Είναι εκπληκτικό το πόσο έντονα συναισθήματα, πόσα δάκρυα και πόσο πόνο προκάλεσε όχι μόνο στην Αργεντινή, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο η είδηση, ότι ο Ντιένγκο Μαραντόνα πέθανε. Εφυγε απ’ τη ζωή ένας εκπληκτικός σολίστ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ένας «μάγος της μπάλας»,ένας παίκτης που λατρεύτηκε σαν «Θεός» από τους εραστές του αθλήματος. Ο Ντιέγκο, ο μεγάλος αυτός βιρτουόζος ποδοσφαιριστής, βλαστός της ποδοσφαιρομάνας φτωχολογιάς, με εκτυφλωτική τη λάμψη του ταλέντου του ,πρόσφερε χαρές και θέαμα υψηλού επιπέδου, έπαιξε μπάλα με πάθος και έζησε το ίδιο παθιασμένα τη ζωή του, για να «καεί» νωρίς. Ηταν σκεπτόμενος πολίτης του κόσμου, πολιτικό ον, ευφυής, κοινωνικός, ευγενής, ποτέ επηρμένος και το γλυκό και μελαγχολικό χαμόγελο του τα τελευταία χρόνια έδειχνε άνθρωπο βασανισμένο.

Κάποιοι λένε σήμερα, ότι οι λαϊκές εκδηλώσεις, οι δηλώσεις και τα δάκρυα αθλητών παγκόσμιας ακτινοβολίας και τα λόγια διεθνών πολιτικών προσωπικοτήτων για τον Μαραντόνα, οι τιμητικές τελετές στο όνομα του, ήταν ίσως αντιδράσεις «υπερβολικές».Αυτοί που τα λένε αυτά, όχι κακόπιστα, απορούν κατά βάθος για τα όσα εντυπωσιακά ακολούθησαν το θάνατο του Μαραντόνα, («ενός ποδοσφαιριστή τέλος πάντων»…) για ένα μόνο λόγο, προφανώς: Δεν έτυχε να έχουν στενές σχέσεις με το ποδόσφαιρο, δηλαδή με το πιο συναρπαστικό άθλημα στον κόσμο, με αυτό τον «βασιλιά των σπορ»,που σκορπίζει τόση χαρά, προκαλεί τόσες έντονες συγκινήσεις, σε τόσους πολλούς, λατρεύεται στις πέντε ηπείρους και γεννάει υπέροχους αθλητές, μικρούς «Θεούς» και εκπληκτικούς σολίστ, σαν τον Μαραντόνα.

Το ποδόσφαιρο είναι ανοικτό στους πάντες .Ολοι μπορούν να παίξουν με μια μπάλα στα πόδια. Είναι το τέλειο λαϊκό άθλημα από κάθε άποψη. Το μεγάλο γήπεδο , οι παίκτες, οι διαιτητές, με το κοινό γύρω τους στις εξέδρες, αναπαριστούν τον αδιάκοπα δύσκολο αγώνα των καθημερινών ανθρώπων στη κοινωνία για ζωή, ισότητα, δικαιοσύνη, με στόχο μία νίκη, τηρώντας κανόνες, υπομένοντας και το άδικο και την κακοτυχία .Το ποδόσφαιρο φέρνει τον τρελό ενθουσιασμό στις νίκες ,την πίκρα στις ήττες, αλλά διδάσκει στους εραστές του και την αξιοπρεπή αποδοχή της. Διδάσκει την ανάδειξη και την εκτίμηση ατομικών και συλλογικών αρετών στο πεδίο αυτής της αναίμακτης μάχης, που ορίζει η κίνηση και το κυνήγι της μπάλας. Είναι άθλημα ευγενές ,με εσωτερική ποιότητα, γιατί το ποδόσφαιρο αναγνωρίζει και την ισοπαλία. Αυτή η στρογγυλή θεά, απορρίπτει τους κακότεχνους υπηρέτες της, επιβραβεύει τους καλούς τεχνίτες και αναδεικνύει ήρωες ,αλλά δίνει επίσης μυστήριο και γοητεία στο άθλημα, όποτε το θελήσει, με απρόβλεπτες συμπεριφορές της ,που κάνουν ώστε στο ποδόσφαιρο

κάθε αποτέλεσμα να είναι πιθανό. Ενα παγκόσμιο κοινό εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων παρακολουθεί με πάθος ποδόσφαιρο ,ζητωκραυγάζει, υποφέρει, κλαίει, γελάει ,παθιάζεται με τους Μαραντόνα. Και το καταπληκτικό είναι πως δεν έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από αυτά. Ούτε μια δεκάρα. Ποδόσφαιρο, ένας μαγικός παραλογισμός !

Ορισμένοι επιχείρησαν ,με «ξινή» διάθεση ,κάποιες περισπούδαστες ψυχο-πολιτικές «αναλύσεις»για την περίπτωση του Μαραντόνα. Σ’ αυτούς, ο εκλιπών είχε ήδη απαντήσει για να διευκολύνει τη σκέψη τους, όταν είπε : « Το να βλέπω την μπάλα και να τρέχω πίσω της με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο».