Το «ΚΑΡΦΙ» συνεχίζει χωρίς τον Νίκο για τον Νίκο
Συνεχίζουμε με το ίδιο μεράκι και αγάπη στα χνάρια του Νίκου. Κλείνοντας τα 21 χρόνια με επιτυχία το ΚΑΡΦΙ παραμένει ζωντανό παρόλο που κάποιοι… καλοθελητές έλεγαν ότι χωρίς τον Κακαουνάκη δεν θα τα βγάλει πέρα.
Μπορεί ο Τύπος να περνάει δυσκολίες και κρίση αλλά το ΚΑΡΦΙ αντέχει, έχει καθιερωθεί γιατί είναι βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση των αναγνωστών που το αγάπησαν όλα αυτά τα χρόνια. Το ΚΑΡΦΙ κυκλοφόρησε στις 29 Νοεμβρίου 1999 μέχρι που ο Νίκος έφυγε από κοντά μας, στις 28 Δεκεμβρίου του 2009. Το ΚΑΡΦΙ έπρεπε να συνεχίσει την πορεία του χωρίς τον άνθρωπο που το οραματίστηκε και το γέννησε.
Ο Νίκος είχε ταυτιστεί με συναίσθημα και πάθος με το ΚΑΡΦΙ, και πάντα το χαρακτήριζε ως το αγαπημένο του δημοσιογραφικό παιδί. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές έβαζε πρώτα και πάνω από όλα τον αναγνώστη δίνοντάς του πνευματική και αληθινή τροφή, αδιαφορώντας για το όποιο κόστος και κίνδυνο αντιμετώπιζε κόντρα στα μεγάλα συμφέροντα που πολλές φορές βρίσκονταν και στα έδρανα των δικαστηρίων. Γιατί δε δίσταζε και δεν φοβόταν ακόμα και να μπει και στη φωτιά προκειμένου να κάνει αποκαλύψεις και ρεπορτάζ. Ήταν πραγματικός κυνηγός της είδησης. Σαν εκδότης δεν ασχολούνταν όπως συνηθίζεται με το πόσες διαφημίσεις θα πάρει.
Ο Νίκος είχε μια δική του φιλοσοφία και άποψη για τις ειδήσεις και το ρεπορτάζ. Γιατί θεωρούσε τη δημοσιογραφία λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Δεν χρησιμοποιούσε το διαδίκτυο και δεν καθόταν σε μια καρέκλα μπροστά στο κομπιούτερ όπως συνηθίζουν πολύ δημοσιογράφοι ακόμα και σήμερα. Ο Νίκος είχε σαν όπλο τον κοντυλοφόρο και ένα τεφτέρι μονίμως στην τσάντα του γυρνώντας όλες τις περιοχές της Αττικής και κυνηγώντας την είδηση για ενημέρωση και ρεπορτάζ. Μίλαγε στα τηλέφωνα συνεχώς σε όλη την Ελλάδα. Για αυτό ο Νίκος ξεχώριζε και είχε καθιερωθεί ως ο μεγαλύτερος ρεπόρτερ της Μεταπολίτευσης.
Έτσι το ΚΑΡΦΙ ξεχώρισε από τις άλλες εφημερίδες με μικρά κείμενα, «μονόστηλα», πολλές μικρές φωτογραφίες με τους πρωταγωνιστές του δημοσιεύματος, με πολύ μελετημένα και προσεγμένα πρωτοσέλιδα που απασχολούσαν την κοινωνία, ώστε να πέφτει άμεσα το μάτι του αναγνώστη και να το αγοράζει και να το διαβάζει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θυμάμαι πολλές φορές στο δεύτερο όροφο στο γραφείο του στη Μεσογείων που ξενυχτάγαμε μέχρι να καταλήξουμε στο θέμα που θα βάζαμε πρωτοσέλιδο. Και πράγματι δημοσιογράφοι και αναγνώστες είχαν να πουν για τα πρωτοσέλιδα του ΚΑΡΦΙΟΥ. Που στην πλειοψηφία τους αναδείκνυαν το σκληρό και αληθινό πρόσωπο της Δεξιάς που πάντα ήμασταν απέναντι.
Όλοι εμείς οι φίλοι του συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος και αγάπη, γιατί για μας ο Νίκος δεν έφυγε, είναι εδώ. Απλά έγινε πνεύμα και μας καθοδηγεί τριγυρνώντας αναμεσά μας!!! Εμείς συνεχίζουμε στα χνάρια και στην παρακαταθήκη που άφησε ο Νίκος. Να υπερασπιζόμαστε δηλαδή την μεγάλη προοδευτική παράταξη της Κεντροαριστεράς ασκώντας κριτική για τα όποια λάθη γίνονται εις βάρος του συνόλου της κοινωνίας, και αναδεικνύοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι πολίτες. Μπορεί να μην είμαστε η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα αλλά είμαστε μια καθαρή και δυνατή φωνή. Και αφού είστε μαζί μας, εσείς οι ίδιοι είστε το ΚΑΡΦΙ.
Μπορεί ο Τύπος να περνάει δυσκολίες και κρίση αλλά το ΚΑΡΦΙ αντέχει, έχει καθιερωθεί γιατί είναι βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση των αναγνωστών που το αγάπησαν όλα αυτά τα χρόνια. Το ΚΑΡΦΙ κυκλοφόρησε στις 29 Νοεμβρίου 1999 μέχρι που ο Νίκος έφυγε από κοντά μας, στις 28 Δεκεμβρίου του 2009. Το ΚΑΡΦΙ έπρεπε να συνεχίσει την πορεία του χωρίς τον άνθρωπο που το οραματίστηκε και το γέννησε.
Ο Νίκος είχε ταυτιστεί με συναίσθημα και πάθος με το ΚΑΡΦΙ, και πάντα το χαρακτήριζε ως το αγαπημένο του δημοσιογραφικό παιδί. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές έβαζε πρώτα και πάνω από όλα τον αναγνώστη δίνοντάς του πνευματική και αληθινή τροφή, αδιαφορώντας για το όποιο κόστος και κίνδυνο αντιμετώπιζε κόντρα στα μεγάλα συμφέροντα που πολλές φορές βρίσκονταν και στα έδρανα των δικαστηρίων. Γιατί δε δίσταζε και δεν φοβόταν ακόμα και να μπει και στη φωτιά προκειμένου να κάνει αποκαλύψεις και ρεπορτάζ. Ήταν πραγματικός κυνηγός της είδησης. Σαν εκδότης δεν ασχολούνταν όπως συνηθίζεται με το πόσες διαφημίσεις θα πάρει.
Ο Νίκος είχε μια δική του φιλοσοφία και άποψη για τις ειδήσεις και το ρεπορτάζ. Γιατί θεωρούσε τη δημοσιογραφία λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Δεν χρησιμοποιούσε το διαδίκτυο και δεν καθόταν σε μια καρέκλα μπροστά στο κομπιούτερ όπως συνηθίζουν πολύ δημοσιογράφοι ακόμα και σήμερα. Ο Νίκος είχε σαν όπλο τον κοντυλοφόρο και ένα τεφτέρι μονίμως στην τσάντα του γυρνώντας όλες τις περιοχές της Αττικής και κυνηγώντας την είδηση για ενημέρωση και ρεπορτάζ. Μίλαγε στα τηλέφωνα συνεχώς σε όλη την Ελλάδα. Για αυτό ο Νίκος ξεχώριζε και είχε καθιερωθεί ως ο μεγαλύτερος ρεπόρτερ της Μεταπολίτευσης.
Έτσι το ΚΑΡΦΙ ξεχώρισε από τις άλλες εφημερίδες με μικρά κείμενα, «μονόστηλα», πολλές μικρές φωτογραφίες με τους πρωταγωνιστές του δημοσιεύματος, με πολύ μελετημένα και προσεγμένα πρωτοσέλιδα που απασχολούσαν την κοινωνία, ώστε να πέφτει άμεσα το μάτι του αναγνώστη και να το αγοράζει και να το διαβάζει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θυμάμαι πολλές φορές στο δεύτερο όροφο στο γραφείο του στη Μεσογείων που ξενυχτάγαμε μέχρι να καταλήξουμε στο θέμα που θα βάζαμε πρωτοσέλιδο. Και πράγματι δημοσιογράφοι και αναγνώστες είχαν να πουν για τα πρωτοσέλιδα του ΚΑΡΦΙΟΥ. Που στην πλειοψηφία τους αναδείκνυαν το σκληρό και αληθινό πρόσωπο της Δεξιάς που πάντα ήμασταν απέναντι.
Όλοι εμείς οι φίλοι του συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος και αγάπη, γιατί για μας ο Νίκος δεν έφυγε, είναι εδώ. Απλά έγινε πνεύμα και μας καθοδηγεί τριγυρνώντας αναμεσά μας!!! Εμείς συνεχίζουμε στα χνάρια και στην παρακαταθήκη που άφησε ο Νίκος. Να υπερασπιζόμαστε δηλαδή την μεγάλη προοδευτική παράταξη της Κεντροαριστεράς ασκώντας κριτική για τα όποια λάθη γίνονται εις βάρος του συνόλου της κοινωνίας, και αναδεικνύοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι πολίτες. Μπορεί να μην είμαστε η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα αλλά είμαστε μια καθαρή και δυνατή φωνή. Και αφού είστε μαζί μας, εσείς οι ίδιοι είστε το ΚΑΡΦΙ.
