Έχοντας διανύσει μια πορεία καταστροφής της εθνικής οικονομίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης έφεραν την Ελλάδα το 2009-2010 σε κίνδυνο άτακτης χρεοκοπίας, από εκεί στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας των δανειστών της χώρας μας και στη συνέχεια στο φαινόμενο «ΣΥΡΙΖΑ».

Επί των ημερών της αριστεράς στην εξουσία, το κακό ολοκληρώθηκε με την άνευ όρων παράδοση του κ. Τσίπρα στους δανειστές της Ελλάδας το καλοκαίρι του 2015, ύστερα από αποτυχημένα «γιουρούσια» του στα τείχη του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Σήμερα, πλέον, αδύναμη και υποχρεωτικά πλέον «προγραμματισμένη» για χρόνια από τους δανειστές της, η χώρα πορεύεται σε μια οδυνηρή πραγματικότητα, την οποία καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να αγνοεί.

Η Ελλάδα

α) συνδιαλέγεται, αδύναμη, με το Βερολίνο και τη γραφειοκρατία μιας Ε.Ε. που κινείται από τη χρηματοπιστωτική αυτοκρατορία και στερείται πολιτικής πυξίδας,

β) έχει απολύτως ευθυγραμμισθεί με τις στρατηγικές των Ηνωμένων Πολιτειών σε Βαλκάνια και Μεσόγειο και

γ) δέχεται την ισχυρή πολιτική και στρατιωτική πίεση της Τουρκίας για μεταβολή του νομικού καθεστώτος στο Αιγαίο, για «κατανόηση» στο Κυπριακό και για αναγνώριση «εθνικού ενδιαφέροντος» της Άγκυρας στη Θράκη. Ο πολιτικός κόσμος, διασπασμένος και χωρίς ηθικό, προσπαθεί να κρύβει από το κοινό το βάρος των ιστορικών ευθυνών που επωμίζεται αυτή τη δραματική για τη χώρα μας περίοδο. Όμως, σημασία έχει πως κάθε ξένος συνομιλητής της Ελλάδας γνωρίζει σήμερα πολύ καλά ότι έχει απέναντί του μια χώρα οικονομικά εξουθενωμένη και χωρίς πολιτικό δυναμισμό.

Μια χώρα με αυτά τα χαρακτηριστικά «μετράει» αναλόγως και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας. Έτσι, η Αθήνα παρακολουθεί κατ' ουσίαν ως θεατής τις εξελίξεις στην Ε.Ε. και αδυνατεί να εμποδίσει τις προθέσεις του Βερολίνου και άλλων εταίρων για τη δημιουργία τόπων μόνιμης εγκατάστασης προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα. Αυτή την Ελλάδα, όμηρο ξένων δανειστών, επισκέφθηκε ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, που, παρά τα πολλά και σοβαρά προβλήματα που έχει προκαλέσει στη χώρα του ο ίδιος με τον αυταρχισμό του εσωτερικά και τις υπερφίαλες πολιτικές του στην Εγγύς Ανατολή και έναντι της Δύσης, έχει κάθε λόγο να μην ανησυχεί για τίποτε προερχόμενο από ελληνικές πολιτικές.

Αντιθέτως, μάλιστα, δεν έκρυψε την ακαμψία του για όσα ζητά από την Αθήνα. Ο επί δεκαετίες παρασιτικός καταναλωτισμός της δανειοτραφούς χώρας μας υπονόμευσε και την εξωτερική πολιτική και την άμυνά της. Σήμερα, έναντι της Τουρκίας, η Ελλάδα, ευρισκόμενη πλέον σε οξεία οικονομική κρίση, ασκεί μια αμυντική διπλωματία και προσπαθεί με πολύ κόπο να στηρίξει την άμυνά της.

Το μόνο που προσπαθεί στην πραγματικότητα σήμερα η Αθήνα είναι να κερδίζει χρόνο μέσω του «διαλόγου» της με την Άγκυρα και των επαφών της με βαλκανικές χώρες, περιμένοντας μήπως σταθεροποιήσει τη θέση της η Τουρκία απέναντι στη Δύση και μήπως «ωριμάσουν» προσεχώς με τρόπο θετικό για τα ελληνικά συμφέροντα κάποιες «τακτοποιήσεις» (μέσω ΗΠΑ) στα Βαλκάνια, καθώς και η υπόθεση της τετραμερούς συμμαχίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Έως εκεί.