Ένα βαθύ γκρίζο πέπλο σκεπάζει την Ελλάδα και τρομάζει την κοινωνία της. Τίποτε δεν πάει καλά στη χώρα και η κατάστασή της διαρκώς χειροτερεύει. Οχι μόνο επειδή η απειλή μιας επικείμενης χρεοκοπίας πάλι επαναφέρεται από ξένους αναλυτές και η φτωχοποίηση της χώρας εμφανίζεται από την πολιτική τάξη της Ελλάδας περίπου σαν μονόδρομος, αλλά επειδή η πολιτική τάξη μοιάζει να είναι άδεια από δύναμη και ακινητοποιημένη.

Είναι, παρ’ όλα αυτά, εξαιρετικά εντυπωσιακό το ότι η κυβέρνηση και τα αστικά πολιτικά κόμματα κινούνται μηχανικά, θα έλεγε κανείς, με τον «αυτόματο», χωρίς αίσθηση του ιστορικού χρόνου που κυλάει σταθερά, χωρίς ήχο, αλλά με δύναμη, μουλιάζοντας τα θεμέλια του εθνικού κράτους. Το μόνο που φαίνεται ότι κάνουν με προσοχή και επιμέλεια οι κομματικοί επιτελάρχες είναι να διαβάζουν και να αναλύουν δημοσκοπήσεις. Παραμένουν ισχυρές και ακατάβλητες οι εμμονές για διατήρηση και διεκδίκηση της εξουσίας.

Και μάταια μια σειρά από παράγοντες του δημόσιου βίου απευθύνουν εκκλήσεις προς τους αρχηγούς να προχωρήσουν σε μια «εθνική συνεννόηση» για μία από κοινού αντιμετώπιση του εθνικού δράματος.

Ο πολιτικός οργανισμός της χώρας, αδύναμος, χωρίς πνοή, εξαιτίας χρόνιων παθήσεών του, εξακολουθεί, λοιπόν, να κινείται με πολύ χαμηλές ταχύτητες και να ασκεί «πολιτική» με τυποποιημένα «κλισέ». Πνευματικές δυνάμεις και σθένος ψυχικό για την ανάληψη δράσεων με στόχο την αναγέννηση της Ελλάδας δεν διαθέτει. Και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό ότι οι πολιτικές ηγεσίες δεν δείχνουν να φοβούνται το ενδεχόμενο μιας αιφνίδιας επιτάχυνσης εξελίξεων, αν κάποια στιγμή μια κοινωνική πλειοψηφία θεωρήσει ότι της είναι αφόρητες οι τεράστιες πιέσεις που δέχεται τόσα χρόνια χωρίς να επαναστατεί.

Δεν σκέπτονται ότι η πολιτική ραθυμία τους, και μάλιστα σε περιβάλλον ηθικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, μπορεί να οδηγήσει μια κρίσιμη κοινωνική μάζα στο να αποτινάξει την «παθητικότητα», που τόσο μάλιστα απασχολεί ορισμένους αναλυτές και «ενοχλεί» κάποιους «επαναστάτες» των σαλονιών. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο τροχός της Ιστορίας μπορεί να άρχιζε να κινείται με μεγάλες ταχύτητες και να παράγει εκτάκτως και ατάκτως ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Αλλά είναι φανερό ότι οι σημερινοί πολιτικοί δεν φοβούνται την Ιστορία, την οποία ο Στέφαν Τσβάιχ σε ένα σημείο του έργου του «Μεγάλες στιγμές της ανθρωπότητας» χαρακτηρίζει ως τη «μεγαλύτερη ποιήτρια και χαρισματικότερη καλλιτέχνιδα όλων των εποχών, τη σημαντικότερη δημιουργό».

Μάλλον δεν έχουν να χάσουν οι «πρώτης σειράς» πολιτικοί της εποχής, αν δώσουν λίγη προσοχή σήμερα στο παρακάτω κείμενο του μεγάλου αυτού Αυστριακού συγγραφέα και Ευρωπαίου στοχαστή, που γράφει σχετικώς με την Ιστορία: «Όπως ο ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας συσσωρεύεται στην άκρη του αλεξικέραυνου, έτσι και οι συνέπειες απειράριθμων γεγονότων συμπυκνώνονται στο μικρό διάστημα λίγων ωρών ή ημερών.

Πράγματα που κανονικά θα χρειάζονταν μέρες ή και μήνες για να γίνουν, ολοκληρώνονται μέσα σε λίγες μόνο στιγμές, που έχουν τη δύναμη να καθορίσουν τα πάντα. Ένα ναι. Ένα όχι. Μια στιγμή όλη κι όλη που αποφασίζει για τη μοίρα και τη ζωή των μελλοντικών γενεών, προδιαγράφοντας τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός λαού ή και ολόκληρης της ανθρωπότητας». *


* από Εμπειρία Εκδοτική, μετάφρ. Φρίξου Ηλιάδη