Ηρθαν όμως έτσι τα πράγματα που το θέμα βρέθηκε στην επικαιρότητα. Το έφεραν από τη μια η πρεμούρα των αμερικανών να βάλουν την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και να κόψουν την φόρα των Ρώσων και από την άλλη η μετριοπαθής τουλάχιστον στα λόγια κυβέρνηση του Ζάεφ που φαίνεται πρόθυμη να κάνει κάποιες υποχωρήσεις. Αν λοιπόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συνηθίσαμε να τις αποκαλούμε του δημοκρατικού τόξου, θεωρούν το θέμα εθνικό με τέτοια κριτήρια και στην βάση αρχών οφείλουν να το αντιμετωπίσουν.

Να αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση διότι δεν μπορεί να ομονοήσει είναι θεμιτό. Να κρύβονται πίσω από την διαφωνία των ΑΝΕΛ δεν συνάδει με την αντιμετώπιση του θέματος ως εθνικού. Υποτίθεται ότι τέτοια θέματα δεν αντιμετωπίζονται υπό το πρίσμα της τρέχουσας πολιτικής σκοπιμότητας. Αν πράγματι υπάρχει ευκαιρία για να λυθεί το εθνικό θέμα κανένας δεν θα συγχωρήσει ούτε θα κατανοήσει με τα από πολλά χρόνια ότι η ευκαιρία χάθηκε διότι επικράτησαν εφήμερες πολιτικές σκοπιμότητες. Το θέμα πρέπει να είναι αν η κυβέρνηση φέρει η δεν φέρει στην Βουλή μια αποδεκτή συμφωνία. Αν την φέρει και διαφωνούν οι ΑΝΕΛ τη στιγμή που οι υπόλοιποι συμφωνούν οφείλουν να την ψηφίσουν. Αν την φέρει…

Η Νέα Δημοκρατία είναι πολύ μεγάλο κόμμα με ρίζες στην ελληνική κοινωνία και με ιστορικές επιλογές που καθόρισαν την θέση της χώρας στον σύγχρονο κόσμο άσχετα αν όλοι συμφωνούσαν με αυτές. Ο Καμμένος και το κόμμα του είναι μικρά μεγέθη για να κρυφτεί πίσω τους σε ένα θέμα εθνικό, όπως όλοι το χαρακτηρίζουν. Το πρόβλημα με τον ετεροκαθορισμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ο Καμμένος. Είναι οι σοβαρές διαφωνίες που σοβούν στο εσωτερικό της.

Η διαφωνία μερίδας στελεχών και ακόμα μεγαλύτερης μερίδας της κομματικής βάσης με την θέση που διαμορφώθηκε υπό τον Κώστα Καραμανλή το 2008 και μένουν στην θέση που διαμορφώθηκε στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών το 1992 υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αυτή η τάση της οποίας ηγείται ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, είναι ευάριθμη. Το πόσο δυναμική είναι θα φανεί στο συλλαλητήριο όπου αναμένεται να πάρουν μέρος πολλοί βουλευτές του κόμματος.

Το 2008 οι ισχυρές προσωπικότητες του Κώστα Καραμανλή και της Ντόρας Μπακογιάννη είχαν κατορθώσει να υπερκεράσουν τις όποιες αντιρρήσεις. Πολύ δε περισσότερο που η αδιαλλαξία του υπερεθνικιστή πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ.

Γκρουέφσκι δεν επέτρεψε να βρεθεί μια συμβιβαστική πρόταση και να τεθεί επί τάπητος. Ωστόσο ένα κόμμα που βαδίζει προς την εξουσία και θέλει να δείχνει σοβαρό και αξιόπιστο προς τους διεθνείς συνομιλητές του πρέπει στην βάση αυτής της λογικής να λύνει και να μην αποφεύγει τα προβλήματα.

Το «ονοματολογικό» της ΠΓΔΜ δοκιμάζει την συνοχή της Νέας Δημοκρατίας και συνακόλουθα την ικανότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη να την καθοδηγεί και να την «κινεί» σε ενιαία γραμμή και κατεύθυνση. Πίσω από τα δάκτυλο του Καμμένου δεν μπορεί να κρυφτεί. Από ότι φάνηκε προσφάτως ούτε κάτω από το πετραχήλι του Ιερώνυμου…