Το ψέμα έχει συνήθως κοντά ποδάρια. Εξαιρείται το πολιτικό ψέμμα. Αυτό κρατάει περισσότερο αλλά φευ για τους κυβερνώντες, δεν κρατάει για πάντα. Αποκαλύπτεται το ψεύδος και εξοργίζει. Επιστρέφει στα μούτρα αυτών που το ξεστόμισαν και αποτελεί όνειδος για τους ίδιους ακολουθώντας τους στο εξής στην πολιτική τους πορεία. Ειδικά εκείνο το είδος ψέμματος που αφορά ευθέως τις ζωές των ανθρώπων.

Η κυρία Ζάνα Μπεμπόνη, έστειλε μήνυμα στο facebook, ζητώντας να κοινοποιηθεί το δράμα που ζει από την 1η Δεκεμβρίου του 2017, όταν της επιδόθηκε κατασχετήριο της πρώτης κατοικίας της, για χρέη στην εφορία 15.000€. Για του λόγου το αληθές ιδού το δεύτερο φύλλο του κατασχετηρίου που δείχνει την ημερομηνία (29/11 ετοίμασαν το έγγραφο, δυο μέρες μετά της το θυροκόλλησαν).

Το σπίτι δεν είναι μία βίλα, αλλά αντίθετα είναι ένα ημι-υπόγειο στου Γκύζη, 43 τετραγωνικών μέτρων και μας δείχνει την πρώτη σελίδα του κατασχετηρίου που φαίνεται και το ύψος της οφειλής.

Στην φωτογραφία στο τέλος του κειμένου με το ίδιο κατασχετήριο, βλέπουμε ότι η γυναίκα θα χάσει το σπίτι της για 15.000 ευρώ χρέη, και το σπίτι θα το πάρουν με μόλις 16.000 ευρώ! Είναι ανα απορεί κανείς για το θράσος και την αναλγησία των συγκυβερνώντων που παραπλανούν ψευδόμενοι. Τράπεζες, δανειστές και κυβέρνηση έχουν πάρει την απόφαση να ισοπεδώσουν την κοινωνία. Η μάχη κατά της διενέργειας πλαιστηριασμών αποκτά τώρα ένα γενικότερο χαρακτήρα. Σχετίζεται με την διάθεση της κοινωνίας να αντισταθεί στην ισοπέδωση. Πολλά έχουν γραφτεί για την παθητικότητα με την οποία οι πληττόμενοι από τα μέτρα λιτότητας αποδέχονται την λεηλασία τους χωρίς ουσιαστική αντίδραση και αντίσταση.

Στα κυβερνητικά επιτελεία είναι προφανές πως θεωρούν ότι και αυτή τη φορά οι αντιδράσεις θα είναι περιορισμένες και ελεγχόμενες. Αυτός είναι ο λόγος που επιχειρούν να χρεώσουν στην αντιπολιτευτική διάθεση της Λαϊκής Ενότητας και στην προσωπική στρατηγική της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τις όποιες μέχρι τώρα κινητοποιήσεις. Αυτή την φορά τα πράγματα ξεφεύγουν από τις αβαθείς αναλύσεις που κάνουν. Η ενεργός εμπλοκή του ΠΑΜΕ στις κινητοποιήσεις διευρύνει τιο φάσμα της αντίδρασης.

Οι κινητοποιήσεις έξω από τα Ειρηνοδικεία παίρνουν έναν χαρακτήρα που ξεφεύγει από τα πλαίσια μεμονωμένης ακτιβιστικής δράσης. Η εμπλοκή των αστυνομικών δυνάμεων και η αντιμετώπιση των διαμαρτυρόμενων πολιτών με χημικά, γκλοπς και δακρυγόνα διογκώνει την λαϊκή αντίδραση και κινητοποιεί όλο και περισσότερους. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση που αυτές τις μέρες υπογράφει ό,τι της βάζουν κάτω από την μύτη προκειμένου να κλείσει την τρίτη αξιολόγηση, κινδυνεύει να βρεθεί μπροστά σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Η χρησιμοποίηση βίας είναι αποφασισμένη πρακτική. Της έδωσαν ήδη το σχετικό άλλοθι υπουργοί όπως ο κ. Τόσκας και ο κ. Κοντονής. Η καταβολή του λεγόμενου κοινωνικού μερίσματος δεν μπορεί να λειτουργήσει αντισταθμιστικά. Η σιωπηρή στήριξη της μνημονιακής αντιπολίτευσης στην πρακτική των πλειστηριασμών δεν λειτουργεί ως ανάχωμα στην οργή των πολιτών που διαπιστώνουν ότι τράπεζες και εφορία επιτίθενται στην περιουσία τους και απειλούν να τους ξεσπιτώσουν.

Μια κυβέρνηση που υποτάσσεται στα κελεύσματα των δανειστών και σηκώνει χέρι απέναντι στους απελπισμένους δεν μπορεί να πάει μακριά όσα βραβεία κι αν συγκεντρώσει στο πρωθυπουργικό γραφείο ο κ. Τσίπρας από τους όψιμους διεθνείς φίλους του. Η οργανωμένηη βάση του ΣΥΡΙΖΑ στον βαθμό που δεν έχει ενσματωθεί στον κρατικό μηχανισμό, σαστισμένη και αμήχανη αδυνατεί να στηρίξει τις κυβερνητικές επιλογές παρά το πολιτικό μασάζ στο οποίο την υποβάλλουν.

Ενα κόμμα με την κοινωνία απέναντι και με υπουργούς βαρίδια όπως ο κ. Καμμένος, αποκομένο από κάθε μορφής υποστήριξη ακόμα και ανοχή θα καταρρεύσει με πάταγο όσα χημικά, όσα γκλοπς κι αν σηκωθούν στα κεφάλια των αγανακτισμένων που αυτή την φορά επιστρέφουν όχι στις πλατείες αλλά στα Ειρηνοδικεία...