Η Ελλάδα (των χρυσών µεταλλίων) δεν µε πληγώνει

Ο διάσηµος στίχος του Γ. Σεφέρη «όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα µε πληγώνει» έχει και αντίλογο. Υπάρχουν κατά καιρούς πρόσωπα και γεγονότα που µας χαρίζουν χαµόγελο και ελπίδα. Μας βοηθούν ώστε η Ελλάδα να µη µας πληγώνει. Αναφέροµαι κυρίως στα χρυσά, αργυρά και χάλκινα µετάλλια των αθλητών και των αθλητριών µας. Τεντόγλου, Καραλής, Στεφανίδη στον στίβο. 6 χρυσά, 10 αργυρά και 4 χάλκινα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθληµα Κολύµβησης. Νέα αγόρια και κορίτσια που αγωνίσθηκαν µε µαχητικότητα, µε καλούς προπονητές και µε σωστό σχεδιασµό. ∆εν είµαστε κακοί στον σχεδιασµό, όπως κάποιοι µεµψιµοιρούν. Οταν θέλουµε, τα καταφέρνουµε. Εύγε, παιδιά! Και καλή επιτυχία στους Ολυµπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Ναι, υπάρχουν στιγµές που όλοι µας νιώθουµε ότι η Ελλάδα µάς πληγώνει. Οµως, για να προχωρήσουµε µπροστά, πρέπει να βλέπουµε, να αναδεικνύουµε και να επαινούµε τους επιτυχηµένους, έστω και αν είναι λίγοι. Οι επιτυχίες στον αθλητισµό τονώνουν την εθνική υπερηφάνια. Και αυτό το έχουµε ανάγκη.

Θυµηθείτε το τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου και των Φατµέ µετά την επιτυχία µας στο µπάσκετ το 1987: «Είµαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές! Πιες απ το κύπελλο σαµπάνια, να τραγουδήσουµε αγκαλιά. Για τη χαµένη περηφάνια, που θυµηθήκαµε ξανά». Εστω και αν έχουµε ξεφύγει από την αθλητική αφάνεια εδώ και χρόνια, είµαι βέβαιος ότι, κάθε φορά που ακούγεται ο Εθνικός µας Υµνος για ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που παίρνει χρυσό µετάλλιο, πολλά µάτια δακρύζουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, της Κύπρου, της Βορείου Ηπείρου και της Οµογένειας. Οι επιτυχίες στον αθλητισµό µάς τονώνουν, µας βγάζουν από το τέλµα της καθηµερινής γκρίνιας. Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν στη χώρα µας νέοι ανθρωποι που δουλεύουν µε όρεξη, κουράζονται και χαίρονται να βλέπουν ψηλά τη σηµαία µας. Είναι φυσιολογικός και απαραίτητος ο υγιής πατριωτισµός των Ελλήνων. Μας συγκινεί η σηµαία µας και ο Υµνος µας. Παρά τις επιδιώξεις των εκφραστών του διεθνιστικού µαρξισµού ή της ισοπεδωτικής παγκοσµιοποίησης, τα έθνη και οι εθνικές ταυτότητες υπάρχουν και θα υπάρχουν. Η µεταεθνική εποχή είναι µια ουτοπία.

Η επιτυχία θα είναι να κρατήσουµε τις εθνικές ευαισθησίες µέσα σε πλαίσια χριστιανικά, δηµοκρατικά και αφανάτιστα. Η παράδοση της Ορθοδοξίας και το οικουµενικό πνεύµα του Ελληνισµού αποδέχονται την αγάπη για την πατρίδα, αλλά απορρρίπτουν τον ακραίο εθνικισµό και τη µισαλλοδοξία. ∆υστυχώς, κάποιοι γείτονές µας χρησιµοποιούν τις αθλητικές διοργανώσεις για να προβάλλουν αλυτρωτικά, προσβλητικά και άλλα απαράδεκτα συνθήµατα και µηνύµατα. Οι Αλβανοί φίλαθλοι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθληµα Ποδοσφαίρου ξεπερνούν τα όρια. Απλώνουν χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας, βρίζουν µπροστά στην κάµερα τους Σκοπιανούς, αναρτούν πανό για την Τσαµουριά (διεκδίκηση για τη Θεσπρωτία), έστω κι αν δεν τα τα βλέπει µε την πρώτη µατιά ο τηλεθεατής. Πρέπει οι αρµόδιοι να γίνουν περισσότερο παρατηρητικοί και αυστηροί.

Εύχοµαι αυτό το καλοκαίρι να έχουµε και άλλες αθλητικές επιτυχίες και να θυµηθούµε την Ελλάδα που δεν µας πληγώνει. Να αντλήσουµε θάρρος για να αντιµετωπίσουµε τα πολλά προβλήµατα, που όντως µας πληγώνουν. Και ένα από αυτά που µας πληγώνει είναι η επέτειος των 50 ετών από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (Ιούλιος-Αύγουστος 1974). ∆ΕΝ ΞΕΧΝΩ.