Μερικές σκέψεις με αφορμή την δίκη της Χρυσής Αυγής και τις καταδίκες, με βάση τον νέο Ποινικό Κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην φιλοσοφία του ποινικού δικαίου το μείζον ζήτημα δεν είναι αν οι προβλεπόμενες ποινές είναι επιεικέστερες ή αυστηρότερες. Αλλά αν είναι δίκαιες. Αν δηλαδή υπηρετούν το περί δικαίου αίσθημα αναλόγως της βαρύτητας της τελεσθείσας πράξης.

Οι ποινές έχουν και αποτρεπτικό αλλά και σωφρονιστιό χαρακτήρα. Αν επομένως είναι αναγκαίο σε μία οργανωμένη κοινωνία να υπάρχει λειτουργικό πλαίσιο έννομης τάξης οι δύο παραπάνω σκοποί των προβλεπομένων ποινών πρέπει να εξυπηρετούνται.

Τούτων δοθέντων οφείλουμενα υπενθυμίσουμε την μεγάλη απορία που είχε προκαλέσει η σπουδή –διότι παραμονές εκλογών περί σπουδής πρόκειται- αλλαγής του ποινικού κώδικα, απότην τότε αριστερή κυβέρνηση με σειρά επιεικεστέρων διατάξεων ακόμη και για τις περιπτώσεις βιασμού, που ευτυχώς, μετά την γενική κατακραυγή, η σχετική διάταξη είχε απαλειφθεί.

Αυτήν την γενική απορία την ακολουθούν βεβαίως και άλλες που εξετάζουν την σκοπιμότητα της προώθησης επιεικέστερων διατάξεων. Ως και αν δημιουργείται νομικό πλαίσιο πληρέστερης προστασίας για το μέλλον περιπτώσεων που θα οδηγηθούν ή οδηγούνται στο δικαστήριο και που έχουν σχέση με αδικήματα προσβολής της έννομης τάξης και για τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ εύχε μονίμως την επίχειρηματολογία ότι πρόκειται για λαϊκές αντιδράσεις στην κυριαρχούσα κοινωνική αδικία!

Αν πρόκειται για την εξυπηρέτηση τέτοιων σκοπιμοτήτων, ασφαλώς και παρόμοιοι στόχοι εξυπηρετούν και μόνο την ακραία φαυλότητα μίας κυβέρνησης που, ακόμη και στην αποδρομή της δεν σταματούσε να μας εκπλήσσει.

Βεβαίως να σταθούμε σε μία πιο επιεική εκδοχή ιδεολογικού περιεχομένου από τους νεοκομμουνιστές θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμπνέονται –όπως άλλωστε και ο πρωην υπουργός Δικαιοσύνης που άνοιξε τις φυλακές για να βγει κάθε καρυδιάς καρύδι- από τις κοινωνιολογικές και εκ του ασφαλούς προσεγγίσεις κάποιων Γάλλων «φιλοσόφων» όπως ο Φουκώ. Για τον οποίον η φυλακή είναι ένας τρόπος να ασκείται εξουσία από τους κρατούντες στο εσωτερικό μιας κοινωνίας! Ακόμη και σε βάρος δηλαδή των Ναζιστών που εμείς καταδικάσαμε, έστω και με τις χαμηλότερες ποινές αριστερής έμπνευσης