Η πολιτική ιδιαιτερότητα των σχέσεων της για πρώτη φορά Αριστεράς με το νεοναζιστικό μόρφωμα- το οποίο μία κεντροδεξιά κυβέρνηση ξεδόντιασε- αποκαλύφτηκε στην Βουλή όταν νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζονταν από την Χρυσή Αυγή με αποκορύφωμα τον Ποινικό Κώδικα, διατάξεις του οποίου έριχναν στα μαλακά τις παράνομες φασιστικές δράσεις των μελών της.

Όμως, δεν είναι αυτό το λεπτό νήμα που συνδέει τα δύο αυτά κόμματα, το ένα εκ των οποίων ευτυχώς δεν υπάρχει αλλά, η ιδεολογία του εξακολουθεί να επιβιώνει σε τμήμα, έστω και ελάχιστο της ελληνικής κοινωνίας. Το νήμα που κάνει ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή να συγγενεύουν είναι η κοινή αντίληψη περί βίας που έχουν ως μέσου προώθησης των πολιτικών και μη επιδιώξεών τους. Βία χρησιμοποιούσε η Χρυσή Αυγή, στην βία των δικών του παιδιών έκλεινε τα μάτια ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δικαιολογούσε. Τα μισόλογα σε φαινόμενα βίας που ελάμβαναν χώρα και όχι η απερίφραστη καταδίκη τους απεκάλυπτε τοις πραγματικές διαθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Μέλη του δε, μόλις πρόσφατα, βγήκαν να υποστηρίξουν τον δολοφόνο της 17ης Νοέμβρη, για να θυμίσουν ότι η όψιμη, αστικοποίηση της συγκεκριμένης Αριστεράς, αντιπροσωπευόταν μόνο από την καλοπέραση και απόλαυση των αγαθών της εξουσίας και όχι από την αλλαγή στον πύρήνα της αριστερής ιδεολογίας, μέσα στον οποίο υποκρύπτεται, ιστορικά, η βία ως μέσον κατάληψης ή άσκησης της εξουσίας. Με ακραίες άλλωστε πεζοδρομιακές εκδηλώσεις εκφράστηκε η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, πριν ψηφιστεί για να κυβερνήσει. Κυβέρνησε αλλά το νήμα που συνδέει τα δύο άκρα -αφού τις ακρότητες ποτέ δεν αποδοκίμασε ξεκάθαρα ο ΣΥΡΙΖΑ- παραμένει. Ίσως γιατί και τα αριστερά παιδιά παραμένουν ημιπιτσιρικάδες...