Επειδή όμως στο πολιτικό χώρο της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς είναι σύνηθες πρώτα να βρίσκεται ο αρχηγός και μετά να συγκροτείται το κόμμα, τα πολιτικά ανακλαστικά είχαν λόγο που ενεργοποιήθηκαν. Αλλωστε το σύνθημα «είναι τρελός ο αρχηγός», που ακούστηκε όταν ο στρατηγός ετοιμαζόταν να πάρει τον λόγο στο εντυπωσιακό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, δεν το φώναζαν ορκισμένοι ακροδεξιοί. Αυτοί έχουν αρχηγό τον …φύρερ Μιχαλολιάκο.

Αδέσποτοι και ελαφρώς ή και καθόλου πολιτικοποιημένοι διαδηλωτές το φώναζαν δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την αποστροφή τους στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. Μπορεί βέβαια ο στρατηγός Φράγκος να εκστόμισε διάφορα περί «γυφτοσκοπιανών» ζητώντας να ανακράξει το πλήθος «ζήτω ο στρατός» αλλά αυτά με ένα πολιτικό ρετουσάρισμα από ειδικούς της επικοινωνίας μπορούν να απαλειφθούν στο μέλλον και ο στρατηγός να παρουσιαστεί ως εθνικός ηγέτης που θα μας απαλλάξει από τους «ανίκανους και ξεπουλημένους πολιτικούς» που χαρίζουν το όνομα της Μακεδονίας...

Αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός για Νέα Δημοκρατία διότι από το δικό της εν δυνάμει κοινό θα επιχειρήσει να αλιεύσει ο νέος πολιτικός σχηματισμός αν και εφόσον. Μια τέτοια προοπτική στην παρούσα φάση πολύ θα εξυπηρετούσε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που σκεπτόμενη μικροπολιτικά υπολογίζει σε πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη. Το θέμα είναι πως αντιδρά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπροστά στον περιφερόμενο πολιτικό αρχηγό Φραγκούλη Φράγκο.

Η μετακίνησή της σε θέσεις που να ικανοποιούν κατά το δυνατό την σκληρή γραμμή περί μη παραχωρήσεων στους γείτονες είναι σαφής. Η μαζικότητα του συλλαλητηρίου και η αποδοχή του από μεγάλη μερίδα του ακροατηρίου της είναι που την οδήγησε σε αυτή την αναδίπλωση και όχι η εσωτερική πίεση που ασκούν στελέχη όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Δεν πρόκειται για πολιτική εξευμενισμού στο εσωτερικό της αλλά για κάλυψη σε ένα μέρος του ακροατηρίου της με ελάχιστη πολιτική συγκρότηση που θέλγεται από τις «εθνικοπατριωτικές κορώνες». Είναι πολιτικού εξωτερικού κατευνασμού που την έχουμε δει ιστορικά να εκδηλώνεται σε διάφορες φάσεις της πολιτικής ζωή της χώρας με τα ίδια αποτελέσματα. Αντί να κατευνάζει, εξαγριώνει. Αντί να συμπεριλαμβάνει «δικαιώνει» τους αποσυνάγωγους και τους ανοίγει την όρεξη.

Με την τακτική αυτή η Νέα Δημοκρατία αντί να καλύψει πολιτικά τους «εθνοπατριώτες» εκείνο που καταφέρνει είναι να τους ανοίξει την όρεξη. Να δικαιώσει την ρητορική τους.

Αυτό είναι επικίνδυνο και για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και για την Δημοκρατία στην χώρα.