Η συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, σε πολλά σηµεία ανά την επικράτεια, το µεσηµέρι της περασµένης Κυριακής έχει πολλαπλές αναγνώσεις και ερµηνείες. Το συναίσθηµα σίγουρα παίζει ρόλο - ποιος δεν µπορεί να ταυτιστεί µε µια µάνα ή έναν πατέρα που έχει χάσει ξαφνικά το παιδί του και ποιος δεν µπορεί να συγκινηθεί µε το δράµα τους; Υπάρχει όµως σίγουρα και µια βαθύτερη ανάγνωση, η οποία έχει να κάνει µε τη δυσπιστία σηµαντικής µερίδας των πολι τών απέναντι στο πολιτικό σύστηµα και τη ∆ικαιοσύνη. Πολλές φορές χωρίς να διακρίνουν απαραίτητα µεταξύ των δύο.

Αν πάρει κανείς µια απόσταση από τα γεγονότα και επιχειρήσει να δει τα πράγµατα από µακριά, ίσως µπορεί να δώσει µια πιο ψύχραιµη και αναλυτική εκτίµηση των πραγµάτων. Την τελευταία εικοσαετία λοιπόν -για να µην πάµε την αφήγηση πιο πίσω και αποκτήσει αυτό το άρθρο χαρακτήρα ιστορικού σηµειώµατος-, οι πολίτες έχουν δει κι έχουν ακούσει πολλές φορές ρεπορτάζ, αναλύσεις και έρευνες για σκάνδαλα ή υποθέσεις που έχουν προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον της κοινής γνώµης, για τα οποία τελικά δεν τιµωρήθηκε κανείς. Πρόκειται για πολλούς κρίκους που δηµιουργούν µια αλυσίδα αµφισβήτησης, δυσπιστίας, ίσως δε και οργής. Να σταχυολογήσουµε τις πιο σηµαντικές, ίσως, από τις περιπτώσεις αυτές: Στην υπόθεση του χρηµατιστηρίου, ουδείς ποτέ καταδι κάστηκε, εκτός από µία περίπτωση. Αυτή αφορά την εξαπάτηση επενδυτών µε το φούσκωµα της µετοχής «Σιγάλας», καθώς και τα αδικήµατα της δωροδοκίας, του ξεπλύµατος βρόµικου χρήµατος και της κατάχρησης εξουσίας. Αυτή που καταδικά στηκε µεταξύ άλλων (σε κάθειρξη δώδεκα ετών) ήταν η Κωνσταντίνα Μπουρµπούλια, που είχε την ευθύνη της ανάκρισης τότε, χωρίς να δει ούτε µετο χές-φούσκες ούτε γενικά τίποτα το µεµπτό…

Το εύκολο είναι να κατεβαίνεις ένα ωραίο κυριακάτικο µεσηµέρι στο συλλαλητήριο, το δύσκολο είναι να προετοιµάζεσαι επαρκώς για να ασκήσεις τα κοινοβουλευτικά καθήκοντά σου, όπως απαιτούν οι συνθήκες


Σε µια άλλη πολύκροτη υπόθεση, αυτή της Siemens και των λεγόµενων µαύρων ταµείων της γερµανικής εταιρείας, η απόφαση του Πενταµελούς Εφετείου Κακουργηµάτων Αθηνών ήρθε το 2022 και απάλλα ξε το σύνολο των εµπλεκοµένων που δικάστηκαν. Η απαλλαγή τους, ωστόσο, στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στην παραγραφή των αδικηµάτων τους, αφού πέρασε η εικοσαετία που (εύλογα) προβλέπει η νο µοθεσία από τη διάπραξή τους - εφόσον βέβαια είχαν πράγµατι διαπραχθεί. Ένας µάλιστα από τους κατηγορούµενους στο ενδιάµεσο είχε αποβιώσει… Στην αποκάλυψη, που είχε γίνει την άνοιξη του 2005, για παράνοµες παρακολουθήσεις κινητών τηλεφώνων υπουργών είχε προκαλέσει αίσθηση στην κοινή γνώµη ο θάνατος ενός στελέχους τηλε φωνικής εταιρείας, του Κώστα Τσαλικίδη, που είχε βρεθεί στο σπίτι του κρεµασµένος. Η ∆ικαιοσύνη και οι αστυνοµικές Αρχές είχαν δεχθεί την εκδοχή της αυτοκτονίας. Οι συγγενείς του το αρνούνταν πεισµατικά και προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων, το οποίο τους δικαίωσε και καταδίκασε την Ελλάδα, σηµειώνοντας µάλιστα στην απόφασή του ότι «οι συνθήκες θανάτου του Κώστα Τσαλικίδη δεν διαπιστώθηκαν από την αρχή κατά έναν επαρκώς ξεκάθαρο τρόπο».


Την τελευταία εικοσαετία οι πολίτες έχουν δει κι έχουν ακούσει πολλές φορές ρεπορτάζ, αναλύσεις και έρευνες για σκάνδαλα ή υποθέσεις που έχουν προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον της κοινής γνώµης, για τα οποία τελικά δεν τιµωρήθηκε κανείς


Αυτό βέβαια δώδεκα χρόνια αργότερα, το 2017, όταν η υπόθεση των υποκλοπών επί κυβέρνησης Καρα µανλή είχε πια κλείσει προ πολλού. Η πιο πρόσφατη τραγωδία στο Μάτι, µε 104 νεκρούς από τη φονι κή πυρκαγιά, πήρε τη δικαστική οδό και οδήγησε στην απόφαση του Τριµελούς Εφετείου Πληµµεληµάτων που έκρινε ένοχους έξι κατηγορούµενους, από τους συνολικά 21, αθώωσε τους υπόλοιπους 15 και επέβαλε στους καταδικασθέντες ποινές που µετατρέπονται όλες σε χρηµατικές. Από ποιον αµ φισβητήθηκε αυτή η απόφαση; Από την ίδια τη ∆ι καιοσύνη: Λίγες ηµέρες µετά, η Εισαγγελία Εφετών, έπειτα από παραγγελία της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, άσκησε έφεση στο σύνολο της απόφασης και η δίκη ξεκίνησε από την αρχή, µε ασφυκτικές πλέον προθεσµίες για την παραγραφή… ∆εν υποχρεούνται όλοι οι πολίτες να έχουν διαβάσει Αριστοτέλη ή Μοντεσκιέ για τη διάκριση των εξουσιών. Ούτε έχουν κάποια υποχρέωση να µελετούν σε βάθος κάθε υπόθεση που έχει ενδείξεις σκανδάλου και η οποία εύλογα απασχολεί την κοινή γνώµη. Καθεµία από τις προαναφερθείσες εξελίξεις δηµιουργεί από µόνη της ένα σύννεφο σκόνης κι όλες µαζί ένα οµιχλώδες τοπίο πάνω από την πολι τική και τη δικαστική εξουσία. Η καχυποψία είναι διάχυτη και αυτό φάνηκε στα συλλαλητήρια της περασµένης Κυριακής.


Η υπόθεση του σιδηροδροµικού δυστυχήµατος των Τεµπών είναι ιερό χρέος να διαλευκανθεί πλήρως, σε όλες της τις διαστάσεις, µε απόδοση αστικών και ποινικών ευθυνών όπου πρέπει και όπως πρέπει. Το γεγονός ότι πρόκειται για ένα σύνθετο τεχνικά ζή τηµα µε πολλές παραµέτρους αλλά και το δεδοµένο ότι συνολικά στη δίκη υπάρχουν 252 (!) δικηγόροι καθιστούν περίπου βέβαιο ότι η διαδικασία θα τρα βήξει επί µακρόν. Είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να διευκολύνει µε κάθε εφικτό µέσο τη διαδικασία απόδοσης ευθυνών και της ∆ ικαιοσύνης να κινηθεί µε τον ταχύτερο δυνατό τρόπο και να µην αφήσει την παραµικρή σκιά να πέσει πάνω από την απόφα ση που θα εκδώσει. Όσο για την αντιπολίτευση, δυστυχώς για όλους, τη στιγµή που έπρεπε εµφανίστηκε απροετοίµαστη: Πέρυσι τέτοιες µέρες, στην Εξεταστική Επιτροπή, κανένας βουλευτής δεν έκανε ερωτήσεις, ούτε στον πρώην υπουργό Κώστα Καραµανλή ούτε σε κάποιον άλλον µάρτυρα, που να δείχνουν γνώση σε βάθος του αντικειµένου και όλων των περίπλοκων λεπτοµερειών. Το εύκολο είναι να κατεβαίνεις ένα ωραίο κυριακάτικο µεσηµέρι στο συλλαλητήριο, το δύσκολο είναι να προετοιµάζεσαι επαρκώς για να ασκήσεις τα κοινοβουλευτικά καθήκοντά σου, όπως απαιτούν οι συνθήκες.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή