγα ότι σε πολλά στοιχεία, τουλάχιστον ως προς το μπαλκόνι και το δημόσιο λόγο του, μοιάζει με τον Ανδρέα Παπανδρέου". Όπως συνηθίζει ο ελληνικός λαός προσπάθησε να προβάλει το πολιτικό παρελθόν στο παρόν και έτσι οι ατάκες του τύπου «ο νέος Ανδρέας» ακούγονται ανάμεσα στις τάξεις των ψηφοφόρων του.

Το 1984 η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας εξέλεξε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως τον μοναδικό πολιτικό που μπορούσε να κερδίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1985 δεν τα κατάφερε και ο sui generis εκλογικός νόμος ταλαιπώρησε αρκετά τη Νέα Δημοκρατία στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1989 με αποτέλεσμα η λύτρωση να έρθει με την οριακή πλειοψηφία να έρθει το 1990.

Ο πολιτικός χρόνος πλέον είναι πιο πυκνός και  η Νέα Δημοκρατία αναγκάστηκε να αναζητήσει πιο γρήγορα έναν πολιτικό που θα μπορεί να κερδίσει τον σημερινό "Ανδρέα" -τηρουμένων των αναλογιών.

Ο λαχνός έπεσε για ακόμα μία φορά σε έναν πολιτικό με σαφές ιδεολογικό στίγμα -τον φιλελευθερισμό-, ξεκάθαρες θέσεις και απόψεις για τη διακυβέρνηση και τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο. Οι ιστορικοί παραλληλισμοί είναι αναπόφευκτοι. 

Το βιολογικό τέκνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη καλείται να εκθρονίσει τον πολιτικό επίγονο του Ανδρέα Παπανδρέου, επιβεβαιώνοντας την αμφισβητούμενη φράση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.