Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) ετοίμασε το σχέδιο με τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, η εφαρμογή των οποίων θα μειώσει το βάρος κατά 21,8% του ΑΕΠ (περί τα 40 δισ. ευρώ) από το 2017 μέχρι και το 2060. Σύμφωνα με τον γερμανικό Τύπο, το σχέδιο τυγχάνει της αποδοχής του Β. Σόιμπλε. Ομως, σύμφωνα με πληροφορίες από την Ουάσινγκτον, το ΔΝΤ θεωρεί ότι, για να καταστεί το χρέος βιώσιμο, η απομείωσή του θα πρέπει να είναι τουλάχιστον διπλάσια, δηλαδή να προσεγγίζει τα 80 δισ. ευρώ.

Στο μέτωπο των πλεονασμάτων η Κομισιόν εκτιμά ότι με ένα περιορισμένου εύρους πακέτο μέτρων είναι εφικτός ο στόχος για 3,5% του ΑΕΠ το 2018, γεγονός που τη φέρνει πολύ κοντά στις θέσεις της Αθήνας. Το Ταμείο και στο πεδίο αυτό διατυπώνει ισχυρές ενστάσεις και ζητά μετ’ επιτάσεως επιπλέον μέτρα 2% του ΑΕΠ για να επιτευχθεί ο στόχος. Μάλιστα, χωρίς να πρωτοτυπεί, προτείνει εκ νέου συρρίκνωση του αφορολογήτου και περαιτέρω μειώσεις στις συντάξεις. Επί της ουσίας, επιμένει στη συνταγή της σκληρής λιτότητας, την οποία ακολουθεί πιστά από την πρώτη ημέρα που μπήκε στο ελληνικό πρόγραμμα.

Δεν είναι τυχαίο πως τόσο επί κυβέρνησης Σαμαρά (το καλοκαίρι του 2014) όσο και πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της πρώτης αξιολόγησης, το Ταμείο με τις θέσεις που διατύπωνε έβαζε συνεχώς προσχώματα στις διαπραγματεύσεις.
Στην παρούσα φάση προβάλλει νέες απαιτήσεις προκειμένου να μπει στο πρόγραμμα και να δανείσει την Ελλάδα 5 έως 6 δισ. ευρώ, τη στιγμή που το συνολικό πακέτο διάσωσης του τρίτου μνημονίου φθάνει τα 86 δισ. ευρώ. Δηλαδή, συνεισφέρει με ένα ποσό που, αν τους επόμενους μήνες βελτιωθούν οι συνθήκες, μέσω και της συμμετοχής της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, θα μπορούσε να αντληθεί από τις αγορές με λογικό κόστος.

Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι το Ταμείο έχει να βάλει το χέρι στην τσέπη από την άνοιξη του 2014 και δανείζει την Ελλάδα με επιτόκιο πολύ υψηλότερο σε σχέση με τον ESM, το οποίο φθάνει το 4,5%.
Δηλαδή, αφενός είναι ο πιο σκληρός παίκτης της τρόικας, αφετέρου δεν χρηματοδοτεί το πρόγραμμα. Και το πλέον παράδοξο, οι Γερμανοί είναι ακόμη... ερωτευμένοι με το ΔΝΤ.