ΜΙΑ ΕΥΡΩΖΩΝΗ µε πνευµατική δύναµη µηδενική, µια Ευρώπη µε ανοικτές πληγές και ηθεληµένα ασθενή µνήµη. Η Γηραιά Ηπειρος πορεύεται κάτω από έναν σκοτεινό ουρανό σε δρόµους υποχώρησης των δυνάµεών της. Η κρίση της οικονοµική, κοινωνική, ηθική. Και µοιραία ζωντανεύουν πάλι σήµερα στους κόλπους της µνήµες ναζιστικών συµπεριφορών, ακραίων εθνικιστών και ρατσιστών. Οι εκλογές σε µια σειρά από χώρες της Ε.Ε. και η σταδιακή άνοδος ακροδεξιών δυνάµεων σε ορισµένες από αυτές προκαλούν τώρα µεγάλη ανησυχία στον δηµοκρατικό κόσµο.

Η Ελλάδα, βαριά τραυµατισµένη από την οικονοµική κρίση και σε φάση πολιτικής παραζάλης, µοιράζεται το ευρωπαϊκό κακό, το Προσφυγικό απελπίζει, τα κρούσµατα ρατσισµού αυξάνουν και εκφράζεται ανησυχία για ενδεχόµενη ενίσχυση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής στις επόµενες εκλογές.

Οµως, όλα τούτα δεν ήρθαν ως εξ ουρανού κεραυνοί. Στη σηµερινή «γερµανική» Ευρώπη συναντώνται τώρα και παράγουν Ιστορία δύο στοιχεία: Ο πολιτικός κυνισµός του δόγµατος της διαρκούς λιτότητας, που εξαρθρώνει ευρωπαϊκές κοινωνίες και οδηγεί σε «κυνήγια» µεταναστών, και, απέναντί του, οι µολυσµατικές εστίες του ακροδεξιού, ρατσιστικού παρελθόντος της Ευρώπης, που ποτέ δεν έκλεισαν µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο.

Ο Χανς Μάγκνους Εντσενσµπέργκερ, ανιχνεύοντας τη σύγχρονη Ευρώπη, σηµείωνε το 2011: «Τα χρόνια της ευηµερίας µετά τον Πόλεµο οι Ευρωπαίοι βρήκαν καταφύγιο στη συλλογική αµνησία». Και υπογράµµιζε το γεγονός ότι οι νικητές, χτίζοντας τη νέα Ευρώπη, συµβιβάστηκαν και συνεργάστηκαν µε φασίστες και µε διοικητές ναζιστικών δυνάµεων κατοχής.

Στην Ολλανδία µόνο είχαν ενταχθεί εθελοντικά στις 38 (!) πολυεθνικές µεραρχίες Waffen-SS 25.000 άτοµα (Μόλις το 1995 η βασίλισσα Βεατρίκη αναγνώρισε επίσηµα την τραγωδία των Ολλανδών Εβραίων!). Στη Νορβηγία το ένα πέµπτο των αξιωµατικών µπήκε εθελοντικά στο ναζιστικό Nasjonal Samling, στο Βέλγιο ουκ ολίγοι πολιτικοί και πολίτες συνεργάστηκαν στενά µε τους ναζί και στη Γαλλία το γερµανόδουλο καθεστώς του Βισύ παρέδιδε Εβραίους στους ναζί, χωρίς αυτοί να του το ζητήσουν. Μόνο στη ∆ανία υπήρξε απροθυµία συνεργασίας της κοινωνίας της µε τους ναζί.

Σχετικά µε τη Γαλλία, αξιοσηµείωτο είναι ότι µόνο το 1964 το γαλλικό Κοινοβούλιο ενσωµάτωσε στο ∆ίκαιο της χώρας την έννοια «εγκλήµατα εναντίον της ανθρωπότητας» χωρίς παραγραφή. Ας σηµειωθεί, επίσης, εδώ ότι έσπασε τη σιωπή του σοσιαλιστή Μιτεράν ο συντηρητικός πρόεδρος Ζακ Σιράκ και αναγνώρισε τον ρόλο της Γαλλίας στην εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης (τον Ιούλιο του 1942 είχαν παραδοθεί στους ναζί 13.000 Γάλλοι εβραϊκού θρησκεύµατος από το Παρίσι).

Γνωστό είναι, δε, ότι στη Γαλλία οι «βρώµικοι πόλεµοί» της στην Ινδοκίνα και την Αλγερία είχαν -και έχουν ακόµητην καλή γνώµη πολλών πολιτών µε ακροδεξιές πεποιθήσεις… Εχουν σηµασία όλα αυτά και εξηγούν το σηµερινό «ζωντάνεµα» των ακροδεξιών Ευρωπαίων, των ρατσιστών, των νεοναζιστών. Το 1948, η «Le Monde» έγραφε για τους 25.000 επιβιώσαντες από τους 280.000 «εκτοπισµένους» Γάλλους χωρίς µια λέξη για «Εβραίους». Το 1952 στη Γερµανία ένας στους πέντε πίστευε ότι «ήταν καλύτερα να µην έχει καθόλου Εβραίους στο έδαφός της η Γερµανία».

Το 1955, δικαστήριο της Φρανκφούρτης αθώωσε τον δρα Πέτερς, γενικό διευθυντή της εταιρείας που είχε προµηθεύσει στους ναζί τη θανατηφόρο Zyklon B! Το 1990, δύο στους πέντε Αυστριακούς (που το 1938 παραληρούσαν υπέρ του Χίτλερ) θεωρούσαν ότι ο ναζισµός «είχε και τις καλές πλευρές του». Το 1996 αποκαλύψεις για «µαύρες» συναλλαγές της Βέρνης µε τους Γερµανούς ναζί οδήγησαν την «Die Zeit» να γράψει: «Η µακριά σκιά του ολοκαυτώµατος κάλυψε τελικά την Ελβετία».

Και µήπως η µεταπολεµική Ελλάδα έκλεισε τους «λογαριασµούς» της µε φασίστες και φιλοναζιστές; Και τι έκανε η Τρίτη ∆ηµοκρατία της και τι κάνει σήµερα για να ακυρώσει τον νεοναζισµό; Ας µην καταπλήσσονται, λοιπόν, σήµερα οι Ευρωπαίοι πολίτες επειδή Γερµανοί ρατσιστές κυνηγούν µετανάστες. Ας µην απορούν που στη Γαλλία η Μαρίν Λεπέν έχει «ρεύµα» και στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία και αλλού όχι µόνο δεν κρύβονται οι ακροδεξιοί ρατσιστές, αλλά αυξάνουν. Εχει δυνατές ρίζες το φαινόµενο, είναι πολλές οι µολυσµατικές εστίες του στην Ευρώπη, οι κοινωνίες περνούν άσχηµα, η φτώχεια µεγαλώνει. Οι καταιγίδες αναπόφευκτες.