Η αναγκαστική επιβολή των απαγορεύσεων για την προστασία της δημόσιας υγείας μπορεί να έχει κουράσει τον κόσμο, κυρίως ψυχολογικά, αλλά διεθνώς έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα από τα μέτρα τα οποία μπορούν να προστατεύσουν από την, πολλές φορές, θανατηφορα διασπορά του ιού.

Ενώ λοιπόν από την μία πλευρά έχουμε μία έντονη κοινωνική πειθαρχία που ασφαλώς οφείλεται και στην συνειδητοποίηση πλέον του μεγάλου κινδύνου της μετάδοσης του ιού, από την άλλη βλέπουμε να διοργανώνονται η μία μετά την άλλη διαδηλώσεις υπέρ ενός βαρυποινίτη, συνεπεία των οποίων διαπιστώθηκε αύξηση των κρουσμάτων!

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι σε κάθε κοινωνία υπάρχουν θύλακες ανεύθυνων οι οποίοι μάλιστα, ενώ καμώνονται ότι διακατέχονται από ανθρωπιστικά συναισθήματα για μεμονωμένα άτομα, από την άλλη φέρονται απάνθρωπα για την συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων μελών της κοινωνίας. Στάση που ακυρώνει στην πράξη της δήθεν ευαισθησία προς τον συνάνθρωπό τους. Πέραν αυτού διαπιστώνεται ότι μεταξύ της πολιτικής μισαλλοδοξίας και της δημοκρατικής πειθαρχίας, επικρατεί η επικίνδυνη συμπεριφορά που επιβεβαιώνει στην πιο μεγάλη της έκταση την αντικοινωνική αντίληψη όσων την εκδηλώνουν.

Η ερμηνεια τελικώς είναι απλή. Είμαστε από τις χώρες που σχεδόν ποτέ δεν έπαυσε να ισχύει η δικτατορία των μειοψηφιών, οι οποίες πάντοτε, με τον θόρυβο και την βία, ως όπλα δημιουργούσαν την εντύπωση ότι πλειοψηφούν οι ελάχιστοι έναντι των εκατονταπλάσιων σιωπούντων και νομοταγών