Οι πολιτικές της κυβέρνησης, οι επιμέρους επιλογές της και οι συμπεριφορές ορισμένων υπουργών της, με κορυφαία την περίπτωση του φίλου του, του «ανεξέλεγκτου» κ. Πολάκη, εξηγούν βεβαίως την οξύτητα των επιθέσεων που δέχεται ο πρωθυπουργός από την αξιωματική αντιπολίτευση. Στη Βουλή προ ημερών μπορεί να «ξέφυγε» η κατάσταση στο πεδίο της ανταλλαγής πυρών μεταξύ των κ. Al. Τσίπρα και Κυρ. Μητσοτάκη, αλλά, πέρα από αυτό, έχει πολιτικό ενδιαφέρον αυτό που τώρα διαπιστώνεται: Ο αρχηγός της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» δεν κατηγορείται πλέον μόνο για μεγάλη έκπτωση, έως και για εκμηδένιση των «αριστερών» αρχών του, αλλά και για μια ορατή σήμερα «ενσωμάτωσή» του σε ένα «συστημικό» περιβάλλον, το οποίο υποτίθεται ο ίδιος μάχεται ιδεολογικά και καταγγέλλει με δυνατή φωνή.

Ο κ. Τσίπρας και ένα μικρό επιτελείο στενών συνεργατών του έχουν οργανώσει ένα πλέγμα επιλεγμένων σχέσεών τους με παλαιά και νεότερα «τζάκια», δημιουργώντας, δηλαδή, ένα δικό τους περιβάλλον, απέναντι σε εκείνο του «παλαιού καθεστώτος» που λιθοβολούν καθημερινά. Ενας νέος «συστημικός» ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πάρει τις συνήθειες και τη θέση εκείνου που καταγγέλλει, προκειμένου να εξασφαλίσει πολιτικο-επιχειρηματικές βάσεις ικανές να στηρίξουν το δικό του σύστημα εξουσίας.

Οι επιλογές του πρωθυπουργού θολώνουν διαρκώς την εικόνα του. Σήμερα, ο πρωθυπουργός με τα όσα πράττει εμφανίζεται να εκπροσωπεί έναν ΣΥΡΙΖΑ «εξωτερικού» και έναν ΣΥΡΙΖΑ «εσωτερικού». Κοιτάζοντας προς το εξωτερικό, ο κ. Τσίπρας συνεννοείται θαυμάσια με το Βερολίνο και τους ισχυρούς της Ε.Ε., ευθυγραμμίζεται απολύτως με τις στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, συνεργάζεται άψογα με την Ουάσινγκτον και την εν Αθήναις πρεσβεία της σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο, όπως και στον τομέα των Πληροφοριών. Κοιτάζοντας στο εσωτερικό, ο κ. Τσίπρας αλλάζει προσωπείο. Γίνεται «συστημικός», αλλά χρησιμοποιεί σκληρή αντι-δεξιά ρητορική και διεκδικεί τον ρόλο του ενός και μοναδικού ηγέτη-προστάτη πτωχών και αδυνάμων, τον ρόλο ενός νεο-ΕΑΜίτη «πατερούλη», που είναι ταξικά τοποθετημένος εναντίον των αμαρτωλών «αστών». Το εσωτερικό «μενού» του πρωθυπουργού συμπληρώνει η προβολή (προς το πιο «αριστερό» κοινό του) των καλών σχέσεων και θαυμασμού του κόμματος προς κάθε επαναστατικό κίνημα, κόμμα ή καθεστώς του πλανήτη.

Είναι προφανές ότι το τυχοδιωκτικό «και έτσι και αλλιώς» αυτού του σχήματος είναι δύσκολο να συγκροτήσει ενδιαφέροντα πολιτικά επιχειρήματα, να προσελκύσει μια σοβαρή αριστερή «ιντελιγκέντσια» και να περάσει ως αξιόπιστη πρόταση σε μεγάλα κοινωνικά ακροατήρια. Δύο τόσο διαφορετικοί ΣΥΡΙΖΑ σε ένα «πακέτο» γελοιοποιούν το κόμμα και μετατρέπουν τα εκτελεστικά στελέχη του σε πολιτικά «καρτούν».

Ομως, δεν είναι βέβαια η Νέα Δημοκρατία που... ανησυχεί γι’ αυτό. Οι ακροβασίες και οι «γνωριμίες» του αρχηγού δυσαρεστούν ουκ ολίγα δικά του στελέχη, που θέλουν να ανήκουν σ’ ένα κόμμα «αριστερό», δυσαρεστούν τους νεολαίους του κόμματος, ακόμα και δημοσιογράφους πιστούς στον ΣΥΡΙΖΑ, που δυσκολεύονται να αντιληφθούν το παιχνίδι του άτεγκτου εχθρού των αστών, που κρατά και τον ρόλο του «κεντροαριστερού» αστού, ο οποίος, μάλιστα, συνάπτει και «ειδικές» σχέσεις στον επιχειρηματικό κόσμο.

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είναι σήμερα «μονοκράτωρ» στον χώρο του, αλλά, μπροστά σε ένα οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα στις βουλευτικές εκλογές, θα οδηγηθεί αναγκαστικά «στο σκαμνί» από τους συντρόφους του. Και τότε η συνοχή του κόμματός του θα δοκιμαστεί άσχημα.

Ολα δείχνουν, πάντως, για την ώρα, ότι ο πρωθυπουργός έχει αναλάβει αυτό το ρίσκο, εκτιμώντας ότι δεν έχει άλλη επιλογή. Μάλλον θα πιστεύει ότι μετεκλογικά οι εσωκομματικοί επικριτές του, όσο δυνατά κι αν τον κτυπήσουν, δεν θα μπορέσουν τελικώς να τον ανατρέψουν. Στα παρασκήνια, κάποιοι πιστοί στον αρχηγό υποστηρίζουν ότι θα παίξουν ρόλο σε αυτό και οι «ισχυροί» φίλοι του εντός και εκτός Ελλάδος.