Η πιο δύσκολη στιγμή στην ανηφόρα της ζωής είναι αυτή που αποχαιρετούμε τους γονείς μας. Ειδικά όταν φεύγουν αιφνιδιαστικά πρόωρα και βίαια. Όπως στην περίπτωση του Λευτέρη Καλομοίρη και του Γιώργου Ξυλούρη που έπεσαν νεκροί από σφαίρες στα Ανώγεια. Σε μια κακιά στιγμή και άδικα. Τότε ο σταυρός είναι ασήκωτος για τις πλάτες των παιδιών. Και όμως μια νέα κοπέλα, με γνήσιο ανωγειανό αίμα, έδειξε δύναμη ψυχής. Η κόρη του Λευτέρη Καλομοίρη φορώντας τα μαύρα σε μια στιγμή τραγική, που η θλίψη και ο πόνος ήταν αβάστακτος, στάθηκε όρθια σαν ηρωίδα, μπροστά στο φέρετρο του πατέρα της, για να τον αποχαιρετήσει όπως αυτός θα ήθελε.

«Θρηνούμε δύο ψυχές που χάθηκαν άδικα. Θρηνούμε τον πατέρα μου και κλαίμε και για τον άλλο νεκρό, το Γιώργη» είπε, συγκλονίζοντας τους πάντες και στέλνοντας το μήνυμα, ο ανθρωπισμός και η αγάπη για τον άνθρωπο είναι συνώνυμα του πολιτισμού μας και ότι το πολιτιστικό επίπεδο μιας κοινωνίας φαίνεται στις δύσκολες στιγμές της ζωής. Τι άλλο θα μπορούσε να αναδείξει πιο έντονα το μεγαλείο της ανωγειανής ψυχής; Η Αριστέα έκανε την υπέρβαση δείχνοντας μεγαλοψυχία και γενναιότητα και κάνοντας και τις πέτρες να ραγίσουν. Θύμησε τον Νίκο Καζαντζάκη που είχε πει: «η πέτρα, ο σίδερος το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει». Έτσι και η Αριστέα άντεξε. Και ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να αποχαιρετήσουν τον πατέρα της με τη λύρα, με τις μαντινάδες και το χορό που για αυτόν ήταν τρόπος ζωής και καθημερινής πρακτικής. Μιας ζωής γεμάτης, μαντολίνο, μαντινάδες και χορό, αφήνοντας πίσω άξια κληρονόμο που θα τιμά πάντα με υπερηφάνεια, την οικογένεια της, το χωριό και ολόκληρη την κοινωνία.

Αυτό που θα μείνει από το τραγικό συμβάν, στο πέρασμα του χρόνου, είναι το μήνυμα της Αριστέας. Λόγια που καταγράφηκαν στις σελίδες της ανωγειανής ιστορίας και θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη κάθε Έλληνα.