Τα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Συγκροτούν άλλωστε τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα μας που κάνουμε πως δεν την βλέπουμε ακόμα και αν αφήνει το αποτύπωμά της μέσα στην οικογένειά μας. Τείνουμε να την αποδεχτούμε ως μια φυσιολογική εξέλιξη για την οποία εμφανιζόμαστε πρόθυμοι να αποδεχτούμε την ευθύνη.

Δύο στους τρεις Έλληνες πληρώνουν εκπρόθεσμα τους λογαριασμούς, γιατί αδυνατούν να συγκεντρώσουν έγκαιρα το απαιτούμενο ποσό. Τρεις στους δέκα εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα είναι μερικώς απασχολούμενοι και αμείβονται, κατά μέσον όρο, με 407,15 ευρώ μεικτά. Αυτό σημαίνει ότι παίρνουν στο χέρι περίπου τριακόσια πενήντα ευρώ! Αυτό βέβαια δεν είναι είδηση. «Είδηση» είναι ότι η ανεργία μειώθηκε κατά τον μήνα Σεπτέμβριο στο 20,5%...

Όποιος θέλει μπορεί να συμμεριστεί τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και να το γιορτάσει μαζί της. Όποιος δεν θέλει ίσως γνωρίζει πως στον ιδιωτικό τομέα η μερική απασχόληση αυξήθηκε στο 30,6%. Σημαίνει πως το 30,6% όσων δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με περίπου 350 ευρώ στο χέρι. Είναι ποτέ δυνατό αυτοί οι εργαζόμενοι να πληρώσουν έγκαιρα τους λογαριασμούς τους; Προφανώς όχι. Το πιθανότερο είναι ορισμένους από αυτούς να τους αφήσουν απλήρωτους.

Όσοι έχουν βρεθεί στις ουρές έξω από γραφεία της ΔΕΗ μπορούν να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται. Όποιος σήμερα καθυστερεί να πληρώσει το ρεύμα αύριο θα αφήνει απλήρωτη την εφορία. Κι όποιος αφήσει αύριο απλήρωτη την εφορία θα έρχεται μεθαύριο η «Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων» και θα του παίρνει το σπίτι σύμφωνα με όσα υπέγραψε ο κ. Τσακαλώτος για να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση. Και μιλάμε μέχρι τώρα για εργαζόμενους. Για τους άνεργους δεν κάνουμε καν κουβέντα.

Πώς μπορεί κάποιος να έχει κανονική ζωή με τριακόσια πενήντα ευρώ τον μήνα; Κάποιος που είχε δουλειά με έναν συνηθισμένο μισθό προ κρίσης, ας πούμε χίλια διακόσια ευρώ το μήνα, την έχασε μέσα στην κρίση και τώρα που βγήκαμε στις λεωφόρους της ανάπτυξης βρίσκει μια άλλη με τριακόσια πενήντα. Σε αυτό το ερώτημα δεν δίνεται καμιά πειστική απάντηση. Δεν δίνεται καμιά απάντηση από τους μονολογούντες στο βήμα της Βουλής, συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους.

Μια μεγάλη κατηγορία συμπολιτών μας καταδικάζεται να ζήσει μισή ζωή. Αυτό σημαίνει μισός μισθός. Δεν επιτρέπει όνειρα για πραγματική ζωή, για δημιουργία και συντήρηση οικογένειας, για ξεκούραση, ψυχαγωγία, διακοπές. Μπορεί να ζήσει κανείς με τριακόσια πενήντα ευρώ; Η απάντηση είναι ότι μπορεί να διατηρηθεί στην ζωή. Μπορεί να μην ψάχνει στους κάδους των σκουπιδιών, να φοράει τα ίδια ρούχα και τα ίδια παπούτσια μέχρι να λιώσουν πάνω του, μπορεί να ελαττώσει στο ελάχιστο την κατανάλωση ρεύματος, να τρώει απλά για να μην πεινάει, να βιδώνεται στον καναπέ και στην τηλεόραση, να μη συναναστρέφεται.

Και φυσικά να δουλεύει και να θεωρεί εαυτό τυχερό διότι δίπλα του κάποιοι άλλοι δεν θα έχουν δουλειά ούτε λεφτά για να φάνε. Θα αναζητούν την τροφή. Μέχρι η ανάπτυξη να τους συμπεριλάβει για να πάρουν κι αυτοί τα τρακόσια πενήντα ευρώ. Οδηγούμαστε ολοταχώς στην κοινωνία της μειωμένης απαιτητικότητας. Οι αριθμοί μπορεί να αρχίσουν πάλι να ευημερούν, οι κυβερνητικοί πανηγυρίζουν για τη μείωση της ανεργίας. Το κάνουν με τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο που το έκανε πριν από τρία χρόνια η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.

Τρέχουν στην Αμερική και υποβάλλουν τα σέβη τους σε υποψήφιους επενδυτές. Ο πρωθυπουργός σε βιντεοσκοπημένο μήνυμά του τους διαβεβαίωσε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες υψηλής κερδοφορίας. Τους είπε με άλλα λόγια ότι εδώ θα βρουν «απασχολούμενους» με συνολικό κόστος 407,15 ευρώ μεικτά. Τους υποσχέθηκε ότι υπάρχουν Έλληνες πολίτες που αποδέχονται να ζουν μισή ζωή για ολόκληρη εργασία πληρωμένη κάτω από το μισό. Ανοίξτε την τηλεόραση. Έρχονται δουλειές…

Τραγούδι: «Απονη Ζωή» Γρ. Μπιθικώτσης