Τα προσωπεία του κ. Τσίπρα από το 2015 έως χθες…
Όταν τον Ιανουάριο 2015, ο κ. Αλέξη Τσίπρας έμπαινε στο Μέγαρο Μαξίμου, πρωθυπουργός, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες μίας οικονομικά εξουθενωμένης κοινωνίας είχαν ψηφίσει το χαμογελαστό φρέσκο πρόσωπο ενός άφθαρτου νέου πολιτικού που θα πολεμούσε με σθένος το Μνημόνιο. Ο κ. Τσίπρας με το νεανικό παρουσιαστικό του κατάφερε, πράγματι, να διασχίσει για καιρό τον πολιτικό χρόνο, κάνοντας τη «διαφορά»από τα κουρασμένα πρόσωπα του «παλαιού καθεστώτος». Το προσωπείο που επιδέξια πέρασε στην κοινή γνώμη από το 2014, του επέτρεψε να ξεπερνά λάθη και«τούμπες»απέναντι στο κοινό , το οποίο σε ένα σημαντικό ποσοστό του, απέδιδε τις κακές επιδόσεις του κ. Τσίπρα στην πολιτική «παιδικότητα» του νεαρού χαμογελαστού επαναστάτη. Ετσι, ο κ. Τσίπρας διατήρησε σε ένα βαθμό τη «νεανικότητα» του και μετά το 3ο Μνημόνιο, και τη μετατροπή του «όχι» σε «ναι». Το χαμόγελο της αισιοδοξίας παρέμεινε για καιρό χαραγμένο στο πρόσωπο του, αλλά οι αποφάσεις και οι πρακτικές της κυβέρνησης, άλλαζαν τα πράγματα τα επόμενα χρόνια.
Το πρόσωπο του κ. Τσίπρα έχασε σταδιακά τη φρεσκάδα του 2015, σκλήρυνε και το χαμόγελο του ήταν πια αποτυπωμένο σαν μια μηχανική σύσπαση στα χαρακτηριστικά του, για τις ανάγκες της «κάμερας». Στα παρασκήνια, συνεργάτες του, κατέγραφαν εκδηλώσεις ενός κάποιου κυνισμού του. Η αλλαγή δεν γινόταν εξαιτίας μίας φυσιολογικής κόπωσης που μπορεί να «βαραίνει» έναν πρωθυπουργό φορτωμένο με μεγάλα προβλήματα. Το «χαμογελαστό παιδί» υποχωρούσε διαρκώς και έδινε πλέον το 2018 τη θέση του σε μία σκληρή πολιτική φυσιογνωμία «ρεαλιστή» ηγέτη. Ο κ. Τσίπρας είχε προχωρήσει σε μια μεταμόρφωση της «περσόνας»του αριστερού ριζοσπάστη πολιτικού.
Η οδυνηρή εμπειρία της εξουσίας σε δύσκολους καιρούς, σε συνδυασμό με την απουσία πολιτικής κουλτούρας άλλαξε τον άνθρωπο. Οι συμπεριφορές του απέπνεαν αυταρχισμό, αλαζονεία και αυταρέσκεια. Το πρόσωπο σκοτείνιασε. Ο λόγος του έγινε επιθετικός και ειρωνικός, συχνά έως και υβριστικός απέναντι σε όποιον και ό, τι μπορούσε να αμφισβητεί τις πολιτικές του. Σίγουρος, ότι οι πολιτικοί αντίπαλοι του δεν θα μπορούσαν να τον νικήσουν, ο κ. Τσίπρας «ξέφυγε». Δεν μπόρεσε από ένα σημείο και πέρα να αντιληφθεί, ότι δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να παρακάμπτονται οι θεσμικές εκτροπές του και να ασκεί πλέον γοητεία η ρητορεία του απέναντι σε μικρά και μεσαία, αστικά στρώματα, μέρος των οποίων του είχε χαρίσει πολύτιμα εκλογικά ποσοστά το 2015.
Ο κ. Τσίπρας, το 2019 είχε οριστικά χάσει την φρεσκάδα» του, το χαμόγελο του δεν είχε πλέον καμία αλήθεια επάνω του και το χειρότερο γι’ αυτόν, είχε πλέον καθιερώσει στη Βουλή ένα λόγο θυμωμένου «νταή». Ο βαριά ηττημένος της 26ης Μαϊου δεν είχε σκεφθεί, ότι το αυτάρεσκο, ειρωνικό ύφος του «ισχυρού» ερχόταν σε μια κραυγαλέα αντίθεση με την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα και με τα όσα απαίσια συμβαίνουν στους δρόμους από προστατευόμενους (του) «ακτιβιστές». Ο επίμονα «μάγκας» ρήτορας έγινε αντιπαθής σε ευρύτατα κοινωνικά ακροατήρια. Εγινε δε, ακόμα πιο αντιπαθής και δυσάρεστος ο κ. Τσίπρας, εξαιτίας του ότι ο ίδιος ευλόγησε το προκλητικό «νταηλίκι», που σκόρπιζε εν αφθονία στην κοινωνία ένας στενός συνεργάτης του υπουργός.
Τα όσα είχε μέσα του και σκέπαζε με τα χαμόγελα της «φρεσκάδας» του , ο κ. Τσίπρας περί πολιτικής και δημοκρατικών διαδικασιών, βγήκαν έξω κάποια στιγμή. Γι’ αυτό και η γελαστή μάσκα έγινε γκριμάτσα. Ουσιαστικά, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ τιμωρήθηκε σκληρά στις 26 Μαϊου πριν απ’ όλα για τις συμπεριφορές του. Διότι αυτός ο μεγάλος «φίλος του λαού» υποτίμησε τους δημοκρατικούς Ελληνες πολίτες, προς τους οποίους φέρθηκε και προσβλητικά, όταν με άφταστο πολιτικό εγωισμό και με παγερά αυτάρεκα χαμόγελα, τους περιέγραφε τα ανάποδα από αυτά που οι ίδιοι καθημερινά βίωναν.
Έτσι, από το κάποτε «γελαστό παιδί» της πολιτικής σκηνής, περάσαμε στο αυτάρεσκο χαμόγελο της εξουσίας και από εκεί στο βαρύ σκοτεινό προσωπείο της βαριάς ήττας. Ίσως τώρα σκεφθεί ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πόσο πολύ μεγάλο ρόλο παίζουν πλέον σε μία κοινωνία το ήθος και το ύφος της εξουσίας. Γιατί να συμπαθήσει μια κοινωνία τον πολιτικό που κουνάει με πολεμοχαρή διάθεση το σπαθί του και φωνάζει «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω»; Είναι η αλλαγή των χαρακτηριστικών του ίδιου του κ. Τσίπρα, που τον οδήγησε στο μαγιάτικο ναυάγιο του.
Το πρόσωπο του κ. Τσίπρα έχασε σταδιακά τη φρεσκάδα του 2015, σκλήρυνε και το χαμόγελο του ήταν πια αποτυπωμένο σαν μια μηχανική σύσπαση στα χαρακτηριστικά του, για τις ανάγκες της «κάμερας». Στα παρασκήνια, συνεργάτες του, κατέγραφαν εκδηλώσεις ενός κάποιου κυνισμού του. Η αλλαγή δεν γινόταν εξαιτίας μίας φυσιολογικής κόπωσης που μπορεί να «βαραίνει» έναν πρωθυπουργό φορτωμένο με μεγάλα προβλήματα. Το «χαμογελαστό παιδί» υποχωρούσε διαρκώς και έδινε πλέον το 2018 τη θέση του σε μία σκληρή πολιτική φυσιογνωμία «ρεαλιστή» ηγέτη. Ο κ. Τσίπρας είχε προχωρήσει σε μια μεταμόρφωση της «περσόνας»του αριστερού ριζοσπάστη πολιτικού.
Η οδυνηρή εμπειρία της εξουσίας σε δύσκολους καιρούς, σε συνδυασμό με την απουσία πολιτικής κουλτούρας άλλαξε τον άνθρωπο. Οι συμπεριφορές του απέπνεαν αυταρχισμό, αλαζονεία και αυταρέσκεια. Το πρόσωπο σκοτείνιασε. Ο λόγος του έγινε επιθετικός και ειρωνικός, συχνά έως και υβριστικός απέναντι σε όποιον και ό, τι μπορούσε να αμφισβητεί τις πολιτικές του. Σίγουρος, ότι οι πολιτικοί αντίπαλοι του δεν θα μπορούσαν να τον νικήσουν, ο κ. Τσίπρας «ξέφυγε». Δεν μπόρεσε από ένα σημείο και πέρα να αντιληφθεί, ότι δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να παρακάμπτονται οι θεσμικές εκτροπές του και να ασκεί πλέον γοητεία η ρητορεία του απέναντι σε μικρά και μεσαία, αστικά στρώματα, μέρος των οποίων του είχε χαρίσει πολύτιμα εκλογικά ποσοστά το 2015.
Ο κ. Τσίπρας, το 2019 είχε οριστικά χάσει την φρεσκάδα» του, το χαμόγελο του δεν είχε πλέον καμία αλήθεια επάνω του και το χειρότερο γι’ αυτόν, είχε πλέον καθιερώσει στη Βουλή ένα λόγο θυμωμένου «νταή». Ο βαριά ηττημένος της 26ης Μαϊου δεν είχε σκεφθεί, ότι το αυτάρεσκο, ειρωνικό ύφος του «ισχυρού» ερχόταν σε μια κραυγαλέα αντίθεση με την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα και με τα όσα απαίσια συμβαίνουν στους δρόμους από προστατευόμενους (του) «ακτιβιστές». Ο επίμονα «μάγκας» ρήτορας έγινε αντιπαθής σε ευρύτατα κοινωνικά ακροατήρια. Εγινε δε, ακόμα πιο αντιπαθής και δυσάρεστος ο κ. Τσίπρας, εξαιτίας του ότι ο ίδιος ευλόγησε το προκλητικό «νταηλίκι», που σκόρπιζε εν αφθονία στην κοινωνία ένας στενός συνεργάτης του υπουργός.
Τα όσα είχε μέσα του και σκέπαζε με τα χαμόγελα της «φρεσκάδας» του , ο κ. Τσίπρας περί πολιτικής και δημοκρατικών διαδικασιών, βγήκαν έξω κάποια στιγμή. Γι’ αυτό και η γελαστή μάσκα έγινε γκριμάτσα. Ουσιαστικά, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ τιμωρήθηκε σκληρά στις 26 Μαϊου πριν απ’ όλα για τις συμπεριφορές του. Διότι αυτός ο μεγάλος «φίλος του λαού» υποτίμησε τους δημοκρατικούς Ελληνες πολίτες, προς τους οποίους φέρθηκε και προσβλητικά, όταν με άφταστο πολιτικό εγωισμό και με παγερά αυτάρεκα χαμόγελα, τους περιέγραφε τα ανάποδα από αυτά που οι ίδιοι καθημερινά βίωναν.
Έτσι, από το κάποτε «γελαστό παιδί» της πολιτικής σκηνής, περάσαμε στο αυτάρεσκο χαμόγελο της εξουσίας και από εκεί στο βαρύ σκοτεινό προσωπείο της βαριάς ήττας. Ίσως τώρα σκεφθεί ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πόσο πολύ μεγάλο ρόλο παίζουν πλέον σε μία κοινωνία το ήθος και το ύφος της εξουσίας. Γιατί να συμπαθήσει μια κοινωνία τον πολιτικό που κουνάει με πολεμοχαρή διάθεση το σπαθί του και φωνάζει «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω»; Είναι η αλλαγή των χαρακτηριστικών του ίδιου του κ. Τσίπρα, που τον οδήγησε στο μαγιάτικο ναυάγιο του.
