Υποτίθεται πως η φορολόγηση σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία γίνεται στη βάση της πάγιας αρχής ότι ο καθένας φορολογείται ανάλογα με την φοροδοτική του ικανότητα, τα πραγματικά εισοδήματά του. Αν αυτό δεν συμβαίνει τότε το φορολογούμενο υποζύγιο αδυνατεί να ανταποκριθεί στην φορολογική του υποχρέωση και τα προϋπολογισμένα έσοδα από την φορολογία παραμένουν λογιστικές εγγραφές χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.

Στα χρόνια των μνημονίων οι φόροι αυξήθηκαν κατακόρυφα ενώ οι φοροδοτική δυνατότητα των πολιτών μειώνεται σταθερά. Ετσι φτάσαμε στο σημείο ένα καταχρεωμένο κράτος να έχει καταχρεωμένους πολίτες κι όλοι μαζί να βαδίζον ολοταχώς προς το παγόβουνο. Το πράγμα χειροτερεύει ακόμα περισσότερο αφού τα όποια έσοδα από την φορολόγηση πάνε κατευθείαν για την αποπληρωμή του δυσβάστακτου χρέους και δεν περισσεύει τίποτα για κοινωνική και αναπτυξιακή πολιτική…

Τα στοιχεία που ακολουθούν δείχνουν ανάγλυφα το μέγεθος του προβλήματος και την σχιζοφρένεια της ακολουθούμενης φορολογικής πολιτικής.

Στα 6,2 εκατ. φορολογούμενος στη χώρα, τα 4 εκ., δηλαδή 2 στους 3 περίπου έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο, με δυο λόγια είναι περίπου οικονομικά δεμένοι με χειροπέδες με χρέη πάνω από 100 δισ. ευρώ.

Από τα συνολικά 2 εκ , οι περισσότεροι είναι συνταξιούχοι και στο δημόσιο, επομένως δύσκολα θα εκκινήσουν νέες οικονομικές δραστηριότητες.

Την ίδια ώρα έχουν αυξηθεί δραστικά οι συντελεστές φόρου για μισθωτούς, επαγγελματίες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μαζί και ασφαλιστικές εισφορές ενώ θα έχουμε και μείωση στο μισό του αφορολόγητου ορίου, πιθανότατα και στην αρχή του 2019! 

Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη ιδιωτικού και δημόσιου χρέος που πνίγει κάθε αναπτυξιακή προοπτική και έχει ήδη μετατραπεί σε αποικία χρέους όπου οι ιθαγενείς θα δουλεύουν μόνο για να το αποπληρώνουν και θα δανείζονται για να αποπληρώσουν με νέα χρέη τα παλιά.

1) 320 δισ. είναι το απεχθές δημόσιο χρέος.

2) 100 δις είναι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο και περίπου τόσες αυτές που εξυπηρετούνται ή βρίσκονται σε ρύθμιση.

3) 30 δις οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία, χώρια οι ρυθμισμένες και εξυπηρετούμενες.

4) 110 δις τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στις τράπεζες…

Αυτόν τον εφιάλτη στην κυβέρνηση επιχειρούν να τον μακιγιάρουν σε «καλύτερες μέρες» και μας καλούν να πανηγυρίσουμε διότι λέει θα μοιράσουν στους φτωχούς «κοινωνικό μέρισμα»! Πρόκειται για υποκρισία. Αφού με την υπερβολική φορολόγηση φτωχοποίησαν τη μεσαία τάξη τώρα ελεούν τους φτωχούς που οι ίδιοι με την πολιτική τους δημιούργησαν…

Aκολουθεί το ποίημα «Οι φόροι» του αξεπέραστου Γεωργίου Σουρή, γραμμένο το 1883…

Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχήν μας ράχη,
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα...

σεις το κρασί και τον καπνό που πίνετε μονάχοι
κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν...
γαρίδα
Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει
βάλετε φόρους, βάλετε, η πλάτη μας αντέχει.

Ο,τι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει
στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα
μ’ εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει
φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα
του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

Ο,τι κι αν τρώγουν οι πτωχοί το έθνος ας τα τρώγει
ό,τι κι αν πίνουν οι πτωχοί το έθνος ας τα πίνει
χορταίνετε σαν Λούκουλοι μ’ εμάς το σκυλολόγι
κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι’ αυτό ευγνωμοσύνη.
Τέτοιοι χωριάτες που ‘μαστε αντέχουμε εις όλα
και ούτε τόσον εύκολα τινάζουμε τα κώλα.

Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι
και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι
Πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι
και οι ολίγοι να πηδούν επάνω στο παλάτι
Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη
κι ο λιγοστός επάνω του κανένα να μην πάρει.

Μ’ αυτόν τον νόμον έζησε ο κόσμος και θα ζήσει
τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία
Δεν ημπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει
γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία
Φτώχεια και πλούτος – ζήτημα του καθενός αιώνος:
Ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος

Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει
για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά
Εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει
χωρίς ν’ αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά
Κι αν τώρα πάλι έπεσεν επάνω του ο κλήρος
Πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος – μάρτυς – ήρως

Φόρον εις το κατούρημα και φόρον εις το κλάμα
φορολογούνται χωριστά ή και τα δυο αντάμα;
Ομως το εις την ύπαιθρον λαμβάνον χώραν χέσιμον
τυγχάνει εξαιρέσιμον.
Γεώργιος Σουρής