«Και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία»
«Αμήν». Μόνο αυτή η λέξη έλειπε στο τέλος της χθεσινοβραδινής ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα στην «παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία», όπως ονομάστηκε. Γιατί κατά βάση αυτό το οποίο παρουσιάστηκε χθες, στην εκδήλωση που διήρκεσε 1,5 περίπου ώρα, δεν ήταν πρόγραμμα: Ήταν μία προσευχή.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Το πρόγραμμα έχει αρχή, μέση και τέλος. Το περιβόητο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, το οποίο είχε παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ το φθινόπωρο του 2014, μπορεί να υποσχόταν τα πάντα στους πάντες, μπορεί να ήταν ουτοπικό, ήταν όμως πρόγραμμα. Έλεγε ότι τα δισεκατομμύρια που έταζε, θα προκύψουν από τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, τη «ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του υπόλοιπου, την εξαίρεση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, την απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ και άλλα πολλά. Δεν έχει σημασία επί του προκειμένου αν συμφωνούσε κάποιος με αυτό ή αν διαφωνούσε, ούτε αν τελικά αποδείχθηκε πρακτικά ανέφικτο. Ήταν ένα πρόγραμμα που έλεγε ότι θα πάρει συγκεκριμένα μέτρα, χρηματοδοτώντας τα με συγκεκριμένους τρόπους.
Αυτό που ακούσαμε στο Μέγαρο Μουσικής ήταν μια προσευχή. «Και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Μια κοινωνία ιδανική: Όλοι θα έχουν δουλειά (500.000 νέες θέσεις εργασίας), όλοι θα πληρώνονται στο ακέραιο (ούτε μία ώρα απλήρωτη εργασία), όλα τα παιδιά θα έχουν θέση σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, οι επενδυτές θα κάνουν ουρά στο αεροδρόμιο (διπλασιασμός 'Αμεσων Ξένων Επενδύσεων), κανείς δεν θα πηγαίνει πια σε δημόσια υπηρεσία για να εξυπηρετηθεί (πλήρως ψηφιοποιημένο Δημόσιο), οι δίκες θα τελειώνουν στο άψε-σβήσε (Δίκη χωρίς χαρτί), οι αγρότες θα κάνουν τις γεωργικές εργασίες με ένα tablet στο χέρι (ψηφιακές τεχνολογίες στο 50% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων) και με λίγα λόγια όλοι θα είναι ήρεμοι κι ευτυχισμένοι.
Πως θα χρηματοδοτηθούν όλα αυτά; Με ποιο τρόπο θα έρθουν τόσες άμεσες ξένες επενδύσεις; Ποια δαπάνη θα περικοπεί ως προς το ΑΕΠ για να φτάσει αυτή για την παιδεία στο 5% και αυτή για την υγεία στο 6%; Πως θα μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ μεσοσταθμικά κατά 30% για το 2020, όταν μόλις προχθές (!) πέρασε τροπολογία που ακύρωνε το ψηφισμένο αυτό μέτρο; Πως γίνεται να αυξάνονται οι δημόσιες δαπάνες και να μειώνονται οι φόροι αλλά παρόλα αυτά ο κρατικός προϋπολογισμός να μην τινάζεται στον αέρα;
Όλα αυτά έχουν σημασία σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Στην προσευχή αρκεί η ελπίδα και η πίστη. Κι όπως φαίνεται, πριν από μια κάλπη που οδηγεί στην κατακρήμνιση από την εξουσία, στα κυβερνητικά κλιμάκια δεν υπάρχουν άθεοι.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Το πρόγραμμα έχει αρχή, μέση και τέλος. Το περιβόητο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, το οποίο είχε παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ το φθινόπωρο του 2014, μπορεί να υποσχόταν τα πάντα στους πάντες, μπορεί να ήταν ουτοπικό, ήταν όμως πρόγραμμα. Έλεγε ότι τα δισεκατομμύρια που έταζε, θα προκύψουν από τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, τη «ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του υπόλοιπου, την εξαίρεση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, την απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ και άλλα πολλά. Δεν έχει σημασία επί του προκειμένου αν συμφωνούσε κάποιος με αυτό ή αν διαφωνούσε, ούτε αν τελικά αποδείχθηκε πρακτικά ανέφικτο. Ήταν ένα πρόγραμμα που έλεγε ότι θα πάρει συγκεκριμένα μέτρα, χρηματοδοτώντας τα με συγκεκριμένους τρόπους.
Αυτό που ακούσαμε στο Μέγαρο Μουσικής ήταν μια προσευχή. «Και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Μια κοινωνία ιδανική: Όλοι θα έχουν δουλειά (500.000 νέες θέσεις εργασίας), όλοι θα πληρώνονται στο ακέραιο (ούτε μία ώρα απλήρωτη εργασία), όλα τα παιδιά θα έχουν θέση σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, οι επενδυτές θα κάνουν ουρά στο αεροδρόμιο (διπλασιασμός 'Αμεσων Ξένων Επενδύσεων), κανείς δεν θα πηγαίνει πια σε δημόσια υπηρεσία για να εξυπηρετηθεί (πλήρως ψηφιοποιημένο Δημόσιο), οι δίκες θα τελειώνουν στο άψε-σβήσε (Δίκη χωρίς χαρτί), οι αγρότες θα κάνουν τις γεωργικές εργασίες με ένα tablet στο χέρι (ψηφιακές τεχνολογίες στο 50% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων) και με λίγα λόγια όλοι θα είναι ήρεμοι κι ευτυχισμένοι.
Πως θα χρηματοδοτηθούν όλα αυτά; Με ποιο τρόπο θα έρθουν τόσες άμεσες ξένες επενδύσεις; Ποια δαπάνη θα περικοπεί ως προς το ΑΕΠ για να φτάσει αυτή για την παιδεία στο 5% και αυτή για την υγεία στο 6%; Πως θα μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ μεσοσταθμικά κατά 30% για το 2020, όταν μόλις προχθές (!) πέρασε τροπολογία που ακύρωνε το ψηφισμένο αυτό μέτρο; Πως γίνεται να αυξάνονται οι δημόσιες δαπάνες και να μειώνονται οι φόροι αλλά παρόλα αυτά ο κρατικός προϋπολογισμός να μην τινάζεται στον αέρα;
Όλα αυτά έχουν σημασία σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Στην προσευχή αρκεί η ελπίδα και η πίστη. Κι όπως φαίνεται, πριν από μια κάλπη που οδηγεί στην κατακρήμνιση από την εξουσία, στα κυβερνητικά κλιμάκια δεν υπάρχουν άθεοι.
