Σε νέα διανομή οι ψήφοι των «μεσαίων»
Επί δεκαετίες η μεσαία αστική τάξη μοίραζε τις ψήφος της στα μεγάλα κόμματα εξουσίας ,κατά ποσοστά που στις εκλογικές μάχες ανεδείκνυαν το νικητή. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ήσαν πολιτικοί χώροι υποδοχής πολλών εκατοντάδων χιλιαδων «μεσαίων», άσχετα από επί μέρους ιδεολογικά «στίγματα» και επί χάρτου προγράμματα.
Αυτή η «ισορροπία», που κρατούσε στο περιθώριο τις αριστερές παρατάξεις, διαταράχτηκε σοβαρά από το 2010, οπότε η χώρα μπήκε σε τροχιά οξύτατης οικονομικής κρίσης με την κοινωνία, αιφνιδιασμένη, να πληρώνει πολύ ακριβά ένα βίαιο μετασχηματισμό της. Η κρίση «έσκασε» στα χέρια των μεγάλων αστικών κομμάτων του 2010-14, που ανέλαβαν και τη διαχείριση της.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν να γιγαντωθεί η Ριζοσπαστική Αριστερά του κ. Τσίπρα, με τις ψήφους μικρών και μεσαίων αστών, με ρημαγμένα εισοδήματα ,που εναπόθεσαν ελπίδες στην μαχητική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακολούθησε περίοδος άσκησης μίας πολιτικής επιθετικής προς τον αστικό κόσμο του «παλαιού καθεστώτος» με αυταρέσκεια,με θεσμικές εκτροπές και χωρίς κινητοποίηση του παραγωγικού μηχανισμού της χώρας. Έτσι, το 2019 βρίσκει βαριά ηττημένο το ΣΥΡΙΖΑ και με σοβαρές απώλειες αστικών ψήφων στις εκλογές της 26ης Μαϊου. Μία σοβαρή μετατόπιση του εκλογικού σώματος είναι προ των πυλών των επερχόμενων, κρίσιμων βουλευτικών εκλογών.
Τώρα, οι «μεσαίοι» που προ 20ετίας είχε συσπειρώσει ο Κώστας Καραμανλής στη ΝΔ και αργότερα έδωσαν δύναμη στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου ,για να χαθούν στη συνέχεια από τη ΝΔ του Αντ.Σαμαρά, φαίνεται να επανέρχονται στο υπό νέα ηγεσία, Κυρ. Μητσοτάκη, «γαλάζιο» στρατόπεδο. Ομως ,δείχνει να υποφέρει σοβαρά ο άλλος χώρος υποδοχής μεσαίων αστών, που είναι το «νέο» ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ).
Για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση, οι «μεσαίοι» δεν έχουν δυνατότητα μίας «κεντρώας» επιλογής με κοινωνικό δυναμισμό. Χλωμή, η λεγόμενη «κεντροαριστερά», παθητικά, οχυρωμένη πίσω απ’ τον (αυτό)χαρακτηρισμό της ως «προοδευτικής» δύναμης, δεν φαίνεται καν να διατηρεί εσωτερική συνοχή, ούτε και να μπορεί στ’ αλήθεια να ξεχωρίσει από το «γαλάζιο» αστικό οικοδόμημα.
Το «καθαρό» ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί πλέον να συγκατοικεί με τους σημιτικο-βενιζελικούς «εκσυγχρονιστές» στους οποίους από χρόνια οι «παπανδρεϊκοί» διέκριναν μια κρυφή… φιλο-νεοδημοκρατική «αύρα».
Αουτ, λοιπόν, ο Βαγγέλης Βενιζέλος…
Σ’ αυτό το σκηνικό, η Νέα Δημοκρατία αναδεικνύεται ως ο μόνος ισχυρός και σταθερός αστικός πολιτικός χώρος. Και ο βαριά τραυματισμένος ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει να κρατήσει στους κόλπους του ένα πολύτιμο, μικρό έστω, ποσοστό «σκόρπιων» αστικών «κεντροαριστερών» ψήφων, ώστε να έχει ένα «αξιοπρεπή» αριθμό εδρών στην επόμενη Βουλή, τον Ιούλιο.
Αυτή η «ισορροπία», που κρατούσε στο περιθώριο τις αριστερές παρατάξεις, διαταράχτηκε σοβαρά από το 2010, οπότε η χώρα μπήκε σε τροχιά οξύτατης οικονομικής κρίσης με την κοινωνία, αιφνιδιασμένη, να πληρώνει πολύ ακριβά ένα βίαιο μετασχηματισμό της. Η κρίση «έσκασε» στα χέρια των μεγάλων αστικών κομμάτων του 2010-14, που ανέλαβαν και τη διαχείριση της.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν να γιγαντωθεί η Ριζοσπαστική Αριστερά του κ. Τσίπρα, με τις ψήφους μικρών και μεσαίων αστών, με ρημαγμένα εισοδήματα ,που εναπόθεσαν ελπίδες στην μαχητική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακολούθησε περίοδος άσκησης μίας πολιτικής επιθετικής προς τον αστικό κόσμο του «παλαιού καθεστώτος» με αυταρέσκεια,με θεσμικές εκτροπές και χωρίς κινητοποίηση του παραγωγικού μηχανισμού της χώρας. Έτσι, το 2019 βρίσκει βαριά ηττημένο το ΣΥΡΙΖΑ και με σοβαρές απώλειες αστικών ψήφων στις εκλογές της 26ης Μαϊου. Μία σοβαρή μετατόπιση του εκλογικού σώματος είναι προ των πυλών των επερχόμενων, κρίσιμων βουλευτικών εκλογών.
Τώρα, οι «μεσαίοι» που προ 20ετίας είχε συσπειρώσει ο Κώστας Καραμανλής στη ΝΔ και αργότερα έδωσαν δύναμη στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου ,για να χαθούν στη συνέχεια από τη ΝΔ του Αντ.Σαμαρά, φαίνεται να επανέρχονται στο υπό νέα ηγεσία, Κυρ. Μητσοτάκη, «γαλάζιο» στρατόπεδο. Ομως ,δείχνει να υποφέρει σοβαρά ο άλλος χώρος υποδοχής μεσαίων αστών, που είναι το «νέο» ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ).
Για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση, οι «μεσαίοι» δεν έχουν δυνατότητα μίας «κεντρώας» επιλογής με κοινωνικό δυναμισμό. Χλωμή, η λεγόμενη «κεντροαριστερά», παθητικά, οχυρωμένη πίσω απ’ τον (αυτό)χαρακτηρισμό της ως «προοδευτικής» δύναμης, δεν φαίνεται καν να διατηρεί εσωτερική συνοχή, ούτε και να μπορεί στ’ αλήθεια να ξεχωρίσει από το «γαλάζιο» αστικό οικοδόμημα.
Το «καθαρό» ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί πλέον να συγκατοικεί με τους σημιτικο-βενιζελικούς «εκσυγχρονιστές» στους οποίους από χρόνια οι «παπανδρεϊκοί» διέκριναν μια κρυφή… φιλο-νεοδημοκρατική «αύρα».
Αουτ, λοιπόν, ο Βαγγέλης Βενιζέλος…
Σ’ αυτό το σκηνικό, η Νέα Δημοκρατία αναδεικνύεται ως ο μόνος ισχυρός και σταθερός αστικός πολιτικός χώρος. Και ο βαριά τραυματισμένος ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει να κρατήσει στους κόλπους του ένα πολύτιμο, μικρό έστω, ποσοστό «σκόρπιων» αστικών «κεντροαριστερών» ψήφων, ώστε να έχει ένα «αξιοπρεπή» αριθμό εδρών στην επόμενη Βουλή, τον Ιούλιο.
