Aπό την εποχή που ο βασιλιάς της Πάφου Κινύρας δώρισε έναν περικαλλή θώρακα στον Αγαµέµνονα για την εκστρατεία στην Τροία (Οµήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Λ’) µέχρι σήµερα η Κύπρος είναι άρρηκτα συνδεδεµένη µε την πορεία του Ελληνισµού. «Πολλούς αφέντες άλλαξες, δεν άλλαξες καρδιά», όπως εύστοχα έγραψε ο Κωστής Παλαµάς. Γι’ αυτό αξίζει να τιµήσουµε µε κάθε τρόπο την επέτειο των 70 ετών από την 1η Απριλίου 1955. Από την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ για Αυτοδιάθεση και Ενωση µε την Ελλάδα. Πόσο επίκαιρα είναι σήµερα τα µηνύµατα εκείνου του ηρωικού Αγώνα; Είναι επίκαιρα διότι δίνουν απάντηση στους αποδοµητές της Ιστορίας και στους κατασκευαστές µιας ψεύτικης νεοκυπριακής εθνικής συνείδησης.

Οι Κύπριοι αγωνιστές απαγχονίσθηκαν ή έπεσαν µαχόµενοι ψάλλοντας τον Εθνικό Υµνο και έχοντας ως πρότυπα τους ήρωες του διαχρονικού Ελληνισµού. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Σταυραετός του Μαχαιρά, πήρε το ψευδώνυµο Ζήδρος, για να τιµήσει έναν κλεφταρµατολό της ∆υτικής Μακεδονίας. Τα παιδιά του σχολείου κατέβαιναν σε διαδηλώσεις κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας κρατώντας στα χέρια την ελληνική σηµαία. Είναι επίκαιρα τα µηνύµατα του 1955-59, διότι µας θυµίζουν τον ρόλο που διαδραµάτισαν τα κατηχητικά και οι κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη διαφύλαξη της εθνικής συνείδησης και στη διαµόρφωση του αγωνιστικού φρονήµατος. Ο π. Σταύρος Παπαγαθαγγέλου, ο π. Κωνσταντίνος Λευκωσιάτης και πολλοί άλλοι µιλούσαν σε αγόρια και κορίτσια για τους µάρτυρες του Χριστιανισµού και τους ήρωες της πατρίδας. Οι περισσότεροι αγωνιστές άφησαν συγκλονιστικές επιστολές και άλλα κείµενα που καταδεικνύουν τη χριστιανική πίστη τους. Είναι χρήσιµα σήµερα τα µηνύµατα του Αγώνα, διότι προσφέρουν πρότυπα στους νέους µας, στην εποχή που η υπερβολική έκθεση στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης οδηγεί σε προβληµατικές συµπεριφορές. ∆ώστε στα παιδιά µας ποιήµατα του µαθητή-ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Μιλήστε στα κορίτσια για τον ρόλο των µαθητριών και των γυναικών εκπαιδευτικών στον Κυπριακό Αγώνα.

Η επέτειος των 70 χρόνων από το 1955 ας γίνει η αφορµή για να διαβάσουµε σπουδαία κείµενα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων για την περίοδο εκείνη. Να θυµηθούµε τα ποιήµατα και το Ηµερολόγιο του Γιώργου Σεφέρη, ο οποίος επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Κύπρο το 1953, όταν η προετοιµασία του Αγώνα γινόταν φανερή από τα συνθήµατα στους τοίχους. Να διαβάσουµε τη «Χάλκινη εποχή» του Ρόδη Ρούφου, που απαντά σε ανθελληνικά σχόλια Βρετανών συγγραφέων. Και να µοιράσουµε στα σχολεία το συγκινητικό κείµενο του Γάλλου διανοητή Αλµπέρ Καµί για τον Μιχαλάκη Καραολή («Το Ελληνόπουλο», «L’ Express», 6/12/1955). Σήµερα η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος και κατέχεται κατά 37% από τον τουρκικό «Αττίλα». Απαραίτητο θεµέλιο για ένα καλύτερο µέλλον είναι η διαφύλαξη της ιστορικής µνήµης και η επίγνωση της ελληνικής ταυτότητας. Στο όνοµα της επαναπροσέγγισης µε τους Τουρκοκυπρίους διατυπώνονται κατά καιρούς ανιστόρητες και ενδοτικές απόψεις. Καλό είναι να θυµόµαστε ότι στη διάρκεια του Αγώνα του 1955-59 πολλοί Τουρκοκύπριοι ήταν συνεργάτες της βρετανικής Αστυνοµίας στην καταστολή διαδηλώσεων και συνεργοί σε βασανιστήρια και απαγχονισµούς Ελλήνων.

Σε τελευταία ανάλυση, σήµερα στα Κατεχόµενα ζουν λίγοι Τουρκοκύπριοι. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι έποικοι από διάφορες περιοχές της Τουρκίας. ∆εν δεχόµαστε καµία λύση του Κυπριακού, εάν απαιτεί τη διαγραφή της εθνικής και ιστορικής µνήµης.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά